Skátablaðið Faxi - 01.12.1968, Side 5

-r' ■ '• ( '^OsuCbQoÍJjQ Chrb
d

' UQ
?pf
iAr
Ifú
a& þií reynir að. taka þeia frettun einc
og sönnun skáta ber..., Það er un
„Það er húsið nitt." hroðaði Davíð
upp yfir sig og sleit sig af skáta-
foringjanun og þaut áfran. Lögreglu-
naður náði í hann og sveiflaði honum
við. Er. þegar hann sá franan x dreng-
inn, fyljtist hann neðaunkuna
„Þá nátt ekki fara x gegn, góði,"
sagði hann vinalega. „Þú getur ekkert
gagn gert."
„Lofið þér nér að fara," sagði ^avíð
grátandi, „Þetta er húsið nitt. E!g
vil hafa upp á pabba og nönnu."
„Eg veit, að pú átt heina þarna.,"
anzaði lögregluuaðurinn, „en þú getur
enga hjálp veitt eins og sakir standa.
Folk hvxslaðist á, og Davxð sá, að
allra augu stéðu á honun, Hann varð
skelfingu lostinn, Eitthvað hafði kon
ið fyrir foreldra hans, og þess vegna
vildi lögreglau ekki lofa honun að ko
nastað húsinu. Hann sneygði sér ley-
ftursnöggt undir höndlöggreglunannsins
og sentist á áttina að húsinu.
Lögreglufulltrúi kon í veg fyrir
hann og stöðvaði hann. „Eg er
Davíð Tennant. Ég er a,ð leita að pabba
og nönnu," sagði Davíð.
áður en fulltrúanuu gafst tén til að
svara, var Bennent Koninn til þeirra,
Hann lagði handlegginn yfir axlir pil-
tsins.
„Kondu neð nér, Davíð ninn," sagði
hann sefandi. „Foreidrar þínir eru
ekki hér,"
Davíð leit örventíngaraugun á rústir-
nar af heinili sínu og lét síðan leiða
sig í burtu. Folkið horfði á hann neð
ssinúð, Það vissi, hvernig konið var.
Þegar þeir voru konnir út úr þröng—
inni, veifaði Bennett x leigubíl, og \
Davíð var koninn xnn í hann , áður en {
hann vissi af.
„Hvert atlaröu neð nig?" spurði dreg-
gurinn, Skátaforinginn þreif x hönd
drengsins og hélt þétt x hana stund- |
arkorn án þess að nsla orð. frá vörxin. 5
„í kvöld sagði ég drengjunun í sveit- !
inni akkar, að þú varir fyrirnyndar— \
strákur, Davxð. Við kusoxn þig til for—{
iiigja, og ég veit, að það var einhver í
nesta haningjustund í lífi þínu, þétt I
það. vori nokkur eldraun að standa and- I
spænis allri sveitinni. Nú fellur nér I
í skaut að segja þér dálítið anaað,
sen er niður skenntilegt, en ég vona , \
foreldra þína, Davxð ninn. Það er þung
þraut fyrir nig að verða að segja þfer
að þau forust bssði í eldinun. Þau voru
tf
• • • •
Bennett konst ekki lengra, Davfð rak
upp stutt ép og hneig skyndllega ú+af
í faðn hans,
11.
DAVrp gVEBUit.
Þeir sátu í slconsu Bennests. Báðs-
konan hans hafði hitað þein kaffi og
gert allt, sen hún ge;t til þess að
hlynna að drengnun, þvx að fréttirnar
höfðu orðið honun skelfilegt áfall.
„Ætli þau hafi þjáðst nikiö?" Pr^rði
Bavíð, sen farinn var að jafna s,ig.
„Þeir halda ekki, Slökkviliðsnenn—
irnir telja sennilegtst, að reykurinn
hafi yfirbugað þau. Manna þín var hetja
Davíð, það kostaði hana lífið að reyna
að bjarna föður þfnun. Þeir fullirða
áð hún hefði getað bjargast, en hún
vildi elcki hverfa frá föður þfnun. Eg
er viss un, að þér þykir vent un að
heira þetta?"
Drengurinn kinlcaði kolli, en hann
gat engu orði upp konið. Allt í einu
leit hann upp tárvotun augun og reyndi
að brosa.
„Míinna hefur dáið ánsgð," sagði hann
eftir nokkra þögn. „Hún sagði oft, að
-hun vildi láta eitt yfir þau gsði
ganga. Þau höfðu helgað hvort öðru
líf sitt og svo nér...."
Höddin brást. honun, og hann varð að
taka á tvx, sen hann átti til, svo að
geðshrnringin bari hann elcki ofurliði.
„Eg sakna þeirra hrnði.lega nikið,"
batti hann við,
"Það er ofur skiljanlegt, Davíð,"
sagði Bennett og klappaði á hönd
drengsins. „Mér vr vel ljost, hvernig
þér nuni vera innan brjésts, því að ég
nissti likaforeldra nina ungur, var
svolítið yngri en þú. Og þá fannst nér
f svip að allar leiðir væru nér lokaðar
Eg átti enga nákonna attingja á lífi.
Davíð , engan, sen ég gat leitað til.
Mér var konið fyrir. Franan af undi ég
vistinni hið versta, en sxðar fann ég,
Frh. á næstu síðu.