Dagsbrún - 01.09.1895, Page 7

— 135
byggja; raerm þuvfa að firraa í lijavta sínu löngun til jpess, að veiða
öllu raannkyninu til blessunar.
í þessu tilliti hefiv heimurinn óneitanlega tekið miklum fvam-
fövum. Það evu til bæði menn og konuv, sem gnæfa hfttt yflv þovra
mannkynsins, sem hafa eins ogdvukkið í sig neista hins guðdómlega
kævleika. Og tíjá þeim sjáum vév fyrivmynd fullkomnunav manns-
ins ; þeiv eða þæv sverja sig í ætt við hina guðdómlegu sál. En
enn þá ev alluv þorvi manna lítt þvoskaður í þessa stefnu, eða ekki
ncma að nokkru leyti. Vév þuvfum því að losna við ástina á sjálf-
um oss, losna við eigingivnina og ná öðru æðva stigi. Vér þuvfum
að iæra hina fullu þýðingu ovðsins : kævleikuv. Vév þuvfum að
læra að beita kævleikanum í lífinu, læva að vivða réttindi annaia,
favsæld þeirra og vellíðan. Meðan vév liugsum að eins um sjálfa
oss ög vinnurn að eins fyvir sjálfa oss, þá erum vér á sama stigi og
dýrin. Vév búumst ekki við öðvu af dýrunum, en að þau liugsi um
sig, elski sig sjálf meiva en alt annað, þau liafa fæst at þeim komist
hævra, nema í einstöku tilfellum. En maðurinn stendur í rauninni
ekki liærra siðferðislega, meðan hann stjóvnar ekki fýsnum sínum,
girndum sínum, meðan hann hefiv ekki fullkomið vakl yfiv sjálfum
sér. Hann þavf að Iæra það, að breyta svo við aðra, sem hann vildi
að aðviv bveyttu við sig. Hann vevðuv fyrst fyllilega þroskaður
maður, þegar hann fovðast það, að meiða eða sæva aðra, að pretta
aðva, skaða aðra, af því að hann finnur, að hann vildi ekki að aðrir
bveyttu þannig við sig. Þessir og aðriv eins menn hafa vevið til,
bæði kavlar og konuv og þcir sýna oss, livað vér sjálfir geturn vevið,
ef að viljinn ev stevkuv og einlæguv.
Enn ev eitt stig mannsins til siðfevðislegrav fullkomnunav. Það
ev að kasta frá sév áhyggjum og búksovg, að metalitils glauminn og
stríðið og baváttuna, heiminn, cn keppaeftir hinuandlega, e',tirsam-
félaginu við hinn guðdómlega andá. Þetta er ekki draumuv einn,
hclduv sannuv verulciki. Vév gctum ekki öðlast þennan innvi fvið
hjavtans með þvi, að taka oss út úv baváttunni og glauminum, mcð
því að ganga í klaustuv eða setjast að á eyðimörkum. Það cr hið
innra í sjálfum oss, sem vér verðum að öðlast þennan frið, þessa vó
og kyrð samviskuunar, meðvitundina um, að vév vinnum mannkyn-
inu til góðs, félagi því sem vév lifum í til góðs, guðsríki til eflingav,
meðvitundina um, að vév séum clti-r vovum veiku kröftum samvcrka-
mcnn guðs að bæta mannkynið og gera það farsælla. Þessi með-
vitund veitir oss innri frið og ánægju, gerir oss glaða og vonarfulla
í þvautum og þjáningum, hún léttir á oss heimilisáhyggjum og gerir