Stjarnan - 01.02.1920, Síða 13

STJARNAN
29
um þeirra allra nð þeir gáitu ekki ann-u)
en fagnað.
“Haldið þér, Iierra skipstjóri, að ei”-'
hver a'ðri vcra h&fi haft hönd með í
spilinu?” spur'i digurvaxinn, en sóða-
legur Iri pat Moran að nafni.
pað hafði ef til vill verið einn gall-
inn á skipstjóranum, að hann talaði
mjög lítið við skipshöfn sína um krist-
indóm, heldur lét hann hásetana sjá trú
þá, er hann hafði, í líferni og breytni
sinni. Nú va.rð hann að gjöra játningu
og sýna hvar hann stóð.
“Piltar,” sagði hann “þessi gufupípa
sprakk eftir forsjón Guðs. það var
ekki ‘tilviljun’ það er Guð á hæðum
sem heyrir og svarar bænum. IJann
hefir lofað að bjarga þeim, er ferðast á
hafinu og hann hefir í dag efnt loforð
sitt.”
Hin undirstrikaða biblía kom Haraldi
til hugar og honum var ómögulegt að
koma henni úr huganum meðan skip-
stjórinn talaði.
“En, skipstjóri, trúið þér því sem þér
sjálfir .segið?” greip Pat framm í fyrir
honum.
“Já, góði minn, þessu hefi eg trúað í
mjQrg ár. ”
“Hvaðan hafið þér þessa skoðun?
Hvar hefir hinn mikli Guð sagt að hann
kæri sig um aðra eins bjána og okkur?”
. “Bat, eg átti góða móður, sem kendi
mér að biðja til himnanna Guðs. Hún
kendi mér einnig að lesa í biblíunni,
þeirri bók, sem Guð hefir gefið okkur
fyrir munn margra góðra manna. í
þeirri bók segir hann okkur, að við allir
heyrum honum til, að við eigum að
hlýða honum og að hann vilji sjá um
okkur. Hefir þú aldrei séð eintak af
biblíunni, Pat?”
“Nei, aldrei, en mig langar mikið til
að sjá þesskonar bók.”
Aftur varð Haraldur órólegur innan
brjósts. Góð móðir, Guð, biblían, bæn-
heyrsla — allt þeitta hvíldi á hjai'ta hans
eins og þungt farg. Átti hann ekki
góða móður? Hafði hún ekki kent hon-
um að trúa á Guð og biðja? Hafði hún
ekki oft uppörfað hann til að: lesa í bibl-
íunni og hlýða boðorðum Drottins?
Pat Moran og þeir hásetar, sem höfðu
“frívakt” fóru eftir beiðni skipstjórans
með honum ofan í káhettuna til þess að
heyra það loforð, sem þann dag hafði
bjargað þeim- Haraldur fór með.
Hin opna biblía lá á borðinu rétt fyr-
ir innan dyrnar.
“þarna, piltar, liggur bókin, sem
móðir mín kendi mér að elska, ” sagði
skipstjórinn, “og einmitt hérna. er fyr-
irheitið sem slökti eldinn og frelsaði líf
okkar.”—Og hann las þann rit.ningar-
.stað, sem í mörg ár hafði verið honum
eins og öruggt akker á tímum neyðar-
innar.
Haraldur virti skipstjórann fyrir sér.
Hve göfugt var ekki andlit hans! Ilve
blíður á svip og vingjarnlegur var hann
ekki! Hve sviphreinn og trúfastur
hann var! Réttvísi var máluð í öllum
drættum. Og þessi maður elskaði bibl-
íuna, hann, hinn duglegi og mikill
sigldi sjómaður.
Hérna var þá sönnun fyrir hinum
gagnlegu áhrifum kristindómsins. Og
þessir af syndinni forhertu menn, er nú
stóðu í káhettu skipstjórans, sáu mun-
inn. Og Haraldur Wilson gat ómögu-
lega losað sig við þessi áhrif- Mundi
hann nú beygja sig. Tilfinningastorm-
ur geysað í brjósti hans. Eitt augna-
blik hafði hið góða betur, hið næsta
augnablik hið illa.
Allt í einu yfirgaf hann káhettuna og
flýtti sér til hásetaklefans. Hann var
ekki seinn um að opna kistuna og ná í