Breiðfirðingur - 01.04.1948, Blaðsíða 74

72
BREIÐFIRÐINGUR
ina. Og ef til vill liefur henni orðið að þeirri trú sinni.
Hann var víst nokkurnvegin fastur og ákveðinn frá
ári til árs beitartollurinn sem greiddur var með hverri
kind — og man ég' nú ekki lengur liver liann var. En
þar fylgdi böggull skammrifi. Þær voru stundum ekki
fáar né fámennar skipshafnirnar sem gistu á Skálanesi
í fjárflutningunum — landferðunum — haust og vor,
einkum á haustin. Þær þurftu sinna muna með, engu
síður en kindurnar. Auk þeirra sem fluttu fé sitt að
Skálanesi á vorin, ráku ýmsir aðrir þangað úr göngum
og réttum á haustin, sem fengið höfðu beitiland inni i
fjörðunum, á dalabæjunum. Þaðan var styttri sjóleiðin
út til eyjanna, og kom það sér oft vel að geta þannig
stytt sjóleiðina til mikilla muna, ef tíð var stormasöm
og viðsjál, eins og' oft vill vera við Breiðafjörð á haustin.
En ekki mun það liafa fækkað sporum húsfreyjunnar í
Skálanesi milli eldliússins og stofunnar, um einhvern
mesta annatíma ársins i sveitinni.
Ekki var hægt að hýsa allar skipshafnirnar í hænum
á Skálanesi. Menn urðu þvi að gera sér að góðu að
sofa í hlöðu, og var það að vísu ekkert neyðarúrræði.
Oft stóðu því þurrir heygaltar við hlöðudyrnar á Skála-
nesi, þegar komið var i land i göngurnar á haustin, þó
heyskapur annars væri úti. Þeir biðu þess að verða
teknir inn, þegar ekki þurfti lengur að nota hlöðuna
fyrir svefnhús.
Oft var glatt á hjalla í hlöðunni á kvöldin, en þó
notaðist mönnum vel að næturhvíldinni i þurru heyinu
eftir erfiði dagsins. En áður en gengið var til svefns,
höfðu menn matast inni i bænum og farið úr vosklæð-
unum. Þau tók Sigurlína og' þurrkaði i eldhúsinu yfir
nóttina. Og grunar mig að hún hafi ekki sofið fast þær
næturnar, þvi oftast fékk maður föt sín lilý og þurr að
morgni, þó ekki væru þau sem þokkalegust að kvöldi,
þegar sezt var að.
Eftir að fjárflutningarnir hófust, og „tvíróið var“, þ. e.