Stjarnan - 01.12.1938, Qupperneq 7

ST J ARN AN
103
glataðra syndara, hans undraverÖu gæzku og
hriskunn á svo hjartnæman hátt, aÖ Tim hafÖi
aldrei heyrt aðra eins ræðu. Hann útmálaði
eymdarkjör hins glataða sonar og hversu hann
þráði að komast heim aftur og hvernig hann
að lokum kom ósk sinni. í framkvæmd, þegar
hann lýsti fögnuði föðursins er hann faðmaði
týnda soninn að sér ]?á sást varla þurt auga í
kirkjunni.
S.vo hélt presturinn áfram og sagði: “Okkar
iiimneski faðir stendur reiðubúinn til að taka
á móti sínum villuráfandi börnum. »Hann
breiðir út faðim'inn til að bjóða syndara vel-
komna og íklæða þá skikkju réttlætisins, ef þeir
aðeins vilja koma til hans.”
Hann lauk ræðunni með hjartnæmri áminn-
ingu og upphvatningu um að koma til Jesú.
Fólkið; byrjaði áð syngja og hópur af bæði
körlum og konum kom fram að altarinu.
Vesalings gamli maðurinn hengdi niður höf-
uðið og grét eins og barn.
Mieðan hann þannig gríét uppháítt, fann
hann að .hönd var lögð á öxlina á honum, og
er hann leit upp sá hann litlu dóttur prestsins
standa við hlið sér, honum sýndist það væri
engils andlit.
“Vilt þú ekki gefa Jesú hjarta þitt?” spurði
hún blíðlega.
“Eg get það ekki,” svaraði hann grátandi,
“eg er of langt leiddur, eg er aumur, gjör-
spiltur syndari. Það er engin von fyrir mig.”
“Þó syndir yðar séu sem skarlat, skulu þær
verða hvítar sem mjöll, ”sagði litla stúlkan.
“Jesús getur fullkomlega frelsað þig. Komdu
nú, Jesús hjálpar þér. Treystu honum, hann
getur læknað þig.”
Það hlýtur að hafa vakið talsverða eftirtekt
þegar fólkið sá litlu dóttur prestsins, Maríu,
leiða tötralega, gamla manninn fram að altar-
inu, og víða í kirkjunni heyrðist að menn
sögðu “amen.”
Einn eftir annan, sem fram höfðu gengið
stóð nú upp og játaði trú sína á frelsarann
Þegar presturinn kom að Tim og rétti honum
höndina, sagði gamli maðurinn:
“Herra minn, eg er ekki hæfur til að bera
kristið nafn. Eg er vesæll og glataður. Eg
hélt það væri engin von fyrir mig, en þú sagðir
að Jesús gæti frelsað til hins ýtrasta. Eg verð
að segja þér æfisögu mín, þá getur þú skorið
úr því hvort það er nokkur von fyrir mig.
Má eg bíða þangað til fólkið er farið, þá skal
'eg segja þér altsaman.”
Presturinn fullvissaði hann um að Guð var
miskunnsamur og fús til að fyrirgefa, og leyfði
honum að bíða eins og hann óskaði eftir. Þeg-
ar fólkið var alt farið fór gamli maðurinn með
prestinum inn á iestrarherbergið, og sagði hon-
um æfisögu sína.
Þegar hann hafði lokið sinni sorglegu sögu
sinni flóðu kinnar prestsins í tárum og með ó-
styrkri röddu spurði hann um nafn gamla
mannsins.
“Eg heiti Connor, Tim Connor, en eg þekk-
ist bezt undir nafninu gamli Tim, drykkjumað-
urinn.”
Presturinn var nú staðinn upp hann faðm-
aði gamla manninn að sér og sagði: “Faðir
rninn, faðir minn, eg er Willie, litli drengurinn
þinn, sem settur var á munaðarleysingjaheim-
ilið. Guð hefir verið mér náðugur að lofa mér
að finna þig og. leiða þig til Krists. Eg hefi
lengi leitast við að finna þig, en hélt svo að
þú hlytir að vera dáinn.”
Svo( sagði hann föður sínum frá að hann
hefði verið tekinn af barnaheimilinu og verið
alinn upp á góðu kristilegu heimili og svo lært
til að verða prestur.
Það var fögur sjón kvöldið eftir, að sjá
prestinn skíra föður sinn, og þegar hann kom
upp úr vatninu þá lagði María litla hendurnar
um hálsinn á gamla manninum og sagði: “Afi
minn, þetta er sú hamingjusamasta stund, sem
eg hefi lifað.” Presturinn sagði með hrærðum
hug: “Amen”, og söfnuðurinn söng:
“Eof og dýrð og þökk sé þér, þjóða Drott-
inn, faðir hæzti.”
Gamli Tim, drykkjumaðurinn, þekkist ekki
lengur, en faðir Connor er vel kunnur og elsk-
aður og virtur af öllum. Hann sníkir ekki
lengur kaldan matarbita við eldhúsdyrnar hjá
fólki, en á hverjum sunnudegi gengur falleg,
litil .stúlka til kirkjunnar og leiðir með sér
snoturt búmn gamlan mann. Enginn getur
veitt betri eftirtekt ræðum séra Connors heldur
en afi og María litla, og þau eru bæði hinir á-
hugasömustu starfsmenn safnaðarins.
“Ef vér játum syndir vorar, þá er hann
trúr og réttlátur, svo að hann fyrirgefur oss
syndirnar og hreinsar oss af öllu ranglæti.”
I. Jóh. 1 :g. Ó, að allir villuráfandi syndarar
vildu snúa sér til Krists nú strax rneðan náðin
ennþá stendur til boða.
x. x .