Stjarnan - 01.02.1920, Síða 11

STJARNAN
27
ingum um bænir móðurinnar og hennar
viðkvæma umhyggju fyrir hinni eilífu
velferð: hans-
Skipshöfnin á “Yokohama” var
blendingur af margra þjóða mönnum
og hér um bil allir voru þeir drykkju-
menn, sem bölvuðu öllu og lifðu svall-
sömu lífi, og Haraldur varð fljótt góður
stallbróðir þeirra.
En hvað var nú þetta? Haraldur
var búinn að opna kistu sína til að ná í
föt,‘sem hann þurfti með, þegar bögg-
ull féll út af þeim og datt í gólfið.
“pennan böggul hefi eg ekki séð fyr”
hrópaði hann um leið og hann reif um-
búðirnar frá.
“Biblía! Og mamma hélt' að eg
væri svo mikill fábjáni að eg myndi
þola annað eins og þettað ! En hvað
bókin er nú skrautleg! Hvað skyldi
hún hafa kostað ? þrá+t, fyrir allt er
þetta undarlegt- Haraldur Wilson,
drykkjumaðurinn og þjófurinn, með
biblíu mitt úti á reginhafiinu! Eg held
að eg verði að fá mér stöðu sem prédik-
ari.”
Hann opnaði hana — “bara til þess
að sjá hvernig biblían lítur út að innan
verðu”—og þarna—með rithönd henn-
ar mömmu stendur: “Minn eigin elsku-
legi sonur!” það var eins og eitthvað
festist í barkann á honum. Nú mintist
hann hinnar saklausu gleði barnæsk-
unnar og hinna viðkvæmu orða, sem
hann var búinn að hlusta á, en hafði
reynt að gleyma. Aftur vöknaði hon-
um um augun, en allt í einu snýr hann
sér við til að sjá hvort nokkur hafi orð-
ið var við breyskleika hans.
Og þó gat hann ekki losað sig undan
áhrifum móður sinnar. Og eigi lagði
hann bókina frá sér fyr en hann var bú-
inn að fletta blöðum hennar og finna
merkin, sem móðir hans var búin að
setja í hana. Ekki einungis voru viss-
ar ritningargreinar vandlega undir-
strikaðar, heldur höfðu smásetningar
veiúð ritaðar á röndina til þess að
tengja eina ritningargrein við .aðra.
“Hvað á þetta eiginlega að: þýða?”
hrópaði hann. “Á þessi örlaga norn
að fylgja mér hvert sem eg fer?” Svo
fleygði hann bókinni í kistuna, skelti
lokinu í og fór að sofa-
Hér um bil mánuður var liðinn síðan
skipið lagði af stað að heiman og harð-
ur hafði sá mánuður verið. það hafði
verið vont veður og ósjór á hverjum
degi og oftar en einu sinni höfðu þeir í
lífsháska verið staddur. það hafði
ekki verið alveg laust við að sumir með-
al hásetamia voru farnir að hugsa um,
að ef þeir nokkurn tíma kæmust lífs af
þá ætluðu þeir að lifa betra lífi. (Hve
oft leiða ekki erfiðleikarnir menn til að
hugsa betur) Og þar að auki var nú
eldur kominn upp í lestinni.
“Yokohama” var þungl lilaðið af
steinolíu, svo það versta, sem það gat
hreppt var eldur. Skipshöfnin reyndi
af alefli að slökkva eldinn áður en hann
náði til steinolíunnar.
Skipstjórinn, Mann að nafni, var al-
varlegur, kristinn og stiltur maður, sem
öll sltipshöfnin bar mikla virðingu fyrir
Hann var vel mentaður, kurteis, hug-
rakkur og bindindissamur, svo hann
Stakk í stúf við skipshöfn sína, í þrjá-
tíu ár var hann búinn að sigla um hin
miklu reginhöf, en þetta var í fyrsta
skifti að eldur hafði komið upp á ski]ú
hans.
Ilrópið “eldur” gjörði hann mjög
alvörufullan og hann gjörði allt, sem ;
hans vnldj stóð til að slökkva eldinn-
þrátt fyrir liina yfirvofandi hættu, seín