Fréttir - Eyjafréttir - 29.03.2017, Síða 10

10 Eyjafréttir / Miðvikudagur 29. mars 2017
Árið 1967 ákvað ég að ganga í
hjónaband. Það var að sjálfsögðu
gert í samráði við hinn aðilann,
konuna sem enn býr með mér, enda
vorum við búin að þekkjast um
nokkurt skeið og leist báðum
þokkalega á.
Nú vildi hinn helmingurinn að
sjálfsögðu láta vígsluna fara fram
fyrir vestan, í hennar heimabyggð,
nánar tiltekið í Dölunum og þótti
mér það ekki tiltökumál í sjálfu sér
þar sem framtíðarheimilið átti að
vera í Vestmannaeyjum. Að auki
hafði ég grun um að konuefnið vildi
sýna Dalamönnum þetta glæsilega
eintak sem hún hafði krækt sér í úti
í Eyjum.
Ákveðið var að nýta páskafríið til
þessa en eins og allir vita hafa
kennarar stórum lengra og meira
páskafrí en aðrar stéttir og þar sem
við vorum bæði kennarar, nutum
við þess.
Lagt var af stað með Herjólfi,
þeim elsta, til Reykjavíkur að
kvöldi föstudags fyrir pálmasunnu-
dag. Búið var að skipuleggja
helgina í Reykjavík, meðal annars
átti að fara út að borða á Naustinu á
laugardagskvöld og sitthvað fleira.

Tæpan sólarhring með
Herjólfi
Ekki var spáin par góð að kvöldi
brottfarar, spáði hvössum suðvest-
an. Það kom líka í ljós að æði
mikið valt skipið þegar komið var
vestur fyrir Eyjar og með naum-
indum að unnt væri að halda sér í
kojunni. Svona gekk það alla
nóttina og varð víst mörgum um
borð ekki svefnsamt. Ég var þó
fljótur að festa blund og þegar ég
vaknaði morguninn eftir og leit á
klukkuna, virtist mér að við ættum
að vera komin fyrir Garðskaga og
vera á hægu lensi inn Faxaflóann
áleiðis til Reykjavíkur. Þá var
klukkan eitthvað um hálftíu.
Þetta reyndist hinn mesti mis-
skilningur því þegar ég kom upp í
borðsal og ætlaði að fá mér
morgunkaffi, tjáði þernan mér að
við héldum sjó úti undan Eyrar-
bakka og hefðum gert það alla
nóttina. Ýmislegt var brotið og
bramlað um borð og annar
björgunarbáturinn hafði farið út í
heilu lagi um nóttina þegar brot reið
yfir skipið.
Þetta þóttu mér heldur váleg
tíðindi og fór niður með fréttirnar.
Heldur þótti konuefninu þetta
vondar fréttir sem von var en
einhvern veginn tókst okkur þó að
þrauka af daginn. Kl. 19 að kvöldi
laugardags komum við svo loks til
Reykjavíkur. Ferðin frá Eyjum til
Reykjavíkur, sem að öllu jöfnu tók
um tólf tíma, hafði í þetta sinn
staðið í 22 og hálfan tíma og það
engin skemmtisigling.
Konuefnið brást heldur ókvæða
við þegar ég fór að impra á því að
borða á Naustinu og taldi sig ekki
myndu geta haldið niðri nokkrum
matarbita eftir þessi ósköp. Það fór
því svo að ekki var haldið á Naustið
að sinni heldur beint heim til
ættingjanna til næturvistar.

Iðulaus stórhríð alla páskana
Á mánudagsmorgni var svo haldið
með Vestfjarðaleið áleiðis vestur í
Dali. Sú ferð tókst með miklum
ágætum og að áliðnum mánudegi
var ég kominn í faðm tengdafor-
eldranna tilvonandi. Næstu dagar
liðu án mikilla tíðinda við hirðingu
á skepnum ásamt undirbúningi að
væntanlegu brúðkaupi. Ákveðið
var að það skyldi fara fram á
páskadag í Hvammskirkju að
viðstöddu stórmenni sveitarinnar.
Allur veislundirbúningur var eins
og best verður á kosið, meðal
annars hafði verið fjárfest í hálfum
kassa af hvoru, kampavíni og
frönsku koníaki, ásamt dágóðum
slatta af öðrum ómerkari veigum.
Þá var matur ekki skorinn við nögl.
Á föstudaginn langa byrjaði að
snjóa og þann dag og allan
laugardaginn kyngdi niður þeim
ósköpum af snjó að verðandi
brúðguma leist ekki sem best á
útlitið. Sveitamenn töldu þó lítil
vandkvæði á að moka sig út og fara
til kirkju á fjórhjóladrifnum
farartækjum.
Svo rann páskadagur upp, ef hægt
er að segja að hann hafi runnið upp,
því allan daginn sást vart út úr
augum vegna glórulausrar stór-
hríðar eins og hún verst getur orðið
í Dölunum. Við tengdafeðgarnir
áttum fullt í fangi með að komast í
fjárhúsin til að gefa svo að nærri má
geta hvort nokkrum hefur dottið í
hug að reyna að brjótast til kirkju í
slíku veðri. Enda var slíkt látið eiga
sig og ákveðið að bíða næsta dags
með hjónavígsluna.
Annar í páskum rann upp og enn
var hríðin glórulaus fyrir utan og
sýnt að ekkert yrði af brúðkaupi
þann daginn í Dölum vestur. Þar
með var og útséð um að nokkurt
brúðkaup myndi eiga sér stað að
þessu sinni, slíkt yrði að bíða betri
daga.
En brúðguminn verðandi og
tengdafaðir hans töldu með öllu
ótækt að sleppa öllum hátíðahöld-
um þótt svona hefði farið, heldur
slógu tappa úr einni koníaksflösk-
unni og gott ef ekki fylgdi önnur á
eftir.
Þegar hér var komið sögu fór
verðandi brúðgumi að velta því
fyrir sér hvort verið gæti að
almættið væri eitthvað að taka í
taumana og jafnvel að taka fram
fyrir hendurnar á honum og öðrum.
Fyrst var það ferðin með Herjólfi,
sem jaðraði við að yrði þeirra
síðasta sjóferð og síðan þetta. En
fullreynt mun vera í þriðja sinn með
flesta hluti þannig að ákveðið var að
gera eina tilraun til viðbótar.

Mætt heima hjá séra Árelíusi
Á þriðjudag hafði rofað í lofti og
var nú ekki um annað að ræða en
búa sig til brottferðar úr Dölunum
þótt ekki hefði ætlunarverkið tekist.
Brúðarvendinum var kastað á
öskuhaug enda blómin nokkuð
tekin að sölna og sýnt að fjárfesta
yrði í nýjum vendi ef á ný yrði
blásið til brúðkaups.
Við fengum far suður með mági
mínum tilvonandi. Sá galli var á
því ferðalagi að miðstöðin í bílnum
var biluð en grimmdarfrost á og var
því ferðin heldur kaldsöm svo ekki
sé meira sagt. Uppi á Kjalarnesi
bað ég bílstjórann að stoppa, hljóp
þar inn í sjoppu, hringdi á Hótel
Borg og bað um herbergi. Stúlkan
sem svaraði í símann, vildi vita
hvort herbergið ætti að vera með
baði eða ekki. Ég tjáði henni að
það skipti ekki meginmáli,
aðalatriðið væri að herbergið væri
heitt og það vel heitt.
Ég held að mér hafi aldrei um
dagana verið jafn svakalega kalt og
þegar við römbuðum með töskurnar
okkar inn á Hótel Borg þennan
þriðjudagseftirmiðdag. En
herbergið var vel hlýtt og eftir slatta
af koníaki tók fólk gleði sína á ný.
Þarna sváfum við svo saman um
nóttina í óvígðri sambúð og að
sjálfsögðu fullri siðsemi enda sumir
líkamspartar svo samanskroppnir af
kulda að lítið hefði trúlega orðið úr
nokkru þótt á hefði reynt.
Morguninn eftir, miðvikudaginn
29. mars, pöntuðum við okkur svo
morgunverð í rúmið svona til að
halda upp á afmælisdaginn hennar
Katrínar, og þá fékk ég eina af
þessum bráðsnjöllu hugmyndum
mínum.
-Nú hringjum við í séra Árelíus og
látum hann gifta okkur, sagði ég.
Það kom hálfvegis á konuefnið.
-Eigum við ekki að vera mætt í
fyrramálið að kenna heima í
Vestmannaeyjum? spurði hún.
-Við reddum því, sagði ég. Ég
hafði nefnilega um það lúmskan
grun að kunningjar mínir myndu
óspart hafa það í flimtingum ef
maðurinn kæmi ókvæntur til baka
úr brúðkaupsferðalaginu sínu.
Svo ég byrjaði á því að hringja í
Eirík yfirkennara til að fá frí í einn
dag vegna giftingar. Það var
auðsótt mál. Svo hringdi ég í séra
Árelíus, minn gamla kennara, og
það var líka auðsótt mál. Mæta
heima hjá honum kl. sex um
kvöldið með svaramenn og
auðvitað brúðina líka.
Einhvern veginn tókst okkur að
hóa saman fólki sem var reiðubúið
til að taka ábyrgð á væntanlegu
hjónabandi sem svaramenn, nýr
brúðarvöndur var keyptur og
stundvíslega kl. sex vorum við mætt
heima hjá séra Árelíusi.
Mér varð hugsað til þess, í þann
mund sem athöfnin var að hefjast,
hvort eitthvað myndi nú koma upp á
og hindra vígsluna. Meira að segja
flaug mér í hug að hún Katrín væri
alveg vís til þess að segja nei þegar
hún væri spurð hvort hún vildi taka
mig sem löglegan ektamaka.
En svo hófst athöfnin með
sálmasöng og ræðu og allt hafðist
þetta. Hún Katrín sagði já á réttu
augnabliki og það gerði ég líka. Þar
með vorum við orðin lögleg fyrir
guði og mönnum.
Við buðum svaramönnunum til
veislu í Naustinu á eftir. Aldrei fór
það svo í þessari ferð að ekki væri
snætt á Naustinu. Meira að segja
spilaði hljómsveitin brúðarmarsinn
þegar við gengum í salinn. Svo var
haldið upp á herbergi á Hótel Borg
á eftir og skálað í kampavíni og
koníaki eitthvað fram á nótt. Þá
kvöddu svaramenn og brúðhjónin
tóku á sig náðir.

Óvænt heimsókn
En ekki var allt búið enn. Morgun-
inn eftir, líkast til um sjöleytið,
rýkur hún Katrín upp með miklum
látum, vekur eiginmann sinn með
enn meiri látum og staðhæfir að
ókunnur maður sé að sniglast inni í
herberginu.
Það var mikið rétt hjá henni. Í
þann mund sem ég opnaði augun sá
ég í afturhlutann á manni sem var
að skjótast út um dyrnar að
herberginu. Þeim sömu dyrum
hafði greinilega gleymst að læsa
kvöldið áður. Nú var nýorðinn
brúðgumi ekki alveg í stakk búinn
til að hlaupa fram á gang á eftir
gestinum óboðna, eins og gefur að
skilja eftir brúðkaupsnóttina;
honum þótti réttara að tína
einhverjar spjarir á kroppinn áður
en farið væri fram. Og þá var
gesturinn að sjálfsögðu farinn veg
allrar veraldar.
Eftir lauslega könnun á eigum
okkar kom í ljós að ekkert hafði
horfið, meira að segja heilflaska af
dýrindis frönsku koníaki var ósnert
á borðinu. Hún Katrín sagðist hafa
vaknað við það að maðurinn lyfti
upp sænginni og var að kíkja á
hana. Út af fyrir sig fannst mér það
vel skiljanlegt að maðurinn hefði
áhuga á því að skoða hana klæð-
lausa, mér hefur sjálfum alltaf þótt
það mjög skemmtilegt. En henni
Katrínu þótti þetta ekki jafn-
skemmtilegt, hún hringdi niður í
móttökuna og kærði þetta athæfi.
Og Pétur hótelstjóri tók vel við sér.
Eftir klukkutíma var gesturinn
óboðni fundinn. Sá var strák-
pjakkur, lærlingur í eldhúsinu sem
hafði víst áður orðið uppvís að
einhverju svipuðu. Ég held að hann
hafi verið rekinn fyrir vikið og það
þótti mér nú svona í stífasta lagi,
fyrir það eitt að kíkja aðeins á hana
Katrínu.
Og þar með var ævintýrum
þessarar brúðkaupsferðar lokið.
Haldið var heim og þriðji brúðar-
vöndurinn keyptur til að hafa við
brúðarmyndatökuna. Þegar ég í dag
rifja þetta upp, held ég að ég gæti
ekki hugsað mér að endurtaka
þennan leik, þ.e.a.s. með öllum
þeim hremmingum sem áttu sér
stað áður en okkur tókst loks að
komast í hnapphelduna. Kannski er
það ein ástæða þess að við Katrín
búum enn saman í vígðri sambúð, í
dag miðvikudaginn 29. mars, á
sjálfan afmælisdaginn hennar,
nákvæmlega 50 árum eftir að þessir
atburðir áttu sér stað.
Söguleg brúðkaupsferð
sigurgeir jónsson
Brúðkaupsmyndin, sem Óskar Björgvinsson tók árið 1987. Brúðarvöndurinn á myndinni var sá þriðji sem
keyptur var í tilefni vígslunnar; að þessu sinni var ákveðið að kaupa vönd úr gerviblómum og að sögn þeirra
hjóna dugði hann sem blómaskreyting á heimilinu langt fram yfir gos.
Hjónakornin í Gvendarhúsi,
Sigurgeir og Katrín, fagna í dag
50 ára brúðkaupsafmæli,
gullbrúðkaupi. Þau halda upp á
daginn í Surrey í Englandi, að
sjálfsögðu með golfhring en sú
íþrótt hefur átt hug þeirra allan
síðasta aldarfjórðung. Hér eru
þau aftur á móti á Volcano Open
golfmóti í Vestmannaeyjum fyrir
nokkrum árum þar sem þau
unnu bæði til verðlauna.