Stjarnan - 01.09.1945, Síða 6

70
STJARNAN
að gekk hann inn í samkunduhúsið á
hvíldardegi.
Þar las hann spádóma Esajasar um verk
Messíasar — að hann ætti að boða fátæk-
um fagnaðarerindið, hugga syrgjendur,
gefa blindum sýn og lækna hina sjúku.
Hann sagði lýðnum að þetta væri alt að
koma fram, einmitt á þeim tíma. Þetta var
það verk, sem hann gjörði sjálfur.
Við þessi orð fyltust hjörtu áheyrend-
anna gleði. Þeir trúðu því, að Jesús væri
hinn fyrirheitni frelsari. Heilagur andi
hafði áhrif á hjörtu þeirra, og þeir létu í
ljósi tilfinningar sínar með lofgjörð og
þakklæti til drottins.
En svo datt þeim í hug, hvernig Jesús
hafði starfað meðal þeirra sem trésmiður.
Þeir höfðu svo oft séð hann vinna á vinnu-
stofunni með Jósef. Þrátt fyrir það þótt
hann alt sitt líf hefði sýnt öðrum einungis
miskunn og kærleika, vildi fólkið nú ekki
trúa því, að hann væri Messías.
Með þessum hugsunum gaf það Satan
tækifæri til þess að fá yfirráð yfir hjörtum
sínum. Og þannig fyltist það reiði gegn
frelsaranum, mótmælti honum og ákvað að
ráða hann af dögum.
Lýðurinn tók Jesúm með sér og hafði í
hyggju að hrinda honum niður af fjalls-
brúninni. En hinir heilögu englar voru í
kringum hann, til þess að vernda hann.
Óhultur gekk hann gegnum mannþröngina
og enginn gat fundið hann.
Annað sinn er Jesúm kom til Nazaret,
var honum þar jafn óvinsamlega tekið.
Svo fór hann burt þaðan og kom þangað
aldrei framar.
Jesús starfaði hjá þeim, sem tóku fegin-
samlega móti hjálp hans, og fólkið kom í
stórum hópum alstaðar utan úr landsbygð-
unum og flyktist í kringum hann. Þegar
hann læknaði og kendi því, þá var gleðin
mikil. Því fanst himininn vera kominn
niður á jörðina, og það fagnaði yfir náð
hins miskunsama frelsara.
Það er þess vert að muna næsta vetur
að ef þú leysir upp hnefa af salti í seinasta
vatninu sem þú notar til að hreinsa þvott-
inn þá frýs hann ekki meðan þú ert að
hengja hann til þerris.
Er sigrinum flýtt
eða frestað?
Meðan stríðið í Evrópu stóð sem hæst,
sendi Eisenhower hershöfðingi þennan boð-
skap heim til Bandaríkjanna:
“Nema öll þjóðin, þeir á vígvellinum, og
hinir, sem heima eru keppi óþreytandi að
takmarkinu með sífelt vaxandi áhuga, þá
frestum vér sigrinum. Áhuginn og fram-
sóknin verður stöðugt að fara vaxandi,
svo hún standi hæst daginn sem Þýzkaland
gefst upp.”
Boðskapur hershöfðingjans spratt af því
að hann hafði heyrt að menn í skipakvíum
og hergagnaverksmiðjum hefðu lagt nið-
ur vinnu alveg eins og friður væri þegar
saminn. Hann var forviða yfir því hvernig
menn voru af kappi að tryggja sér stöðu
á komandi friðartíma meðan þúsundir her-
manna létu líf sitt á vígvellinum í þessu
voðalegasta stríði mannkynssögunnar.
Þegar eg las þessa grein yfir aftur datt
mér í hug að það væri tímabær áminning
til kirkju Krists, ekki síður en til þjóðar-
innar. Það er boðskapur sem herforingi
Drottins hefði vel getað sent til eftirfylgj-
enda sinna, með dálítilli orðabreytingu
mætti það hljóða þannig: “Ef ekki allir
lærisveinar Krists, þeir sem eru á trúboð-
stöðvunum og hinir, sem heima eru, ef þeir
ekki allir með vaxandi áhuga keppa að
takmarkinu þá frestum vér sigrinum. Á-
huginn og framsóknin verður stöðugt að
fara vaxandi svo hún standi hæst daginn
sem. fullkominn sigur er unninn yfir hinu
illa.
Það eru vandræðin við fjöldann af kristn
um mönnum, að þeir hafa gleymt því að
þeim er falið alheims starf. Kenningin um
Guðs ríki verður að boðast um allan heim-
inn, “til vitnisburðar öllum þjóðum”, áður
en endirinn getur komið. Matt. 24:14. Marg
ir hafa allan hugann á að tryggja sjálfum
sér vellíðan og þægindi, eins og ekkert
stríð stæði yfir milli hins illa og góða. Þeir
gleyma alveg, eða ganga fram hjá skipun
Drottins síns og herra. Að vísu syngja þeir:
“Gegn um hættur gegn um neyð, göngum
Krists menn vora leið”, en samtímis lifa
þeir eins og vopnahlé sé á komið milli
hins góða og illa. En ef þeir aðeins gætu