Stjarnan - 01.09.1938, Blaðsíða 5

STJARNAN
á að þær mættu engan senda til að setja píanóið
í stand.
“Viltu ekki segja mér hvað stendur í vegi?”
spurði Mrs. Jackson vingjarnlega. Með sjálfri
sér var ;hún að hugsa hvort Mary mundi fyrir-
verða sig fyrir foreldra sína eða heimili sitt.
Augu ungu stúlkunnar fyltust af tárum,
hún þagði nokkur augnablik, svo leit hún upp
og sagði: “Eg gaf ekki rétta utanáskrift. Eg
á heima á 158 Spruce Street, en eg gaf ekki
rangt' númer af J>ví eg skammaðist mín fyrir
heimilið eða móður mína, sem er ekkja, og
leggur mikið á sig að vinna; við erum ósköp
fátæk og heimilið er heldur lítilfjörlegt. Ef
þið óskið eftir að sjá mömmu þá skal eg fylgja
henni hingað ofan á skrifstofuna.”
Mrs. Jackson tálaði ekki meira um þetta,
en hún skildi ekkert í því. Næsta dag kom
Mrs. Brandon til að líta yfir umsóknarbréfin
og Mrs. Jackson sagði henni frá heimsókn og
samtalinu við Mary MacGuire daginn áður og
lét i ljósi forvitni sína um að vita hvers vegna
hún hafði fyrst gefið ranga utanáskrift.
“Við skulum fljótt finna sannleikann í því
máli,” sagði Mrs. Brandon, “við skulum fara
út í eftirmiðdag og leita uppi 158 Spruce
Street.”
Þær fóru og fundu húsið, það var ósköp
lítið. Þegar hurðin var opnuð, kom móður-
leg, lítil kona út í dyrnar og heilsaði þeiin.
Hún svaraði spurningu þeirra og sagði:
“Já, Mary MaoGuire á hér heima. Eruð þið
píanó-kennararnir hennar? Gjörið svo vel að
koma inn.”
Litla stofan, sem þær komu inn í var sama
sem auð. Þær settust á eitthvað sem átti að
vera setubekkur og litu kringum sig en sáu
hvergi hljóðfærið.
“Eg skal kalla á Mary,” sagði Mrs. Mac-
Guire, “hún verður glöð að sjá ykkur, hún tal-
ar ekki um annað en spil og sönglist og nám á
hljómlistarskóla og í París.”
En Mary kom ekki þegar kallað var, svo
móðir hennar opnaði eldhúsdyrnar og sagði:
“Hivar getur Ihún verið. Eg má til’að fara
og leita að henni.” Mínútu seinna konn hún
inn aftur- og sagði:
“Viljið þið báðar koma út hingað augna-
blik. Eg skil ekkert í hvað hún hefir farið.
En meðan hún er í burtu ætia eg að sýna ykk-
ur hvað hún er uppáfyndingasöm.”
Þegar aðkomukonurnar komu út í hið
hreinlega eldhús sáu þær að ytri hurðin var í
hálfa gátt, eins og Mary hefði flýtt sér út.
77
“Þið sjáið, hún er svo dauðhrædd um að
þið komist að leyndarmáli hennar, en . . .”
Rétt í þessu kom Mary inn í eldhúsdyrn-
ar og gat ekki talað fyrir grátstaf í kverkun-
um. Þegar hún loksins gat komið upp orði
sagði hún: “Ó, mamma, nú fæ eg aldrei, aldrei
nokkurt tækifæri.”
“Vertu nú róleg,” sagði miamma hennar og
faðmaði hana að sér til að hugga liana, um
leið og hún benti gestunum út að glugganum,
þar var strauborð, sem hvíldi með annan end-
ann á gluggakistunni en hinn á stólbaki, það
sneri upp í loft og á röndina var límdur pappír-
með myndinni af nótunum á orgeli eða píanói.
“Hún sverti ferhyrndar þvottaklemmur
með bleki og negldi þær á í staðinn fyrir svörtu
nóturnar, ef hún er þó ekkj uppfyndingasamur
unglingur,” sagði móðir hennar og mátti bæði
sjá og heyra að bún var regiulega stolt af dótt-
ur sinni.
Gestirnir störðu frá sér numdir á strauborð-
ið, svo lögðu þær nokkrar spurningar fyrir
mæðgurnar. Mary hafði aldrei haít neitt
hljóðfæri nema gamalt hjá nágrönnum, sem
nú voru löngu fluttir í burtu. Hún hafði
aldrei fengið verulega tilsögn og þó hafði hún
gjört svo vel, — lært byrjunaratriðin á neðri
hliðinni á strauborðinu hennar móður sinnar.
Það lítur þá svo út sem áhugi, viljakraftur,
þolgæði og staðfesta finnist ennþá, þrátt fyrir
stjórnarstyrk, kæruleysi og letingja hugsunar-
hátt, sem orðinn er svo almennur í heiminum
nú á dögum.
Lora E. Clement.
Ágæt aðferð til að komaát
úr skpldum
Bóndi nokku dó og synir hans tóku við
jörðinni og búinu. Sex þúsund dollara skulcl
hvíldi á eigninni. Bræðurnir voru Aðventistar,
en þeim fanst þeir gætu ekki borgað tíund fyr
en þeir hefðu borgað skuldir þær, sem hvíldu
á eigninni. Þannig liðu þrjú ár. Þeir lásu
Guðs orð viðvíkjandi fyrirheitum Guðs til
þeirra, sem eru honum trúir og þeim kom sam-
an um að þeir skyldu, að minsta kosti borga
tíund af afurðumi búsins.
Næsta ár gjörðu þeir það, og á því ári borg-
uðu þeir meira .niður í skuldum búsins heldur
en þeir höfðu gjört í samfleytt þrjú árin þar
á undan.
Guð heiðrar þá, sem hlýða honum.
Sjá Malakía 3. kapítula, 8. til 11. vers.