Stjarnan - 01.01.1945, Qupperneq 4

4
STJARNAN
Pétur s’krifar að Jesú sé “uppstiginn til
himna situr Guði á hægri hönd, en englar,
völd og kraftur eru undir hann lagðir,,’ 1.
Pet. 3, 22. Jóhannes kallar hann “Drottinn
drotna og konung konunga.” Op. 17, 14.
Hann talar einnig um hann, sem “stjarnan
skínandi, morgunstjarnan.” Op. 22, 16. Og
Jóhannes skýrir frá þeim orðum, sem hann
heyrði Krist. segja um sig sjálfan. “Eg er
Alfa og Omega, hinn fyrsti og sinn síðasti.
Upphafið og endirinn.” v. 13.
Oss hefur ekki sjátlast. Hinn söguríki
átrúnaður kirkjurmar er sannur. Frelsari
vor er konungur himins og jarðar, sonur
hins lifanda Guðs, dómari heimsins, lifandi
á himnum, enn í dag, við hægri hönd Guðs,
sem meðalgangari vor.
“Er vér þá höfum mikinn æðstaprest,
sem farið hefir í gegn um himnana, Jesúm
Guðs son, þá höldum fast við játninguna.”
Heb. 4, 14. Og látum oss með Tómasi kann-
ast við hann með lotningarfullri undir-
gefni: “Drottinn minn og Guð minn”. Jóh.
20, 28. C. B. Haynes.
Hvers vegna verður Kriétur að koma aftur?
Endurkoma Krists er eins áreiðanlegur
viðburður og sólaruppkoma og sólsetur,
fjara og flóð, eða annað ákveðið lögmál.
Það er enginn tilbúningur, getgáta eða
heilabrot, heldur ekki neitt guðfræðilegt
fák einstakra manna niður í gegnum ald-
irnar. Það er vissa.
Þegar það var ákveðið á himnum, að
Kristur kæmi í fyrsta sinn til jarðarinnar,
sem endurlausnari heimsins var einnig
ákveðið að hann kæmi aftur. Þessir at-
burðir voru því tengdir hver öðrum í
áformi Guðs, og er þess vegna oft blandað
saman í ritningunni eins og það væri einn
atburður án millibils. Fyrir Guði, sem lifir
eilíflega, og sem þess vegna “einn dagur er
... sem þúsund ár, og þúsund ár sem einn
dagur”. 2Pet. 3, 8, eru þessar tvær komur
Krists partur eins stórs viðburðar. Af þess-
ari orsök eru þær tengdar hver annari, sú
fyrri gjörir hina nauðsynlega. Páll kennir
þennan sannleika í lCor. 11, 26. “Því að
svo oft sem þér etið þetta brauð og drekk-
ið af bikarnum, boðið þér dauða drottins,
þangað til hann kemur.”
Kristur kom í fyrsta sinn, dó og reis upp
frá dauðum til að gjöra ákveðna hluti
mögulega fyrir mennina. Næsta skipti kem-
ur hann til að gjöra þá verulega fyrir sér-
hvern sem vill viðurkenna hann sem
persónulegan frelsara. í ritningunni er
endurkoma Krists nauðsynleg til þessa,
Þannig bíður fullkomnun endurlausnar á-
formsins endurkomu Krists frá himnum.
Fyrsta skipti kom hann og leið með
dauða sínum refsinguna fyrir syndir mann-
anna. Róm. 5, 8, svo að mennirnir, sem
viðurkendu fórnardauða hans, öðluðust
fyrirgefningu syndanna og þar af leiðandi
yrðu frelsaðir í staðinn fyrir eilíflega glat-
aðir. í annað sinn kemur hann til að veita
fullkomna sáluhjálp öllum þeim sem trúa
á hann. Skrifað stendur: “Þannig mun og
hinn smurði, eitt sinn fórnfærður til að
bera syndir margra, í annað sinn birtast
án syndar, til hjálprœðis þeim sem hans
bíða”. Heb. 9, 28. Jesús sagði: “En sá, sem
stöðugur stendur alt til enda, 'hann. mun
hólpinn verða.” Matt. 24, 13. Hann sagði
einnig lærisveinum sínum, þegar þeir sæju,
sérstök tákn koma fyrir. “Lyftið upp höfð-
um yðar, því að lausn yðar er í nánd.” Lúk.
21, 28. Þar vitnaði hann til endurkomu
sinnar. Páll vitnar einnig til þessa dags
sem “endurlausnardagsins”. Ef. 4, 30. End-
urkoma Krists er því nauðsynleg til að láta
sérhverjum trúuðum í té fullkomna endur-
lausn, gjörða mögulega við fyrri komu
hans.
Fyrsta sinn kom hann og með kross-
dauða sínum á Kalvarí smakkaði dauðann
fyrir alla. Heb. 2, 9, svo að maðurinn með
því að tileinka sér dauða hans gæti um-
flúið eilífan dauða, sem er laun syndarinn-
ar, og fengið eilíft líf. Róm. 6, 23. Hann
kemur í annað sinn til að “gjalda ... Eilíft
líf” þeim réttlátu, sem í trú hafa öðlast það
og lifa í von um að verða “erfingjar eilífs
lífs”. Róm. 2, 6—7. Títus 3, 7.
Hann kom í fyrsta sinn, dó og reis upp
til að gjöra börnum sínum mögulegt að fá
eilíft endurgjald. Hann kemur aftur til að
færa þeim það. “Sjá, eg kem skjótt, og
launin hefi eg með mér, til að gjalda hverj-