Stjarnan - 01.05.1954, Side 8

40
STJARNAN
STJARNAN Authorized as, seoond class
mail, Post OÁice Depart-
ment, Ottawa. Published monthly. Price
$1.00 a year. Publishers: The Can. Union
Conference of S. D. A., Oshawa Ontario.
Ritstjðrn og afgreiSslu annast:
MISS S. JOHNSON, Lundar, Man. Can.
bókina, sem hann fékk hjá mér eins og
lítilsháttar viðurkenningu, en hann vildi
endilega borga mér fyrir hana. Hann sagði
ég mundi þurfa hvert einasta cent, sem ég
hefði áður en skólinn væri úti. Ég þakkaði
Guði fyrir bænheyrsluna, og þetta veitti
mér hugrekki til að treysta honum undir
öllum kringurnstæðum.
Ef nokkur ímyndar sér að Guð vilji
ekki svara bænum þeirra af því þeir séu
svo syndugir, þá minnist þess að þetta er
freisting, sem satan heldur fram. Ég var
stundum freistaður til að hugsa þannig,
en ég vissi að syndir mínar voru fyrir-
gefnar, og ég hafði sigur fyrir Krist.
Treystu Guði og gakk á hans vegi. Ef
þú gjörir það þá mun hann hjálpa þér
hvað sem að höndum ber. Hann mun ryðja
öllum hindrunum úr vegi og veita þér
frið og rósemi. Hann mun vera með þér
og varðveita þig alt til enda.
—J. M. HNATYSHYN
--------*---------
Wezil biður um kennara
Sjúkrahúsið fyrir holdsveika sjúklinga
nálægt fjallinu Hagen er tveggja daga
ferð fyrir gangandi mann frá Banz. Einn
dag sáum vér nokkra innfædda menn hin-
um megin við gjána skamt frá sjúkrahús-
inu. Þeir komu raulandi fyrir munni sér,
á undan þeim gekk höfðinginn skreyttur
marglitum fuglafjöðrum. Eftir fáeinar
mínútur stóð höfðinginn Wezil frá Banz
framrni fyrir mér. Hann var svo glaður
að sjá mig, að hann faðmaði mig; ég
gjörði honum sömu skil, þrátt fyrir sót og
svínafeiti sem borið hafði verið á hálf-
nakinn líkama hans. Við höfðum mæst
áður. Ég var um tíma í hans fylki að líta
eftir starfi hermanna og hann var mér
mjög hjálpsamur.
Hann kom þrisvar eftir það að heim-
sækja mig. Hann bað mig að koma með
sér og byggja trúboðsstöð fyrir fólk hans.
Ég vildi svo gjarnan geta hjálpað honum,
en ég gat ekki yfirgefið starf mitt þar sem
ég var. Það særði mig að segja honum,
að ég gæti ekki komið. Einu sinni sagði
hann með tárin í augunum, að hann skyldi
taka með sér konuna mína og tvær dætur
okkar, svo gæti ég komið á eftir.
í síðasta sinni kom hann nú fyrir nokkr-
um dögum. Hann sagðist ekki vera fær
um að koma aftur. Ég hafði skó á fótum,
en hann var berfættur. Vegurinn var lang-
ur og hann var gamall og þreyttur. Alt
sem hann bað um, var að ég kæmi með
honum til að lifa og deyja á landi hans
og verða jarðaður þar hjá honum. Hann
hafði mælt út stóra landspildu, sem hann
sagði öllum að sjö daga trúboðið ætti.
Hann bað: „Getur þú ekki komið, margt
af fólkinu mínu er veikt, það þarfnast
hjálpar“.
Hann reyndi að sannfæra okkur um
að honurn væri þetta áhuga mál, svo hann
bauðst til að gjöra hvað sem hann yrði
beðinn. Hann gaf mér það sem dýrmætast
var af eigum hans, það var spjót, sem
hann hélt í hendi sinni. Þetta var reglu-
leg sjálfsfórn frá hans hendi. Án þess var
sem hann væri varnarlaus. Fólk hans
mundi spyrja hvort óvinur hefði stolið
því. Hann hirti ekki um það, framtíð kyn-
kvíslar hans lá honum svo þungt á hjarta.
Sjálfur var hann gamall og þreyttur. Hann
gæti aldrei klifrast yfir fjöllin aftur. Bráð-
um mundi hann deyja, en fyrst vildi hann
fá að sjá trúboðsstöðina, sem mundi vera
svo þýðingarmikil fyrir fólk hans, svo það
gæti lært um höfðingjann á himnum.
—L. BARNARD
------------☆------------
Hjartans þakklæti fyrir gjafir yðar til
alheimstrúboðs og líknarstarfs vors. Ef
fleiri lesendur blaðsins óska eftir að gefa
til þessa göfuga starfs, geta þeir sent gjafir
sínar til undirritaðrar, sem sendir þær
áfram og kvitterar fyrir gjöfina.
—(MISS) S. JOHNSON
Lundar, Man.
-4.