Stjarnan - 01.06.1942, Blaðsíða 5

STJARNAN
45
og nú sval' hann vært. Að lokum vakti
hann þjóninn, sem spurði húsbónda sinn
hvað væri að.
“Eg er hræddur um að eitthvað gangi
öfugt heiina á Englandi,” svaraði hann.
“Herra minn,” sagði þjónninn, “má eg
leggja fyrir þig eina eða tvær spurning-
ar?” Auðvitað var honum leyft það.
“Stjórnaði Guð heiminum áður en við
fæddumst?”
“Vissulega gjörði hann það.”
“Ætli hann haldi áfram að stjórna lika
eftir að við erum dauðir?”
“Vissulega, það er ekkert efamál.”
“Jæja, herra minn, er þá ekki bezt að
treysta hnum til að stjórna einnig á yfir-
standandi tíma?”
Þetta endurnýjaði trú skrifarans og
veitti hjarta hans frið, eftir fáeinar mín-
útur voru bæði hann og þjónninn stein-
sofnaðir.
Þegar vcr sjáum alt umhverfis oss ó-
vissu og ráðaleysi, þá vörpum allri vorri
áhyggju upp á Guð og gleðjumst í þeirri
fullvissu að kærleikur hans til vor er eins
sterkur eins og hann er eilífur og óum-
breytanlegur.
Allir hlutir umhverfis oss, himin, jörð
og haf, bera vott um kærleika Guðs. En
framar öllu öðru kemur hann fram í þeirri
fórn, sem hann færði til að frelsa oss frá
yfirráðum syndarinnar og dauðans.
Maður nokkur, sem vann í verksmiðju
var farinn að bila á sjóninni. Að lokum
var hann tilneyddur að leita læknis, og
hann sag'ði honum að tvö ský væru að
færast yfir augu hans, og eina vonin um
hjálp var að fara til Dr. — “Eg ræð þér
að fara strax til hans og taka með þér
nóg af peningum, því hann er dýr.”
Maðurinn átli aðeins eitt hundrað doll-
ara á banltanum, sem hann hafði dregið
saman til að hafa ef eitthvað lægi á. Nú
dró hann út peningana og fór til augna-
læknisins.
Eftir nákvæma rannsókn sagði lækn-
irinn: “Eg er viss um að eg get hjálpað
þér, en eg er ekki viss um hvort þú getur
borgað uppskurðinn. Eg set aldrei miiina
upp en tvö þúsund dollara fyrir þessháttar
uppskurð.”
“Þá verð eg að vera blindur það sem
eflir er æfinnar,” andvarpaði maðurinn,
“því eg á ekki neina eitt hundrað dollara.
Nú lagði læknirinn hönd sína vingjarn-
lega á öxl verkamannsins og sagði: “Þú
getur ekki mætt mínum kröfum og eg get
ekki fært þær niður, en það er eitt ráð,
enn sem við getum tekið. Eg get skorið
þig upp ókeypis, og það skal eg fúslega
gjöra.”
Fallinn maður getur ekki mætt kröf-
um Guðs heilaga lögmáls og réttlæti Guðs
getur ekki sett lögmálið til hliðar né af-
numið það, og látið nægja það bezta, sem
maðurinn getur gjört. En Guð fann annan
veg. Hann sendi sinn eingetinn son, og
Jesús leið hegningu vorra synda og Guð
veitir oss að gjöf fyrirgefningu vorra
synda fyrir trú á Jesúm Krist.
Já, faðir vor elskar oss. Hann er nieð
oss hvert einasta augnablík lífsins. Þegar
vér ekki finnum til nálægðar hans, og höld-
um að hann hafi yfirgefið oss, þá er það
af því að eitthvað hefir komist á milli
hans og vor, til að byrgja hann sjónum
vorum. En hið veikasta bænarandvarp
nær strax til hans, og með sinni blíðii,
kærleiksríku raust gefur hann oss þessa
fullvissu: “Sjá, eg er með yður alla daga,
alt til veraldarinnar enda.”
L. E. C.
Sannur ógleymanlegur atburður
Á ferðalögum mætum vér oft annara
þjóða fólki. Vér mætnm einnig ýmsum
og margvíslegum atbiirðum, sumum sorg-
legum, öðrum lærdómsríkum og ánægju-
legum. Það var hlutskifti mitt að vera
vitni til eins af hinum síðarnefndu.
Það var kvöld. Járnbrautarlestin var
á vesturleið. Á einni stöðinni kom lítil
stúlka inn í lestina með dálítinn böggul
undir hendinni. Hún tók sér sæti í vagn-
inum, og virti fyrir sér alla farþegana einn
eftir annan. Þeir voru allir ókunnugir.
Hún virtist vera þreytt og bjó sig til að
fá sér blund, og hafði bögulinn sinn fyrir
kodda. Nú kom vagnstjórinn inn til að
kalla eftir farseðlunum. Þegar hún sá