Stjarnan - 01.12.1938, Page 5

STJARNAN
IOI
Willie gat ekki að sér gjört að hlæja um
leið og hann svaraði: “Það gæti eg hæglega
gjört og mundi ekki láta segja mér það tvisvar.”
“En ef eg segði þér að fara í næstu búð og
nota tækifæri þegar enginn veitti því eftirtekt
og taka fallegasta fiskinn á borðinu þar og koma
með hann hingað yfir. Hvað mundir þú þá
gjöra?”
“Eg gæti ekki gjört það, herra minn,” svar-
aði Willie.
“Og hvers vegna ekki? Þú sagðist geta
gjört það sem þér væri sagt.
“Það get eg líka, en eg hefi fengið skipun
þessu viðvíkjandi fyrir löngu síðan, hún hljóð-
ar þannig: “Þú skalt ekki stela.” Eg held
mér við það.”
“Svo þú ætlar að taka þessar skipanir fyrst
en setja mína skipan í aðra röð?”
“Já, herra minn, það mun eg ávalt gjöra.”
Villie talaði rólega en hann fór nú að hugsa
um að Mr. Sands væri ef til vill slæmur maður
svo hann væri betur af að 'vinna ekki hjá
honum. En nú rétti Mr. Sands honum hend-
ina og sagði:
“Við skulum semja um það, drengur minn.
AHð skulum neyna hvor annan í tvær vikur, ef
þér sýnist svo. Eg vil gjarnan hafa dreng,
sem tekur Guðs skipanir fyrst og svo mínar
næst.
x. x.
Frelsaður fyrir Guðs kraft
“Parðu frá, ræfillinn þinn, svo mennirnir
geti komist að,” sagði veitingamðurinn alt ann-
að en vingjarnlega við gamla Tim Conner, sem
stóð við borðið í drykkjukránni.
“Gefðu mér drykk til að slökkva þennan
brennandi þorsta, þá skal eg' fara út og koma
aldrei aftur,” svaraði gamli maðurinn.
“Þú færð ekki einn dropa meira hér nema
þú borgir fyrir það, og það sem meira er, ef
þú hypjar þig ekki út þá skal eg kalla á lög-
regluna til að hjálpa þér. Farðu bara. Eg
hefi ekkert pláss fyrir flækinga, sem altaf eru
í vegi fyrir mér og ekki geta borgað fyrir sig.”
“Hvað er það, sem þið óskið eftir, vinir
inínir?” spurði nú veitingamaðurinn tvo vel
klædda, unga menn, sem stóðu við borðið. Þeir
höfðu þegar pantað drykkinn, en áður en þeir
báru hann að vörum sér gekk gamli maðurinn
aftur upp að borðinu og sagði við veitinga-
manninn:
“Það er satt, eg hefi enga peninga. Það er
satt eg er ekkert nema drykkjumanns ræfill.
Eg kom inn í þetta þorp fyrir þremur dögum
síðan í opnum flutningsvagni og þessa þrjá
daga hefi eg snýkt mér kaldan matarbita við
eldhúsdyrnar hjá fólki. Eg get ekki talist
nmður lengur eg er ekkert nema ræfill bæði
líkamlega og siðferðislega. En eg hefi ekki
ætíð verið í þessu ástandi. Það var sá timi að
eg hefði getað keypt heila tylft af byggingum
eins og þessa. Eg var hamingjusamur og vel-
megandi kaupmaður og hafði hamingjusamt
heimili, en drykkjuskapurinn eyðilagði mig. Nú
er eg einn í heiminum, hefi engan sem mér
þykir vænt um, og engan sem þykir vænt um
mig. Eg er bráðum farinn. Eg er að fara,
en áður en eg fer ætlá eg að segja við ykkur,
ungu menn: Lítið á mig, og gætið yðar. Eg
var einu sinni í góðu áliti og mikils metinn eins
og þér nú eruð. En lítið á mig hvað eg er
nú. Eg grátbæni yður, snertið ekki þennan
óheilla drykk, því hann leiðir yður til sömu
niðurlægingar.”
“Horf þú ekki á vínið . . . að síðustu bítur
það sem höggormur og spýtir eitri sem naðra.’’
Orðskv. 23 :<22.
Gamli Tim gekk út og ráfaði tilgangslaust
eftir götunum. Hann fór fram hjá stórri kirkju
þar sem fólkið var að þyrpast inn. “Þetta er
enginn staður fyrir mig,” tautaði hann við
sjálfan sig, en rétt í þessu fór fólkið að syngja:
Sálar minnar sanni vin,
sæti Jesú leyf þú mér,
þegar eg af þrautum styn,
þýða hvíld í faðm iþér.”
Það var orðið langt síðan Tim hafði heyrt
þetta vers. Hann staðnæmdist og hlustaði.
Honum fanst hann.hefði aldrei á æfi sinni heyrt
jafn fagran söng. Hann sneri við og læddist
bak við kirkjuna og settist á tröppurnar, sem
lágu upp að lestrarherbergi prestsins, svo hann
gæti betur heyrt sönginn. Fólkið var alt komið
inn í kirkjuna þegar sálmurinn var á enda. En
hann sat og hlustaði á hvern sálminn eftir
annan sem sunginn var, svo hafði presturinn
bæn og bað um miskunn Guðs fyrir þá, sem