Stjarnan - 01.07.1949, Síða 1

STJARNAN
I
JÚLÍ, 1949 LUNDAR, MANITOBA
Apturhvarf
Hvernig getur maðurinn orðið réttlát-
ur fyrir guði? Hvernig getur syndari orðið
réttlættur? Aðeins fyrir Krist getum vér
komizt í samræmi við guð og heilagleik-
ann. En hvernig eigum vér að komast til
Krists? Margir spyrja enn í dag sömu
spurningunni og mannfjöldinn forðum á
hvítasunnuhátíðinni, er þeir voru orðnir
sannfærðir um syndir sínar og kölluðu:
“Hvað eigum vér að gjöra?” “Takið sinna-
skiptum,” voru fyrstu orðin í svari Péturs.
Og skömmu síðar sagði hann við annað
tækifæri: “Takið því sinnaskiptum og snú-
ið yður, svo að syndir yðar verði fyrir-
gefnar.”
Apturhvarfið felur í sér hryggð yfir
syndinni og fráhvarf frá henni. Vér mun-
um ekki hverfa frá syndinni, fyr en oss
er orðið ljóst, hversu viðbjóðsleg hún er,
og engin veruleg breyting getur orðið á
líferni voru fyr en vér hverfum frá henni
af öllu hjarta.
Margir eru þeir, er eigi skilja hið sanna
eðli apturhvarfsins. Margir menn hryggj-
ast yfir því að þeir hafi syndgað, og betr-
ast jafnvel hið ytra, af því að þeir óttast
það, að hin vondu verk þeirra leiði af sér
illt fyrir sjálfa þá; en þetta er ekki aptur-
hvarf eptir skilningi ritningarinnar. Þeir
hryggjast af bölinu sem syndin leiðir af
sér, en ekki af syndinni sjálfri. Þannig var
hryggð Esaús, er hann hafði glatað frum-
burðarréttinum fyrir fullt og allt. Bileam
skelfdist og kannaðist við synd sína, þegar
engillinn kom í veg fyrir hann með
brugðnu sverði; það gjörði hann af því, að
hann var hrædur um líf sitt, en ekki af
því, að hann angraðist yfir syndinni; í
áformi hans lýsti sér hvorki apturhvarf né
viðbjóður á hinu illa. Þegar Júdas Iskaríot
hafði svikið drottinn sinn hrópaði hann:
“Illa gjörði ég, er ég sveik saklaust blóð.”
Það var hræðileg tilfinning fyrirdæm-
ingarinnar og óttaleg vænting dómsins er
knúði hans seka hjarta til þessarar játn-
ingar. Afleiðingarnar, sem hann sjálfur
átti í vændum, fylltu hann skelfingu, en
það var engin djúp, innileg hryggð í sálu
hans yfir því, að hann hefði svikið guðs
saklausa son og afneitað hinum heilaga í
ísrael. Þegar dómar guðs þjökuðu Faraó,
þá kannaðist hann við synd sína til þess að
komast hjá frekari refsingu, en óðar en
plágunum linnti þrjóskaðist hann aptur
gegn drottni. Öllum þessum mönnum þóttu
afleiðingar syndarinnar leiðar, en þeir
hryggðust ekki af syndinni sjálfri.
En þegar hjartað viknar fyrir áhrifum
guðs anda, þá vaknar samvizkan, og synd-
arinn skilur að nokkru hina miklu þýðingu
og helgi guðs laga — þeirra laga, sem stjóirn
hans á himni og jörðu grundvallast á. Það
“ljós, sem upplýsir hvern mann, er kom í
heiminn,” upplýsir innstu fylgsni sálar-
innar leiðir í ljós það, sem í myrkrunum
var hulið. Syndaviðurkenningin þrengir
sér inn í sálina og hjartað. Syndarinn fær
hugmynd um réttlæti Jehóva og finnur til
þess, hve voðalegt það er að standa frammi
fyrir honum, sem rannsakar hjörtun, í
syndasekt þeirra og saurugleika. Honum
skilst hversu guð er kærleiksríkur, hversu
heilagleikinn er fagur og hvílíkur fögn-
uður er fólginn í hreinleikanum. Hann þrá-
ir að verða hreinn og komast í samfélag
við hina heilögu íbúa himinsins.
Bæn Davíðs, er hann hafði hrasað, sýn-
ir hvernig hin sanna hryggð yfir syndinni
er. Iðrun hans var einlæg og djúp. Hann
leitaðist ekki við að afsaka synd sína. Hann
fór ekki fram á það í bæn sinni að losna
við þá refsingu, sem vofði yfir honum.