Farandsalinn - 01.10.1922, Blaðsíða 3

FARANDSALINN
3
Hataly uon Eschstruth:
Bjarnargreifarnir
Ein síða úr miðjum 5. kafla bókarinnar.
„Enginn góður drengur mundi hafa látið móður sína kúga sig við
svona tækifæri“ sagöi Gabríella, dóttir ofurstans, og lagöi frá sjer saum-
ana, „honum gjörir ekkert til þó hann vanti eina eSa tvær tær, það er bara
aumleg átylla til þess aS geta verið heima og lafað í pilsunum hennar móð-
ur sinnar. Ef Guntram Kraft hefði átt nokkurn snefil af metnaði eða sjálfs-
virðingu, þá hefði hann ekki látiö fara svona meö sig. En hann er líklega
huglaus og veröur feginn að hýrast heima“.
„Huglaus? Nei, þaö er hann víst ekki“, svaraði María vinstúlka
hennar og hristi barthærða höfuðið sitt, „mundu eftir aö hann er ekki
hræddur við að hætta sjer út á sjóinn í ofviðri“.
Gabríella hló hæðnishlátur og gretti sig.
„Sjórinn beitir ekki skotvopnum! Ilvað er það, þó hann þori að
fara á sjó? Einskis viröi! Ef báturinn hvolfir, þá synda menn. Og hvað
ætli greifinn fari langt út frá landi ? víst ekki nema fáeina faðma! Hann
hefir víst ekki komist langt út á hafið, og það þarf ekki mikið hugrekki
til að fleyta sjer á báþ meðfram landi“.
„En, Gabríella, jeg get ekki hugsað mjeh —“
„Ekki það ? Ó blessaður hvítvoðungurinn, hvaða hætta er við vatn-
ið þegar það er ekki djúpt ? hún hristi hrokkna, dökka hárið aftur frá enn-
inu, og setti upp fyrirlitningarsvip. „Jeg get ekki borið virðingu fyrir
manni, sem ekki er hermaður, og ekki berst fyrir keisarann og föðurlandið.
Guntram Kraft er enginn hreystibjörn, eins og forfeður hans, heldur að-
eins þvottabjörns-garmur. — Hann ætti einhverntíma að verða á vegi mín-
um, þá skal jeg reyna að sýna honum hvaða skoðun jeg hefi á honum“ !
Augu Gabríellu leiptruðu, þegar hún tók upp aftur:
„Jeg skyldi sýna honum það“ !
Hvernig enda viðskifti Bjarnargreifans og Gabríellu?
STimPR bezta og óðýrasta af öllum stcerðum og gerðum útuegar
B I L 5 5 I B U KQ 5 5 O H
Talsfmí Z17. Skólauörðustíg 9. Reykjauík.