Stjarnan - 01.06.1945, Síða 6

46
STJARNAN
Vissuð þið ekki, að mér ber að vera í því,
sem míns föður er?” (Lúk. 2, 48.49). Meðan
Jesús mælti þessi orð, benti hann til him-
ins, og af andliti hans ljómaði undraverð
birta.
Jesús vissi, að hann var guðs sonur og að
hann hafði gjört það, sem faðirinn hafði
sent hann til að framkvæma á jörðunni.
María gleymdi aldrei þessum orðum.
Síðar meir skildi hún betur hina réttu
þýðingu þeirra.
Jósef og María elskuðu Jesúm og þó
sýndu þau skeytingarleysi gagnvart hon-
um. Þau gleymdu því verki, sem guð hafði
trúað þeim fyrir. Fyrir eins dags van-
rækslu mistu þau af honum.
Nú á dögum hafna margir á sama hátt
nærveru Jesú. Þegar vér hirðum ekki um
að lyfta huga vorum til hans eða gleymum
að biðja hann, þegar vér tölum gálaus-
lega, óvingjarnlega eða ljót orð, svo skilj-
um vér oss frá Jesú. Án hans erum vér
hryggir og einmana.
En ef vér sannarlega æskjum eftir að
vera í samfélagi við hann, þá mun hann
ávalt vera hjá oss. Frelsara vorn langar
til að vera hjá þeim, sem þrá nærveru
hans. Hann getur upplýst hið fátæka heim-
ili og glatt hið auðmjúka hjarta.
Þótt Jesús vissi að hann væri guðs son-
ur, fór hann með Jósef og Maríu til Naza-
ret, og þar til hann var þrjátíu ára gamall
var hann þeim undirgefinn.
Hann, sem á himnum hafði verið fyrir-
liði englanna, var hér á jörðunni hlýðinn
og ástríkur sonur.
Hinar alvarlegu hugsanir, sem höfðu
þrengt sér inn í huga hans við guðsþjón-
ustuna í musterinu, þær geymdi hann í
hjarta sínu.
Hann beið, þar til sá tími kom, er guð
hafði ákveðið að hann skyldi bvrja á því
verki, sem honum var falið á hendur að
vinna.
Jesús ólst upp á fátæku bóndaheimili.
Trúlyndur og iðinn, hjálpaði hann til þess
að standa straum af fjölskyldunni.
En jafnskjótt er hann hafði aldur til,
lærði hann handiðn og vann sem tré-
smiður með Jósef.
í óbrotnum erfiðismannaklæðnaði gekk
hann gegnum götur bæjarins til vinnu
sinnar. Hann notaði ekki guðdómskraft
sinn, til þess að létta sér byrði lífsins.
Við erfiðið á æskuárunum óx Jesús og
varð hraustur til líkama og sálar. Hann
leitaðist við að nota krafta sína þannig,
að hann gæti viðhaldið heilbrigði sinni,
unnið sérhvert verk heiðarlega.
Alt, sem hann gjörði, gjörði hann vel,
hann vildi vera fullkominn í öllu, einnig
í því að nota verkfæri, Með dæmi sínu
hefir hann kent oss, að vér eigum að vera
iðjusamir og gjöra sérhvert verk vel og
trúlega, hann hefir sýnt oss. að slík vinna
er heiðarleg. Allir eiga að hafa eitthvað
starf, sem getur orðið sjálfum þeim og
öðrum til gagns.
Guð gaf oss vinnuna, oss til blessunar,
og hann hefir velþóknun á þeim börnum,
sem eru fús til að gjöra sinn hluta a£
heimilisverkunum, og létta byrðar föður og
móður. Slík börn munu verða öðium til
blessunar, þá er þau koma út í heiminn.
Þeir unglingar, sem leitast við að þókn-
ast guði í öllu, sem þeir taka sér fyrir
hendur, sem gjöra ætíð það, sem rétt er,
þeir munu verða nytsamir í mannfélaginu,
þá er þeir eldast. Með því að vera trúir
yfir litlu verða þeir settir yfir meira.
Hugrökk lítil átúlka
Hún meiddi sig í hendina. Það var farið
með hana til læknis. Það þurfti að sauma
saman sárið. Meðan læknirinn var að
undirbúa sveiflaði litla stúlkan fætinum
í stólnum. Hún var sjáanlega dálítið óróleg.
Móðir hennar benti henni blíðlega að vera
kyr.
Læknirinn sagði hún mætti sveifla fæt-
nium, bara hafa handlegginn kyrran. Svo
bætti hann við þegar hann sá að litla stúlk-
an var hrædd:
“Þú mátt hljóða líka svo mikið sem þú
vilt.”
“Eg vil heldur syngja,” svaraði litla
stúlkan.
“Það væri nú miklu betra. Hvað getur þú
sungið?” spurði læknirinn.
“Eg get sungið: Gefðu gefðu sagði litli
lækurinn. Kantu það?”