Páskablaðið - 01.04.1919, Qupperneq 2

broddinn af ávexti þess. En menn þagga
með vilja niður röddu samvizkunnar. F*eir
reyna að hylja synd sína. Á þennan hátt
syndga þeir stórkostlega gagnvart þeim sem
eru í kringum þá, um leið og þefr smátt
og smátt steypa sjálfum sér í glötun.
Biblían talar skýrum orðum um þetta.
F’að er gott að viðurkenna. F*að opnar veg-
inn til fyrirgefningar. F*að hjálpar til að
standast freistingarnar. F*að gjörir sálina
auðmjúka og um leið sterka. Og það er
líka nauðsynlegt að viðurkenna — því að
Ouð krefst þess til fyrirgefningar syndanna.
»Ef aö vér viðurkennum syndir vorar,«
sagði postulinn, »þá er hann trúfastur og
réttvís, svo að hann fyrirgefur syndirnar og
hreinsar oss frá öllu ranglæti.«
Gamla og nýja testamentið, spámenn,
postular og kirkjufeður. Öllu ber saman í
þessu — viðurkenning syndanna er vegur-
inn til fyrirgefningar.
Viðurkenningin hefir afarmikla þýðingu,
því það er samkvæmt eðlinu að hulin synd
mun með ótrúlegum hraða eyðileggja sál-
ina. Hulinn eldur — hvílík hætta er það
ekki! Hulinn sjúkdómur — hve voðalegt!
Hefði maður bara orðið var við eldinn, þá
hefði verið hægt að finna lyf við honum í
tíma. þannig er það líka með syndina. Er
það ekki undarlegt, að fólk ekki viður-
kennir?
Án viðurkenningar öðlast enginn frelsi.
Guðs miskunn er eilíf — en við verðum
sjálf að dæma okkur sek fyrir Guði, ef hann
á að geta dæmt okkur sýkn. Sú synd sem
vér finnum til, en samt ekki viðurkennum,
er sú synd sem dregur oss nær Helvíti
hvern dag sem líður. Það gagnar ekkert
hversu innilega sem*vér óskum að frelsást,
eða hversu einlæglega vér óskum að gera
hið góða, ef vér ekki viðurkennum |já synd
sem vér í hjarta voru þekkjum svo vel.
Án viðurkenningar öðlast enginn sálar-
frið. Sú sál sem kvelst af huldum syndum,
er lík hinu ólgandi hafi; hún getur aldrei
öðlast hvíld. Petta gengur jafnt yfir alla.
F’að eru ekki einungis morðingjar og svik-
arar og þeir sem sitja innan fangelsismúr-
anna eða hinir mörgu, sem alt sitt líf eru
á flótta undan hendi laganna. F’að gildir
alla þá sem hafa syndgað, allar stéttir á
öllum tímum. Jafnvel litli drengurinn, sem
stendur fyrir framan foreldra sfna með þá
tilfinningu að hafa gert eitthvað sem hann
átti ekki að gera, finnur til ótta. Án viður-
kenningar verður aldrei nein hvíld. Á með-
an Davíð huldi synd sína »lá hönd Drott-
ins þungt á honum«. En þegar hann sagði:
»Eg vil viðurkenna synd mína,« fyrirgaf
Guð honum, og þá fyrst öðlaðist hann frið.
Auðvitað veit eg, að margir viðurkenna
ekki af þeirri einföldu ástæðu, að þeir hugsa
ekkert um synd sína. F’að er ekkert þægi-
legt umhugsunarefni og þess vegna slá þeir
því frá sér. Ekkert er meira óskiljanlegt fyr-
ir þá, sem þekkja hið mikla vald syndar-
innar og hin óttalegu áhrif, sem hún hefir
á mannssálina, en að sjá fólk borða, drekka
og klæða sig, hátta, taka á móti iaunum
sínum og eyða þeim, alt eins og þeir hefðu
enga synd, eins og þeir hefðu enga sam-
vizku. Peir kæra sig ekkert um Guð, þeir
hugsa aldrei um synd sína, og að viður-
kenna hana, er langt frá þeim, og þess
vegna getur aldrei nein fyrirgefning komið
til mála.
Stærilætið á eflaust mikinn þátt í þessari
þögn yfir syndinni, að minsta kosti hjá
mörgum. Peir segjast vera eins og aðrir,
þeir drekki ekki, þeir reyki ekki, ljúgi held-
ur ekki né svíki. F’eir eru ráðvandir og sið-
samir, hjálpsamir og vinsamlegir við ætt-
ingja sína. Hvers er hægt að krefjast fram-
ar? Í stuttu máli, þeim finst ekki, að þeir
hafi neitt að viðurkenna, og þess vegna
hefir viðurkenningin ekki öðiast neitt rúm
í lífi þeirra.
Svo er líka annar flokkur. Heiðarlegir
menn og konur, sem lifa sómasamlegu og
friðsömu lífi. F*eir fara oft í kirkju og bæna-
hús, og aldrei eða að minsta kosti mjög
sjaldan í leikhús. F*eir eru ekki alveg lausir
við syndaviðurkenningu. Samvizkan er ekki
alveg dauð hjá þeim; hún lifir ennþá. Hún
vaknar stöku sinnurn og áminnir, en er
þögguð niður með loforðum. F’eir eru hvað