Stjarnan - 01.11.1922, Blaðsíða 9

STJARNAN
169
ney8 okkar ákveöiS aö fara til Rangoon,
þar eS ekkert skip á höfninni æflar a5
sigla annars staSar fyr en þaö verSur of
seint til að komast hjá því, aS vera tek-
in föst i annaS sinn. Ó, vor himneski
faöir, leiö þú okkur inn á hina réttu
leiö. Hvert vilt þú aö við förum?
:Hvað viltu að viö gjörum? Okkar
eina von er til þín, og frá þér einum
væntum við hjálpar og verndar. .. . Eg
hefi verið vön að skoða þetta starfs-
svið með ugg og ótta; en nú er eg að
öllu leyti fús til aö gjöra það aö bústaö
mínum, það sem eftir er æfinnar. Á
morgun höfum við í hyggju að yfirgefa
þessa borg og þá vini, sem við höfum
öðlast hérna. Vertu sæll, góöi kristi-
legi félagsskapur. Það er ekki okkar
hlutskifti, að umgangast yður, heldur
heiðingja og grimma skrælingja. f
raun og veru yfirgefum viö ykkur af
fúsum vilja 0g kjósum 'hinn síðar-
nefnda félagsskap fyrir sakir Krists.”
Eerðin til Birma var eins leiðinleg
og ímynd þeirra um landið sjálft hafði
verið. Þetta var hin erfiðasta og
hjættulegast ferð, -sem þau nokkurn
tíma höfðu gjört. Ekki einu sinn
ferð hr. Judsons til Englands, þfegar
hann var tek'in til fanga af sjóræningj-
um, hafði verið verri. Undir eins í
byrjun ferðarinnar átti hræðilegur at-
burður sér stað. Vegna heilsu brests
Ann Judsons, höfðu vinir hennar í
iMadras útvegað henni Norðurálfu-
stúlku til að fylgja henni til Birma.
Þessi stúlka virtist vera heilbrigð og
'hraust, en eftir að fáeinir klukkutimar
voru liðnir datt hún um koll og fékk
krampaflog. Erú Judson hjúkraði
henni' og gjörði alt sem í hennar valdi
stóð til að minka þrautirnar, en allar
tilraunir voru árangurslausar. Eftir
að hafa varpað önndinni mæðilega
nokkrum sinnum dó stúlkan.
Yfirbuguð af að sjá þessa bráð-
kvöddu stúlku og uppgefin af áreynslu
við að gjöra tilraun til að bjarga lífi
hennar tók frú Judson sjálf kvalafulla
sótt, sem hér um bil gjörði út um hana.
í þeirra litlu ónotalegu káhettu á skip-
inu var þessi reynsla hin þyngsta, sem
þau enn höfðu gengið í gegnum.
“Georgianne” var gamalt og lélegt
skip, óhreint og ekki þess virði að senda
til sjós. Það var engin aflokuð ká-
hetta fyrir þessa tvo farþega, nema þá,
sem þau til bráðabyrgða bjuggu til úr
léreftstjaldi. Vindurinn blés og sjór-
inn var úfinn. Skipið velktist í sjón-
um og hreyfingar þess gáfu sjúkling-
um á þilfarinu miklar þjáningar.
Enginn læknir og engin meðöl voru
við 'hendina til að draga úr kvölum
hennar. Skipstjórinn var eini maður-
inn á skipinu, sem gat talað enskuna;
því að “Georgianne” var portugalskt
skip. Hr. Judson varð þess vegna
sjálfur að vera læknir, hjúkrunarmað-
ur og veitingaþjónn. Meðan hann sat
þar við koju sinnar veiku konu, án þess
að vera fær um að linna kvölum henn-
ar, fór hann að skilja hvaða sálarang-
ist Samúel Newell hafði liðið, þá hann
aleinn og yfirgefinn vakti yfir Harriet,
þegar hún lá á banasæng i eyjunni
Mauritius. Það var auðsjáanlega að-
eins ein opin leið til að bjarga lífi Ann
Judsons, en sú leið virtist vera hin örð-
ugasta og ómögulegasta. Ef að eins
skipið, sem nú velktist í sjónum, gæti
legið kyrt um klukkutíma, myndi hún
að líkindum fá bata og að lokum verða
heilbrigð aftur. Þá var það, að uin-
hyggja sú, sem Drottinn 'ber fyrir sín-
um börnum, kom í ljós á undraverðan
hátt, einmitt eins og Harriet Newell í
sínu mikla trausti til Guðs 'haði sagt:
“Hann, sem sér um hrafnana, mun ekki
yfirgefa börn sín á neyðarinnar tíma”.
Skipstjórin kom einmitt upp á þil-
farið til að kunngjöra farþegunum, að
honum væri ómögulegt að sigla inn til
Nikobar-eyjarinnar, þar sem þeir hefðu
átt að taka kókóhnetafarm, því að nú
var skipið í mikilli hættu statt fyrir að