Norðurslóð - 28.01.1988, Page 5

Mmning:
Gunnar Þór Jóhannsson
skipstjóri
Fæddur 2. desember 1926 - Dáinn 7. nóvember 1987
Þegar nafn mitt var kallað upp á
fjölmennum fundi í Reykjavík,
að morgni 7. nóvember 1987 og
sagt að áríðandi símtal biði mín,
vissi ég að eitthvað hafði komið
fyrir. Hvað það var fékk ég að
vita þegar Ásta sagði mér í
símanum að þú værir dáinn. Slík-
um fréttum á maður alltaf erfitt
með að trúa. Ég held að ég hafi
tæpast gert mér grein fyrir þessu,
meðan ég leitaði þær systur uppi
til þess að flytja þeim áfram þá
frétt að þú værir dáinn. Pabbi
þeirra, sem þeim þótti svo vænt
um.
Síðan lá leið okkar allra norð-
ur á Dalvík og það komu margar
myndir í hugann, margar góðar
minningar um þig. Margar tengj-
ast þér og náttúrunni. Þó að þú
ættir að baki 45 ára starf sem
sjómaður, þá varstu náttúrubarn
í þér, næstum bóndi. Svipur
þinn og látbragð leyndu aldrei
hvað þér leið vel úti í náttúrunni.
Ég man alltaf þegar ég var að
veiða í Reykjadalsá og þú varst
að koma úr einni af þínum feng-
sælu veiðiferðum á Baldri og við
höfðum mælt okkur mót við ána
Þar var ég búinn að vera eina tvo
tíma þegar þú komst um morgun-
inn. Þrátt fyrir þreytu eftir sjó-
ferðina, þá hljópst þú með mér
um árbakkann, stór glaðlyndur
maður í veiðihug. En í hléinu um
miðjan daginn, lögðumst við í
hátt júlígrasið á árbakkanum. Þó
norðanstrekkingur væri, var logn
í grasinu. Við horfðum í himin-
inn og grasrótina og töluðum
saman og árniðurinn og vindur-
inn samstilltu hörpur sínar. Allt í
einu uppgötvaði ég að þú varst
sofnaður á árbakkanum. Þarna
svafstu eins og barn. Ég man að
það hvíldi yfir þér ró og þér leið
vel. Já okkur leið oft vel saman.
Þú gafst mér líka góðar gjafir
og þá bestu, er þú sumarið 1979
leiddir elstu dóttur þína upp að
altarinu til mín með hátíðlegum
svip, þegar þið genguð inn gólfið
í Dalvíkurkirkju. Oft síðan var
ég stoltur af því að vera tengda-
sonur þinn. Bæði af verkum þín-
um á sjónum og því sem menn
sögðu um þig. Á sumrin þegar ég
var á togurunum frá Húsavík og
þú að trolla á Ólafi Magnússyni,
fylgdumst við hvor með annars
skipum. Það gladdi mig alltaf
þegar skipstjórar mínir, sem
höfðu verið að tala við þig í stöð-
inni, báru mér kveðju þína. Já
oft var borið lof á þig í mín evru.
Þegar ég var með þér á Ólafi
Magnússyni, sagði mér maður
sem var búinn að vera lengi með
þér til sjós, að það væri svo gott
að vera með þér, þú værir svo
ljúfur í skapi og traustur. Hann
talaði sérstaklega um það hvað
framkoma þín veitti mikið
öryggi. Hann sagði mér jafnframt
að þið hefðuð einu sinni verið í
aftakaveðri og hættu. Hann hefði
verið uppi í brú hjá þér og verið
hræddur. En þegar hann hafði
fundið hve þú varst öruggur og
óttalaus, þrátt fyrir hættuna, þá
hefði það fyllt hann öryggi. Já
hann sagði þig einstakan skip-
stjóra. Þessi lýsing er svo sönn af
þér, traustum og staðföstum,
glaðlyndum, stórum manni.
Manni sem hvikaði ekki frá sinni
skoðun, þótt hún væri ekki sam-
hljóða skoðunum annarra.
Manni sem á sjálfsagðan hátt
naut virðingar þeirra sem þekktu
hann og umgengust. Þannig varst
þú.
Tengdafaðir minn, Gunnar
Þór Jóhannsson, var fæddur 2.
desember 1926 á Kleif í Þor-
valdsdal við Eyjafjörð. Hann var
sonur hjónanna Ástríðar Mar-
grétar Sæmundsdóttur og
Jóhanns Sigvaldasonar. Þau
bjuggu síðar á Ytri-Reistará í
Arnarneshreppi. Ólst Gunnar
þar upp ásamt níu systkinum.
Snemma beygðist krókurinn og
15 ára fór Gunnar að stunda sjó-
mennsku, fyrst frá Hauganesi og
var það upphaf farsæls sjómanns-
og skipstjóraferils. Hann lauk
skipstjórnarprófi frá Stýrimanna-
skólanum í Reykjavík árið 1951.
Árið 1954 tók hann við skipstjórn
á Baldri EA 770, sem gerður var
út á síldveiðar og flutninga. Síð-
an var hann lengi skipstjóri á
Sæfaxa NK 102 frá Neskaupstað.
Undir miðjan sjöunda áratuginn
var hann um tíma með Helgu
Guðmundsdóttur BA frá Patreks-
firði. Árið 1965 tók hann við
Akraborg EA 50 og fljótlega
eftir það við Olafi Magnússyni
EA 250 og var með hann sam-
fleytt í 15 ár á síld, loðnu og tog-
veiðum. Árið 1982 tekur Gunnar
aftur við skipi með nafninu
Baldur. En nú er það skuttogari,
sem hann sótti til Englands og
ber nafnið Baldur EA 108.
í frítúr af sjónum lentu Gunn-
ar og Ásta í alvarlegu bílslysi
þann 25. maí 1986. Hann hlaut
mænuskaða sem leiddi til lömun-
ar. Síðan þá gekk hann í gegnum
erfiða sjúkralegu, sem sá einn
þekkir, er reynir. En Gunnari
tókst með dugnaði, viljastyrk og
stöðugum æfingum að ná meiri
framförum en hinir bjartsýnustu
höfðu þorað að vona.
Eftir rúmlega árslanga sjúkra-
dvöl og endurhæfingar í Reykja-
vík, komstu aftur norður. Ég tók
á móti þér á flugvellinum á Akur-
eyri. Það var í sumar leið og við
keyrðum rólega út Eyjafjörðinn.
Þú varst glaður yfir því að vera
að koma heim á Bárugötuna. En
á Bárugötu 7 á Dalvík höfðu
tengdaforeldrar mínir, þau
Gunnar og Ásta Sveinbjarnar-
dóttir búið heimili sitt. Þar ólust
systkinin Valgerður, Jóhann,
Hulda Sveinbjörg, Gunnar og
Edda upp við gott atlæti. Sonur
Minning:
Sigurlaug Sölvadóttir
fædd 7. mars 1908 - Dáin 10. desember 1987
Þann 10. desember sl. andaðist á
Dalbæ, heimili aldraðra á
Dalvík, amma mín, Sigurlaug
Sölvadóttir. Hún var fædd 7.
mars 1906 í Kjartansstaðakoti í
Skagafirði. Foreldrar hennar
voru hjónin Sigurjón Sölvi
Jóhannsson, landpóstur og Sigur-
laug Björnsdóttir, húsfreyja. Af
16 börnum þeirra eru nú fjögur á
lífi.
Þann 9. apríl 1929 gengu
amma mín og afi, Jón Sveinbjörn
Vigfússon, vélstjóri, í hjónaband
og settu saman bú að Sælandi á
Dalvík. Það varð þeirra heimili
meðan bæði voru á lífi, en afi
andaðist 1. maí 1959. Og þar bjó
amma áfram uns hún fluttist að
Dalbæ, þegar heimilið var opnað
árið 1979. Hún var fyrsti íbúi
Dalbæjar.
Ömmu og afa varð fimm barna
auðið: Sverrir, f. 7. okt. 1929, d.
18. sept 1983. Ekkja hans er
Friðgerður Oddmundsdóttir.
Vigfús, f. 10. jan. 1931, d. 17.
júlí 1981. Ekkja hans er Hrefna
Haraldsdóttir. Jónína Hólmfríð-
ur, f. 1932. Hún dó á fyrsta ári.
Ásta Jónína, f. 27. nóv. 1934,
ekkja Gunnars Þórs Jóhannsson-
ar. Birna, f. 29. sept. 1942, gift
Sigurði Kristmundssyni. Barna-
börn þeirra eru 14 og barnabarna-
börn 9.
Það er margs að minnast og
margt að þakka þegar ég kveð
ömmu mína elskulegu. Ég minn-
ist tíðra og notalegra stundanna í
Sælandi. Amma í eldhúsinu að
brenna kaffibaunir, ilmurinn fyll-
ir öll vit, þar sem ég stend í búr-
inu og mala jafnóðum í gömlu
kaffikvörninni á veggnum.
Amma að berja harðfisk á langa
steininum, sem einnig gegndi hlut-
verki hests í leikjum mínum.
Amma með hlýjar hendur, þegar
kuldaboli hafði bitið í fingur og
tær, síðan töframeðalið hennar:
rjúkandi kakó, kleinur og soðið
brauð. Amma „yfir og allt um
kring“ eins og segir í einu af
mörgu versunum sem hún kenndi
mér. Þolinmæði hennar óþrjót-
andi þegar einstakar línur úr
Faðirvorinu vefjast fyrir mér.
Hún útskýrir og kennir. Og við
eldhúsborðið hjá henni læri ég að
lesa og draga til stafs, áður en hin
eiginlega skólaganga hefst.
Bendiprikið hennar prjónn og
bókin Gagn og gaman. Ófáar
sögur og kvæði nemur barnseyr-
að af vörum ömmu. Þetta og
margt, margt fleira eru nú perlur
í minninganna sjóði.
Engin orð ná að tjá það þakk-
læti sem ég vildi færa henni að
leiðarlokum. Hún var amma
mín. Friður Guðs fylgi henni.
Valgerður Gunnarsdóttir.
Huldi, Gunnar Þór Aðalsteins-
son, hefur löngum átt þar skjól
hjá afa og ömmu. Þar hófstu nú
handa við að láta breyta heimil-
inu í samræmi við breyttar
aðstæður. Oft ræddum við hluti í
því sambandi. Meðal annars um
sólpall, sem þú varst að hugsa um
að láta gera suður úr stofunni. Ég
frétti það kvöldið áður en þitt
hinsta kall kom, að þú hefðir ver-
ið að kaupa hurð, sem átti að
vera fyrir dyrunum út á fyrirhug-
aðan sólpall. Enginn veit hvenær
kallið kemur. Það urðu þannig
aðrar dyr, sem opnuðust þér fyrr
í sólina.
Um leið og ég votta öðrum
aðstandendum þínum samúð,
ber ég þér þakkir fyrir allt, sam-
verustundir og kynni. Barna-
börnin þín, Emilía Ásta og
Örlygur Hnefill bera afa sínum
þakklætiskveðjur.
Far þú í friði.
Orlygur Hnefill Jónsson.
Steingrímur og fuglarnir.
Fuglatalníng 1987
Að venju fóru trúnaðarmenn
Náttúrufræðistofnunar á stúf-
ana að telja fugla síðasta sunnu-
dag ársins. hann bar upp á 27.
desember árið 1987. Þá fara vald-
ir menn um land allt út af örkinni
og gá að fuglalífinu í sínu ná-
grenni. Menn skyldu halda, að
lítið væri um fugl á þessum
árstíma, en það er mesta furða
hvað reitist til þegar að er gáð.
Einkum á það þó við um sjá-
varsíðuna þar sem fuglar hafa
aðgang að fæðu svo lengi sem
sjór er auður og það er hann
oftast sem betur fer.
Á Dalvík eru tveir talningar-
menn Náttúrufræðistofnunar:
Steingrímur Þorsteinsson er gam-
all í hettunni, hefur talið fuglana
síðan á því var byrjað á skipuleg-
an hátt. Hann byrjar að venju
skýrslu sína með veðurlýsingu.
„Sunnanandvari, frost 5°, ár og
vörn ísi lögð, snjóföl á jörð. Létt-
skýjað og veður mjög gott til
athugunar." Athugunarsvæðið
var að venju strandlengjan milli
mynnis Svarfaðardalsár og
Brimnesár. Og hér kemur eftir-
tekjan.
Stokkönd 28
Hávella 35
Æðarfugl 50
Sendlingur 12
Silfurmávur 30
Svartbakur 40
Hvítmávur 15
Bjartmávur 4
Hrafn 2
Snjótittlingur 200
Ógreindir mávar 18
Haraldur Guðmundsson er
nýliði í starfinu. Hans svæði er
strandlengjan frá Brimnesá norð-
ur að Sauðanesi. Hans útkoma
var þessi:
Stokkönd 4
Hávella 170
Æðarfugl 96
Toppönd 3
Straumönd 5
Toppskarfur 5
Sendlingur 3
Svartbakur 9
Hvítmávur 2
Hettumávur 4
Langvía 3
Rjúpa 11
Snjótittlingur 3
Fálki " 1
Kristján E. Hjartarson hefur
séð um talninguna í sveitinni í
nokkur ár. Svæðið markast af
hringferð (á skíðum) kring um
Tjörn, uppundir fjallsrætur, yl'ir
opna skurði, um Hánefsstaða-
skóg og Laugahlíðarbrekkur.
Hann sá óvenju fáa fugla að
þessu sinni:
Snjótittlingur 32
Auðnutittlingur 10
Rjúpa 1
Hrafn 14
Alls er hér um að ræða 18 teg-
undir fugla en auk þess höfðu
sést dagana áður bæði gráþröst-
ur, svartþröstur og músarrindill.
Haraldur Guðmundsson lét þess
getið, að hann hefði ekki viljað
fara að sorpbrennslu Dalvíkinga
norðan við Sauðanes, en þar eru
að jafnaði aragrúi máva og
hrafna. Látum svo lokið þessu
fuglamáli og þökkum talningar-
mönnum upplýsingar.
Okkar vinsælu dagatöl eru komin.
r±^jLx/'\
Þeir sem ekki hafa fengið
heimsend dagatöl geta vitjað þeirra
í afgreiðslu Sparisjóðsins.
Gjörlð þið svo vel.
Sparisjóður Svarfdæla.
NORÐURSLÓÐ - 5