Stjarnan - 01.03.1920, Page 10

42
STJARNAN
minn í spilamensku og láta blótsorðin
um munn fara. Eg er orðinn kristinn
nuna og alt gengur að óskum.
Guð veri með þér. Láttu ekki hug-
fallast yfir tapi móður þinnar. Reyndu
að lifa Kristi, frelsara þínum, og þú
munt hitta hana aftur.
Eg sendi þetta bréf til Honolulu í von
um að það nái þér þar.
þinn einíægur vinur
, Howard Huffman-”
Já, rétt var það, að Haraldur var á
heimleiðinni. Hann var búinn að sigla
um höfin í mörg ár og séð meiri hluta
heimsins- Hann hafði komið til Ástra-
líu, Kína, Suður-Afríkn, Suður-Amer-
íku iog Evrópu.
Hann var búinn að lifa óreglulegu
lífi. Hann var drykkjumaður mikill
og ekki vantaði blótsyrðin í tali hans. •
En hann hugsaði ætíð', að hann myndi
verða betri maður ef hann fengi að sjá
móður ;sína aftur. Biblíunni, sem hún
sendi með honnm, hafði hann fleygt
fyrir borð, til þess að sefa samvizku
sína, en hann hafði aldrei. öðlast sálar-
frið. Oft o.g tíðum hafði hugsunin um
hið hjartalausa vanþakklæti, .sem hann
sýndi með því að fleygja gjöf móður
sinnar í burtu, eit hann stöðuglega og
ekki veitt honum hugarró.
Honolulu virtist honum vera svo nær
ættjörðinni, og hann var þegar búinn
að ;gera sér í hugarlund þá gleði, sem
myndi veitast, bæði honum og móður
hans, þegar þau hittusf aftur. Eins og
týndi sonurinn, hafði hann játningu
sína. til reiðu. Og hann var ftillviss um,
að kæmi han fyrst lieim til móður sinn-
ar aftur, mundi hann verða alt annar
maður-
Maður getur vel ímyndað sér þá sorg
sem smeygði sér inn í hjarta hans, þar
sem hann stóð og las bréfið. Hann hafði
orðið fyrir miklum vonbrigðum. Orðin:
“Og síðasitliðinn fimtudag dó hún,”
féllu eins og elding úr heiðskíru lofti
og þar istóð hann eins og þrumulostinn
þangað til bréfið féll honum úr hendi.
“Æ, móðir, móðir!” hrópaði hann,.
án þess að gefa hinum ókunnugu gaum,
eða reyna að dylja hugaræsing sína.
Hann livíslaði við sjálfan sig: “þú vild
ir hjálpa mér og þú hefðir getað hjálp-
að mér, •— en nú ert þú horfin, horfin!
horfin! ’ ’ Hann tók bréfið upp aftur og
flýtti sér út á strætið og þaðan úit í
bátinn, sem flutti hann út til skipsins,
sem hann var háseti á.
“Haraldur Wilson, hvað ætlar þú að
gera? Hefir þú í hyggju að verða betri
maður, eða ærtiar þú að fara út í soll-
inn aftur?” — petta voru spurningarn-
ar, sem komu upp í huga lians, þegar
hann steig upp á skipið, er ætlaði að
sigla næsta dag.
Svarið kom fljótt, en því miður höfðu
hinar gömlu illu tilhneigingar betin’
Eins og svo margii- aðrir, var hann ekki
nógu viljafastur til að framkvæma hið
góða, sem hann hafði ásetit. sér að gera;
og þegar hann hugsaði út í þetta, fanst
lionum eins og hann væri kominn að
barmi örvæntingarinnar- Nú ætkði
> ltann isér að fara enn lengra út í sollinn
en nokkru sinni áður.
“pað er eginn Guð, og ef hann er
til, þá hlýtur hann að vera harður og
mizkunarlaus. Eg hata hann. Hann
hatar mig; því að hann svifti mi.g móð-
ur minni, þegar eg þurfrti hennar mest..
Eins víst og eg er til, ætlá eg að sýna
honum, að Haraldur Wilson þorir að
bjóða honum byrginn. Fyi’st hann ætl-