Ljósið - 01.04.1923, Blaðsíða 2

2
LJO SIÐ
í kristnum löndum rekkar rífast, raska allri siðmenning, —
í dagblöðunum þrætur þrífast, þrá er heiðin svívirðing.
Um landsauðinn tefla tröllin, trufla greindan almenning;
öll þá skelfur háa höllin, heimskan ágjörn kemst á þing.
A fjandann þingmenn prjóna peysu, páska þegar rís
upp sól,
vantrú eykst í veiðileysu, við hinn kalda Norður-pól.
Dvergar búa í stórum steinum, sterkir álfar hólum í, —
gott er vald hjá guði einum, gæta þingmenn ei að því?
Bræður kvelur syndin svarta; — syndir drýgði Afsalon, —
mikið stórt á heiðið hjarta, hann Olafur Friðriksson.
Olafur ætti dygðir drýja, drottinn góðann trúa á,
— ef sál hann fengi sanna nýja, Sankti-Páll hann yrði þá.
Ekki Friðriks arfi getur, aliö gott með fjandanum,
illa trú hann meira metur, en mentun guðs af andanum.
Menn rata ekki rjetta veginn, ruglaðir af Gyðingdóm, —
ákaflega er jeg feginn að guðsson skilur Páíi í Róm.
Guðssonarins orð og andi, allan kristnað getur heim,
vígðir menn í voru landi, verða að trúa drottni þeim!
Fjandinn aldrei börnin blessar, böl og synd er honum frá,
— Biskup yfir mönnum messar metorð heimsins girnist sá!
Aldrei hefir dáið drottinn, dauðann herrann yfir vann.
Mustarð-trúin mín er sprottin, mig upp fræðir alviskan.