Stjarnan - 01.06.1949, Side 2

42
STJARNAN
leg villa, að ímynda sér, að það þurfi ekki
annað en að efla þroska hins góða, sem
í manninum býr að náttúrufari. “Holdlega
sinnaður maður skilur ekki það, sem guðs
anda tilheyrir, því það er heimska fyrir
honum, og hann getur ekki skilið það, því
það hlýtur andlega að dæmast.” Undrastu
ekki að ég sagði þér: “yður byrjar að end-
urfæðast.” Um Krist er skrifað: “1 því
(orðinu) var líf, og lífið var ljós mann-
anna.” Og nafn Jesú er það einasta nafn
“undir himninum fyrir hvers fulltingi oss
sé ætlað hólpnum að verða.”
Það er ekki nóg að skilja guðs mikla
kærleika og sjá miskunn hans og föðurlega
viðkvæmni. Það er ekki nóg að skilja speki
og réttlæti laga hans og sjá að þau eru
grundvölluð á hinu eilífa undirstöðuatriði
kærleikans. Páll postuli sá allt þetta, þegar
hann sagði: “Ég samsinni lögmálinu að það
sé rétt..” “Þess vegna er að vísu lögmálið
heilagt og réttvíst og gott.” En hann bætti
við í angist og örvæntingu sálar sinnar:
“En ég er holdlegur, seldur undir syndina.”
Hann þráði þann hreinleik og það réttlæti,
sem hann mátti eigi öðlast af sjálfsdáðum,
og hann hrópaði: “Ég vesæll maður! hver
mun frelsa mig frá þessum dauðans
líkama?” Slíkt er það hróp, sem stigið hefur
upp frá öllum angruðum hjörtum í öllum
löndum og á öllum tímum. Svarið er til
allra eitt og hið sama: “Sjá það guðs lamb,
sem ber heimsins synd.”
Guðs andi hefur leitast við að útskýra
þessi sannindi með mörgum líkingum og
gjöra þau ljós fyrir þeim sálum, sem þrá
frelsun frá syndabyrði sinni.” Þá er Jakob
flýði úr húsum foreldra sinna er hann
hafði syndgað og tælt Esaú, fann hann til
þunga syndar sinnar. Þegar hann var þá
einmana og útskúfaður og sviptur öllu því,
er honum var kært í lífinu, var það ein
hugsun, sem öllu öðru fremur lá þungt á
sálu hans; það var óttinn fyrir því, að
syndin hefði útilokað hann frá guði, að
drottinn hefði yfirgefið hann. Hann lagðist
harmþrunginn til hvíldar á bera jörðina;
umhverfis hann voru eyðihálsar, uppi yfir
honum himininn stjörnubjartur. í svefnin-
um rann undursamlegt ljós upp fyrir sjón-
um hans. Honum þótti stigi standa á slétt-
unni, sem hann hvíldist á, og ná upp til
hliða himinsins. Guðs englar gengu upp og
ofan stigann, en guðs rödd hljómaði úr
hinni himnesku dýrð og flutti boðskap
huggunar og vonar. Þannig birtist Jakobi
það, sem sála hans þráði — frelsari. Hann
sá með fögnuði og þakklátsemi þá leið, er
honum syndaranum var opnuð, til þess að
komast aptur í samfélag við guð. Hinn
leyndardómsfulli stigi í draumi hans tákn-
aði Jesú, hinn einasta milligöngumann
milli guðs og manna.
Til þessa fyrirburðar benti Jesús í við-
ræðu sinni við Natanael er hann sagði:
“Héðan af munuð þér sjá himininn opinn
og engla guðs stíga upp og stíga niður
yfir mannsins son.” Við syndafallið gjörð-
ist mannkynið fráskilið guði; sérhverju
sambandi milli himins og jarðar var slitið,
og yfir það djúp, sem nú var staðfest þar
á milli, mátti enginn maður komast. En
fyrir Krists milligöngu er jörðin aptur
orðin sameinuð himninum. Kristur hefur
með verðskuldun sinni brúað það djúp,
sem syndin hafði komið til leiðar, svo að
þjónandi englar geti haft samneyti við
mennina. Kristur sameinar hinn fallna
mann, sem veikur er og vanmáttugur, við
uppsprettu almættisins.
Ef mennirnir leita ekki til þeirrar einu
uppsprettu, sem hið fallna kyn á alla von
sína undir og allrar hjálpar að vænta frá,
þá eru allir þeirra framfaradraumar fánýt-
ir, og þá verða allar tilraunir til þess að
göfga mannkynið og lypta því á hærra stig
árangurslausar. “Öll góð og öll fullkomin
gjöf” er frá guði. Enginn, sem ekki er sam-
einaður honum, getur haft trútt og göfugt
hugarfar. Hinn eini vegur til guðs er Krist-
ur. Hann segir “Ég er vegurinn, sannleik-
urinn og lífið; enginn kemur til föðursins
nema fyrir mig.”
Sá kærleikur, sem er sterkari en dauð-
inn, vekur í hjarta guðs meðaumkun með
hans jarðnesku börnum. Um leið og hann
gaf oss son sinn, gaf hann oss allan himin-
inn með þeirri einu gjöf. Líf og dauði frels-
arans og fyrirbæn hans fyrir oss, þjónusta
englanna, löðun andans, faðirinn, sem
verkar allstaðar og í öllum, hinn sífelldi
áhugi himinbúanna, — allt þetta vinnur
í sameiningu að endurlausn mannanna.
Ó, látum oss hugleiða þá undraverður