Stjarnan - 01.05.1940, Qupperneq 6

3»
STJARNAN
Láttu velþóknun þína í ljósi,
Góður eigintnaður stærir sig ekki af því
að hann sé yfirniaður heimilisins og hann
neyÖir ekki heimilisfólkiö til aÖ lúta vilja
sínutn. Það er einkenni kærleikans að hann
er ekki heimtufrekur fyrir sjálfan sig. Hann
leitast við að þjóna öðruimi fremur en láta
aðra þjóna sér.
Það eru til margir vænir menn, sem þó
ekki láta í ljósi kænleika sinn eða þakkláts-
semi í orði og verki. Þeir njóta ánægju
■heimilisins, en láta aldrei á sér heyra hve
miki'ls þeir rneta starf konunnar, þótt matur-
inn sé tilbúinn og framreiddur eins og þeim
geðjast bezt, þá láta þeir aldrei á sér heyra
velþóknun sína yfir því.
“Þótti þér góður kvöldmiaturinn ?” spurði
kona ein mann sinn er þau höfðu borðað mieð
beztu lyst það, sem hún hafði tilreitt með
iprnri fyrirhöfn.
. “Já, vissulega,” svaraði maður hennar
b'látt. áfram
“Hvers vegna þá ekki segja það,” sagði
konan brosandi.
Hjón mokkur voru boðin til nágranna
sinna. Konan tók með sér brauð, sem hún
var nýbúin að baka. Meðan þau voru að
borða sneri maðurinn sér að húsmóðurinni
og sagði:
“Þú býr til ágætis brauð, Mrs. B.”
“Þú slær mér gullhamra,” svaraði Mrs. B.
Þörf vor
Margir lifa í þeirri von, að þegar þeir deyi,
þá muni góðverk þeirra meir en vega á móti
því, sem þeir hafa gjört rangt, og þeir muni
þess vegna fá inngöngu í Guðs ríki. Sumir
halda að engin tilvera sé eftir þetta líf. Aðrir
hafa aldrei heyrt um Guð eða son hans Jesúm
Krist, enn aðrir hrinda frá sér allri hugsun
um þau efni.
Guðs orð, Heilög Ritning, kennir oss um
eðli mannsins, synd hans og neyð, og þar af
leiðandi þörf hans á frelsara. Ef vér aðeins
viljum lesa Bibluna þá munum vér læra sann-
leikann sjálfum oss viðvíkjandi. Vér skulum
nú minnast á nokkur atriði i Guðs orði, sem
sýna að vér þurfum frelsara til að burttaka
vorar syndir.
“En eg hef ekki bakað þetta brauð, það er
konan þín sem á hrósið skilið.”
Maðurinn roðnaði og virtist fara hjá sér,
en þó ótrúlegt sé, þá sagði hann ekki orð við
konu sína um þetta. Hrós hans hefði þó án
efa glatt hana meir en nokkurn annan. Hann
hefir að líkindum etið bi-auð hennar viku eftir
viku, án þess að nefna við hana hvað honum
þótti það gott.
Ungtum konum hlýtur að finnast til um
það hve hrós og vingjarnleg orð hafa fækkað
og hætt, þau sem voru svo algeng meðan til-
hugalífið stóð yfir. Margir miðaldra, og eins
gamlir menn og konur, mundu finna skyldu-
verk sín léttari og dagana sólríkari, við það,
iað heyra hrós og viðurkenning fyrir því seim
unnið er. Sumar konur vita aldrei að störf
þeirra eru metin nema á því að þeirn er ekki
ámælt fyrir þau.
“Hvernig geðjast manninum þínum að
nýju fötunum þínum?” spurði kona nokkur
nágrannakonu sína.
“Hann hefir ekkert minst á það, svo hon-
um líka þau eflaust,” svo bætti hún við með
dálítilli gremju í röddinni: “Ef honum likaði
þau ekki, þá fengi eg víst að heyra það.”
Það er kurteisi og vingjarnleg orð og at-
vik í því smáa daglega, sem gjörir heimilið
hamingjusiamt, en skortur á þessu eyðileggur
hamingju heimilisins.
“The Real Home.”
á frelsara
“Allir hafa syndgað og skortir Guðs dýrð.”
Ekki er neinn réttlátur, ekki einn.” “Vér fór-
um ailir viilir vega sem sauðir, stefndum
hver sína leið.” “Ef vér segjum vér höfurn
ekki syndgað, svíkjum vér sjálfa oss og sann-
leikurinn er ekki í oss.” “Vér höfum þegar
áður gefið bæði Gyðingum og Grikkjum að
sök, að þeir væru allir undir synd.” Róm.
3:23; 3:l°; J^s- 53:6; I. Jóh. 1:8; Róm. 3:9.
Synd fjarlœgir oss Guði.
“Það eru syndir yðar, sem skilnað hafa
gjört milli yðar og Guðs yðar, og syndir yðar
sem byrgt hafa auglit hans fyrir yður.” Jes.
59:2.
“Eða vitið þér ekki að ranglátir menn