Stjarnan - 01.10.1949, Side 2

74
STJARNAN
syndina, sem þeir höfðu gjört sig seka í.
Vanþakklæti þeirra beygði sálir þeirra og
skildi þá frá guði.
Guð getur ekki tekið játninguna gilda,
nema því að eins, að henni fylgi einlæg
iðrun og apturhvarf. Lífernið verður að
taka gagngjörðri breytingu. Allt það, sem
guð hefur vanþóknun á, verður að leggja
niður. Þetta mun og leiða af sannri hryggð
yfir syndinni. Það, sem gjöra skal af vorri
hálfu, hefur verið tekið skýrt fram. „Þvoið
yður, hreinsið yður, takið yðar illsku-
breytni í burt frá mínum augum og látið
af því að gjöra illt. Lærið gott að gjöra,
leitið þess, sem rétt er; hjálpið þeim, sem
fyrir ofríki verður, unnið réttra laga hin-
um munaðarlausa og verjið málefni ekkj-
unnar.“ Ef sá, „ sem áður var óguðlegur,
skilar aptur veði, bætir rán og breytir
eptir lífsins boðorðum, svo að hann aðhefst
ekkert það, sem rangt er, þá skal hann lifa
og ekki deyja.“ Páll segir meðal annars, er
hann talar um apturhvarfið: „Því sjáið,
það, að þér hryggðust eptir guði, hvílíkt
kapp vakti það hjá yður! já enn framar,
afsakanir, þykkju, ótta, eptirlöngun, vand-
lætingu, refsingu; í öllu sönnuðuð þér að
þér hreinir væruð í þessu efni.“
Þegar syndin hefur sljófgað hina sið-
ferðislegu dómgreind, þá getur syndarinn
ekki séð brestina í fari sínu eða skilið hve
mikil sú synd er, sem hann hefur drýgt,
og ef hinn sannfærandi kraptur heilags
anda vinnur eigi bug á honum, þá heldur
hann að nokkru leyti áfram að vera blind-
ur gagnvart synd sinni. Játning hans er
ekki einlæg eða alvarleg; í hvert skipti,
sem hann játar synd sína, kemur hann
með afsökun um leið til þess að fegra
aðferð sína. Hann segir, að hefði ekki stað-
ið svo og svo á, þá hefði hann eigi gjört
þetta eða hitt, sem fundið er að við hann
fyrir í það sinn.
Þegar Adam og Eva höfðu etið af hin-
um fyrirboðna ávexti, urðu þau gagntekin
af blygðun og skelfingu. Það fyrsta, sem
þau hugsuðu um, var það, hvernig þau
ættu að fara að afsaka synd sína og kom-
ast hjá dauðahegningu þeirri, er þau óttuð-
ust. Þegar guð spurði þau um synd þeirra,
þá leitaðist Adam við að skella skuldinni
að nokkru leyti á guð og nokkru leyti á
konu sína. Hann svaraði: „Konan, sem þú
gafst mér til sambúðar, gaf mér af trénu
og ég át.“ Konan skaut skuldinni á högg-
orminn: „Höggormurinn sveik mig, svo ég
át.“ „Hvers vegna skapaðir þú höggorm-
inn? Hvers vegna leiðst þú honum að kom-
ast inn í Eden?“ Þessar spurningar felast
í afsökun hennar. Þannig varpaði hún
ábyrgðinni af syndafallinu á guð. Þessi
tilhneiging til þess að réttlæta sjálfan sig
er sprottin frá lýginnar föður, og hún hef-
ur lýst sér hjá öllum sonum og dætrum
Adams. Þess konar játning stafar ekki
frá guðs anda og guð mun ekki taka hana
gilda. Sönn iðrun leiðir manninn til þess
að bera sjálfur sekt sína og játa hana yfir-
drepsskapar- og hræsnilaust. Hann mun
þá hrópa eins og tollheimtumaðurinn, sem
ekki þorði einu sinni að lypta augum sín-
um til himins: „Guð vertu mér syndugum
líknsamur!“ Þeir, sem játa syndir sínar
munu réttlættir verða; því að Jesús ber
fram blóð sitt til friðþægingar fyrir hina
iðrandi sál.
Þau dæmi sannrar iðrunar og auðmýkt-
ar, sem talin eru í guðs orði, sýna anda,
sem eigi reynir að afsaka syndir sínar hið
minnsta í játningu sinni eða réttlæta sjálf-
an sig. Páll leitaðist ekki við að afsaka sig.
Hann lýsir synd sinni með mjög dökkum
litum og reynir eigi að gjöra lítið úr sök
sinni. „Ég hneppti í myrkvastofur marga
kristna, með því að ég hafði fengið full-
makt til þess frá prestahöfðingjunum, og
gaf mitt jákvæði til, þegar þeir voru líf-
látnir, og í öllum samkunduhúsum lét ég
þeim þrásinnis refsa og neyddi þá til að
tala illa um Jesú. Já, svo frekt æddi ég
gegn þeim, að ég elti þá til framandi
borga.“ Hann hikar eigi við að koma með
þessa yfirlýsingu: „Jesús Kristur er kom-
inn í heiminn til þess að frelsa synduga
menn, og er ég hinn helzti þeirra.“
Það hjarta, sem auðmjúkt er og sund-
urkramið og bugað af sannri iðrun, mun
kunna að meta rétt kærleika guðs og kvöl
Jesús á krossinum; eins og sonurinn játar
ávirðingar sínar fyrir elskandi föður,
þannig mun hin iðrandi, einlæga sál koma
með allar sínar S^ndir fram fyrir guð. Og
skrifað er: „Ef vér viðurkennum vorar
syndir, þá er hann trúfastur og réttvís,
svo að hann fyrirgefur oss syndirnar og
hreinsar oss af öllu ranglæti.“ E.G.W.