Stjarnan - 01.05.1955, Blaðsíða 1

STJARNAN
MAÍ, 1955 LUNDAR, MANITOBA
Kraftaverka bókin
Það var breyskjandi heitur dagur í Mið-
Afríku. Ég sat á þúfu í Sierra Leonian
þorpi einu. Ég var heldur áhyggjufullur,
því enginn trúboði hafði fyr fengið leyfi
til að tala til fólksins í þessu þorpi. En
mér var leyft að tala þennan dag.
Fólkið, sem safnaðist saman voru heið-
ingjar. Hvað get ég sagt, sem veki athygli
þeirra? Hvað get ég gefið þeim, sem verði
þeim til varanlegrar blessunar? Þessi
setning kom aftur og aftur í huga minn:
„Prédika orðið“.
Ég hélt upp Biblíunni frammi fyrir
fólkinu og sagði: „Þetta er Biblían. í henni
er boðskapur frá hinum mikla Guði, sem
skapaði heiminn og alt, sem í honum 'er;
hann sendir öllum mönnum alstaðar
þennan boðskap.“ Svo sagði ég frá sköpun
mannsins og áformi Guðs að hann skyldi
lifa heilögu, hamingjusömu lífi. Hvernig
maðurinn hefði fallið í synd, og hvernig
Guð af kærleika sínum hefði opnað hon-
um veg til frelsunar. Fólkið hlustaði ró-
lega þar til ég sagði frá lífi og starfi
Krists og dauða hans, en þá fór fólkið að
tala saman upphátt og með talsverðum
ákafa. Ég vissi ekki ástæðuna, svo ég end-
aði ræðu mína, og hvatti fólkið til að
byggja samkomuhús, svo hægt væri að
senda þeim kennara til að segja þeim
meira um kærleika Guðs til mannanna
og áform hans þeim til blessunar.
Þegar samkomunni var lokið og vér
vorum í þann veginn að fara af stað, þá
stóð höfðinginn upp og skipaði fólkinu að
vera hljótt, því hávært sa-mtal stóð yfir.
Þegar þögn fékst sagði höfðinginn rólega:
„Vér þökkum þér fyrir heimsóknina. Vér
höfum aldrei heyrt neitt þessu líkt áður,
og ég trúi því, sem þú hefir sagt. Vér
viljum fá að heyra meira um Jesúm, sem
dó fyrir okkur. Vér skulum byggja hús.
Þú verður að koma aftur og kenna okkur
meira. Aðrir trúboðar hafa komið hér, en
ég hef ekki leyft þeim að tala. Þú talar vel,
kom þú aftur.“
Þegar vér fórum burt úr þorpinu það
kvöld, þá sannfærðumst vér að nýju um
það að: „Guðs orð er lifandi og kröftugt.“
Það þrengir sér inn í myrkur heiðninnar
og tendrar þar lífsins ljós.
Daginn eftir heimsóttum við kristið
þorp, þar var alt svo hreinlegt og vel út-
lítandi. Fólkið var frjálslegt og hafði sjá-
anlega ánægju af lífinu. Hversu ólíkt fólk-
inu í hinu þorpinu. Það var eins og mis-
munur á myrkri og birtu.
„Hvernig stendur á, að þið eruð svo
ólíkir nágrönnum ykkar?“ spurði ég.
„Það er fyrir bókina“, svöruðu þeir.
„Hún hefir fært okkur boðskapinn um
frelsarann.“
Fyrir nokkrum árum var herforingi
nokkur staddur á mannætueyjum í Suður-
hafinu. Einn dag sá hann gamlan höfð-
ingja sitja fyrir utan kofann sinn og lesa
Biblíuna á móðurmáli sínu. Herforinginn
spurði hvað hann væri að lesa. Höfðing-
inn hélt Biblíunni á loft og sagði: „Ég les
Guðs bók.“
„Hún er orðin úrelt nú,“ sagði herfor-
inginn. í mínu landi trúum við henni ekki
lengur. Hún er bara skáldsögur.“
Höfðinginn þagði augnablik en sagði
síðan: „Þú trúir ekki bókinni. Hún gjörði
mig að góðum manni. Áður en bókin kom
drápum við og átum þá, sem lentu hér við
eyjuna. Bókin hefir breytt mér, ég er ekki
mannæta lengur. Bókin gjörði mig að
góðum kristnum manni. Segðu mér, hvíti
maður, viltu ég kasti bókinni og éti þig?“
Herforinginn fölnaði upp við þessa
ræðu, veifaði hendinni að höfðingjanum