Feykir - 21.04.2011, Blaðsíða 6

6 Feykir 16/2011
Sigfús Benediktsson eða
Fúsi Ben eins og hann er
kallaður hefur þrátt fyrir
ungan aldur gert góða
hluti í tónlist. Sólóplata,
sigur í Músíktilraunum og
ótal uppákomur. Þrátt fyrir
þetta telur Fúsi sig ekki
hafa afrekað nógu mikið
miðað við 22 ára gamlan
karlmann. Hann stefnir hátt
og hefur opnað stúdíó á
Sauðárkróki enda telur hann
sig hafa meiri möguleika
á þannig rekstri úti á landi
heldur en í borginni. Feykir
spjallaði við Fúsa um lífið,
tilveruna og tónlistina sem á
hug hans allan.
Fúsi, er þessi rólega týpa, fer
ekki hratt né hefur hátt en nær
samt að vera eftirminnilegur
í huga þeirra sem hann hitta.
Við eigum stefnumót í stúdíói
hans í gamla Tengilshúsinu
á Sauðárkróki. Fúsi er nýlega
vaknaður og við förum rólega
af stað. Ég spyr hann hver
Fúsi ben sé? „Hver er hann,
tja, það er ekki gott að segja,
lítill smástrákur úr smábæ
úti á landi, ég veit það ekki,“
svarar Fúsi og hlær. „Viltu fá
þetta eitthvað ítarlegra?“ spyr
hann og ég játa hlæjandi. „Ég er
sonur Benedikts Agnarssonar
frá Heiði í Gönguskörðum
og Maríu Angantýsdóttur en
móðir mín lést árið 2006. Ég
er, bíddu ég þarf að reikna......ég
verð 22 ára gamall í nóvember.
Allof gamall. Mér finnst ég
hrikalega gamall miðað við
hvað ég á eftir að gera. Mér
finnst ég ekkert hafa gert. Það
er kannski bara rugl í mér en
mér finnst að menn verði að
vera búnir að afreka eitthvað
stórkostlegt í tónlist þegar þeir
verða tvítugir,“segir Fúsi.
Þú hefur nú afrekað að koma
með sólóplötu og sigra í
Músíktilraunum það er nú
eitthvað? „Jú, vissulega en ekki
nóg,“svarar Fúsi og auðheyrt að
þarna fer maður með metnað.
Ég spyr hann því hvar hans
metnaður fyrir tónlistinni liggi?
„Sko, ég er akkúrat á kross-
götum með það núna. Mig
langar að rosalega að verða
upptökustjóri og mennta mig
sem slíkur en það sem samt
eitthvað sem ég vil samt hafa
sem hliðarbúgrein mest
langar mig að semja mína
eigin tónlist, eiga minn
eigin sólóferil. „
Hvernig tónlist semur
þú? „Ég hef verið mest
í þessu svona svolítið
dramatíska finn mig í
þessu Sigurrósar-rokki
sem er melódískt en hálf
dapurlegt stundum. Síðan
hef ég líka
verið að semja
á kassagítarinn
og þá helst
eitthvað svona
fallegt. Ég er
einhvern veginn
meira fyrir svona
melódíska tónlist
ekki eitthvað
pungsveitt rokk
heldur þessa fallegu laglínu.
Tónlist sem getur talað án þess
að það sé söngur með henni.
Tónlist sem hver og einn getur
skilið á sinn hátt. Kannski vegna
þess að ég syng ekki sjálfur. Alla
vega ekki enn sem komið er.“
Þegar Fúsi samdi sólóplötu
sína var hann að jafna sig eftir
ótímabært andlát móður sinnar
og segist hann hafa notað
tónlistina að hluta til þess að
vinna sig frá þeirri reynslu.
„Þarna var ég einhleypur
og slakur, kannski svolítið
sorgmæddur, þá get ég samið
svona tónlist. Ekki ef ég er
of hamingjusamur eins og
ég er í dag. Þá fæ ég svolitla
stíflu tónlistarlega séð sem er
ekkert alltof sniðugt,“ segir
Fúsi sem er í sambúð Söru Rut
Fannarsdóttur frá Skagaströnd.
María heitin ,móðir Fúsa,
hafði lengi glímt við erfið
veikindi og fékk að lokum
sjaldgæfan lungnasjúkdóm sem
Fúsi segist ekki kunna að nefna.
„Lungun voru orðin ónýt og
hún var alveg í öndunarvél undir
það síðasta. Ég var ekki nema
17 ára þegar þetta var og held
að tónlistin hafi fleytt mér yfir
þessa reynslu,“ segir Fúsi sem
samhliða því að vera í tónlist
menntaði sig sem húsasmiður.
„Ég fór alla leið í sveinspróf
og var að vinna sem smiður á
Borginni í þrjú eða fjögur ár. En
mig langaði alltaf að fara á kaf í
að vinna í tónlist og ákvað því
að hætta í smíðunum og hella
mér alveg út í tónlistina.“
Þú hefur ekkert hugleitt að
flytja þá suður og reyna fyrir
þér þar? „Nei, ég held, og ég veit
að það eru margir ósammála
mér, að það séu meiri tækifæri
fyrir mig hér tónlistarlega séð
heldur en fyrir sunnan. Fyrir
sunnan eru örugglega 300
svona lítil stúdíó eins og mitt
og af hverju ætti þá einhver
að koma til þín? Síðan finnst
mér Reykjavík bara ekkert
sniðug. Bara stress og vesen.
Það er reyndar miklu meira
tónlistarlíf þar og ef ég ætlaði
bara að vera tónlitarmaður og
lifa á því þá hefði ég örugglega
farið til Reykjavíkur. En það var
eitthvað sem hélt mér hér, held
að mér finnist bara betra að vera
hérna heima hér er ekkert stress
og ekkert kjaftæði“
Ertu þessi rólega týpa? „Já, ég
er frekar rólegur í tíðinni, held
að það borgi sig,“ svarar Fúsi.
Sara, kærastan hans Fúsa
er líka í tónlistinni en hún
spilar á harmonikku auk þess
að syngja. „Við tökum annað
slagið saman eitthvað gigg, þar
sem hún syngur og ég spila á
gítar. Þá erum við að syngja
eitthvað gamalt og fallegt. Við
stefnum á að taka rúnt í sumar
og spila fyrir fólk,“ segir Fúsi
og ég spyr hann hvað hann
eigi við með einhverju gömlu
og fallegu. „Það eru lög eins
og Við gengum tvö og lögin
hennar Bergþóru Árnadóttur.
Þessi stíll, þessi fallegu klassísku
lög eru að verða útdauð. Mig
langar til að endurvekja þau.
Ég er mikið fyrir þetta gamla
dót og finnst tónlistin eins og
hún er í dag orðin svo þreytt.
Menn setjast bara við tölvu og
búa til fjóra hljóma og syngja
yfir þá, í gamla daga var svo
mikill hljómagangur og mikið
að gerast í tónlistinni. Menn
fóru alla leið í tónlistinni í denn
með sinfóníu, kontrabassa og
allan pakkann,“
segir Fúsi og
greinilegt að
hann hefði verið
til í að upplifa
þessa tíma. En
á hvað skildi
svona gömul
sál hlusta
Eldist um 20 ár
á hverju ári
Sigfús Benediktsson í Feykisviðtali