Kosningablað - 25.01.1927, Blaðsíða 3

KOSNINGABLAÐ
anum?
Fr nokkurt vit í að halimcela
b- m fyrir það að hann lán-
ár tii v, erðar?
Væ ' Fyjablaðinu einhver huc-
'ró r óv'i að útgerðarmenn fengju
hv, : lán til að »spekúlera« nieð?
Efti.r skrifum þess litur úl fyr-
ir að svo té.
Undiníarnar vertíoir hefur
björgunarskipinu *Pór« verið
haidið úti ti! björgunar hér
við Eyjar. Útgeiðin hefur kost-
að stórfé- og þrátt fyrir góðan
styrk frá ríkinu o<> bœjarfélaginu
varð björgunarfé'agið ‘ ð fá mik-
ið fé ti! láns fyrsi t'l að eignast
skípið og svo á hverjti ári íieiri
tugi þúsunda til rcksturs.
Alt þetta fé lánaði bánkinn.
Álí'ur blaðið að stjórn lyjörg-
unarfélagsins he;ði heidur átt að
leggja árar í Irií eu taka lán til
útgerðarinnár?
Eða f’nst því banktnn eiga á-
las skiíið fyrir að hafa stnft út-
gerð björgunarskips'm með Ján-,
veitingum? Blaðið likr þeim
sem !i! bankans fara fil aö biðja
um rekstravlán til móiosbáianna,
við soltinn og öfundsjúkann úif.
Pað virðist hæðast að framtaki
ein;takiinganna, cn aiiir vita að
Eyjarnar eiga al!a sína velferð
undir einstaklingsframtakinu.
P.;ð eru áræðnir og duglegir
sjómenn og báfaeigendur, sem
skapað hafa úígerðina hér.
Auðvitað hafa þeir oít orðið
að taka fé t;l láus.
' Þessa ættu ritstjórar Eyjablaðs-
ins að minnast þegar það stríðir
á þá að líkja þeirn mönum við
óargadýr,. sem leita á náðir bar.k-
ans um lán ti! að gca úí báia
pfna eða annara.
V 'rleitt bem skrif þ?i>ra rit-
stjóranna vott um mikinti skorf
á ábyrgðartilfinningu. Peim virð-
ist huga'rhaldnast að þau séu
nógu svæsin.
Verið getur að skapgerð þeirra
sé þann veg farið að meiraverði
ekki af þeim heimtað, og er það
sennjlegarít.
Aiiir útgerðarmenn eiga víst
fu t í fangi með afkoniuna ebir
tap síðasta árs. Væri það ekki
hyggilegast fyrir a.la að sam-
eina k; afia sína tll að vinna bug
á erfiðieikunum með hagsyni og
dugnaði, i ttað þess að veitast
með brópyrðum að skuldunaut-
um b snkans, útge'ðarmönnunnm,
0,i bankanum sem lánar þeitn?
Úígerðin er nú Sð byrja á
þessu ári, eng nn veií umafkom-
una í vertíðarlók. Hitt vita aliir
að útgerðin er Vestm.annaeyjnm
emasta bjargræðið.
Friðsöm samvinna alira sem v ð
útgerðina starfa ti! sjós og lands
gcfur bezíar vonir um góðan
árangur.
Æsingagreinar Eyjablaðsritstjór-
anna geta þar engu um þokað
til hins betra — en nokkftt íil
hins verra.
Niðurrifsstefnan ?em Eyjabkið-
ið fylgir og útbreiðir befur þeg-
ar verið fuilreynd annarsstaðar
hér á laridi og árangurinn er
ekki glæsiiegur.
Á isafirði hafa afleíðingar ntð-
uniísstefnunnar samfara erfiðn
á'ferði, bezt komið í Ijós.
Par hafa flokksbræður Eyja-
blaðsritstjóranna árum saman al-
ið á æsingum og siéítahatri.
Nú liggur útgerðin þar í kalda
koli, atvinnuleysi fyriisiáanlegt,
og sjómenn heita i vandræðum
sfnum á h ð opinbera til Jtjá'par
Ekki þarf íhaidsstjórn um að
kenna þar. Nei, þar hafa jafn-
aðartnennl! iettgi iiatí meirihluta
í bæ-jarstjórn — og notað haim
sleituiausi til að ráða þar iögum
og loftirn.
Vfíja ekki íitstjórar Eyiab'aðs-
ins iáta sér þetta að kenningu
verða?
Níðurrifsstefna þeirra er Vest-
mannaeyjum ti! tjóns, œsitiga-
skrifin almenningi andsíygð, en
þeim.-til háðungar er'látaþau ftá
sér fara.
Jóhann P. Jósefsson.
Sannur vlour og félagi
í „EyjabIaÖinu“ 16. þ. m., er
yiiriýsing undirskrifuð af bróðttr
mínttm Tótnasi ,Kr. Jónssyni i
Vatnsdal, unt það að sögttr þær
sem gengið haft um bæinn um
það að ísleifur Högnason kaup-
félagsstjóri, hafi reynst honum
illa í erfiðum heimilisástæðum
hans, séu ósannar, og er þeim
sögum vísað heim til föðiirhús-
anna. Mér var ntanna kunnugast
urn ástæður bróður ntíns t vetur
og hef ekki séð nokkra ástæðu,
fil að þcgja yfir því hvernig ís-
leifur reyndist honum þá Eg
býst því við að þcssum mnnue'-
um sé beint ti! mín, þott þatt
konii úr hörðustu átt, en eg dreg
það af því, að manneskja nákom-
in ísleifi hitti mig á götu um dag-
inn og atyrti mig fyrir að eg
hefði áiasað ísleifi fyrir framkomu
hans í garö Tómasar.
Eg efast ekki um að ísleifur
lteftir stílað sjálfur yfirlýsinguna
og látið Tómas skrifa undir, og
get eg því ekki þagað við þessu
sjáifltóii ísleifs, þar sem líka fylgi-
fiskar lians nota yfirlýsinguna og
það, sem sagí hefur verið tim
isleif, tii að gera hann að sak-
lausum písiarvotti, er vetið væri
að ljtíga á óhróðri. þæróhróður-
sögur, sem kann að hafa verið
logið upp, gæti eg best trúað,
að væru búnnr til inni í Dríf-
andaskrifstofunni tii þess að gera
Isieif' að píslarvotti Mig varðar
ekki urn þær, heldur sannleik-
ann, stm eg hefi áður sagf, og
skal nú segja hér opinberlega.
lsleifur, seni er kallaður í ylir
lýsingunni „sannur vinui og fé-
lagi“, vildi ekki Iáta Tórnas bróð
ur minn fá úttekt i Drífanda i
fyrra vetur, nema eg gengi í á-
byrgð fyrir hann, og gerði eg
það því. {jó vissi Isleifur, að
Tómas vann þá fyrir góðu kaupi.
þetta var eitt af sönnu viaáttu-
merkjunum.
þa.nn 19. nóv. í vetui, skrifaði
bróðir minn mér bréf og tjáði
rnér að heitnili sitt væri bjargar-
laust, hann hafði þá'verið at-
vinnulaus um lengri tíma. Hinn
sanni vinur og félagi hafði óskap-
ast í Eyjabiaðinu út af því að
Tómas misti vinnu sina í íshús-
inu, en ekki Imfði honum samt
dottið í hug aö láta hann lmfa
vinnu hjá sér.
þegar eg fékk þetta bréf bróð-
ur míns, fór eg til Isleifs til að
vita hvort hann gæti ekki vcitt
honum atvirinu, en hann batði
í borðið og sagði að það væri
skylda sveitarsjóðsins, að sjá fyr-
ir þeim, sem væru bjargarlausir.
það væri eina retta leiðin að
leita þangað, auk þess, gaf hanri
í skyn að eg væri að fara trteð
ósannindi og sýndi eg ltonum þá
bréf Tómasar til sann>ndamerK.is.
Við þuð sljákkaði dálítið t hon-
um.
Samtali okkar Isleifs lauk svo,
að hann lofaði aö láta Tómas
fá úíekí í búð siiini og vinnu
þegar tekið yrðt til starfa við
fiskinn í Drífanda. Ennfremur
sagði hann :tð hann skyldi láta
Tómas hafa mjólk • handa börn-
unum, þvíhann fengi meiri rnjólk
úr kú sinni, en heimilið þyrfti.
Eg hefi ekki oröið var við, að
börn bróðut tnins hafi fitnað
mtkið af þeim mjólkursendingum
enn sem kotnið er.
Eg fór frá Isleifi með þeirri
föstu von, að ráðið væri nteð
loforðum hans fram úr vand-
ræðum bróður mins. það kom
þvi flatt upp á mig þegar eg
vissi nokkrum dögum síðar, að
Tómas hafði orðið að leita til
þess opinbera. Isieifur hafði hvor*
ugt efnt, hvorki lof’orðið um út-
tektina eð atvinnu. það var ann-
aö sarina vináttu og félagsmerkið
tii þessa meðstjórnanda síns í
stjórn Drífanda.
það hafa víst fleiri en eg orð-
ið hissa á yfirlýsingu Tóntasar
eiíir þetta alt, „en márgur dans
ar þó hann dansi nattðugur".
Eg efast ekki mikið ttm, hvern
ig Isleifur hefur farið að því að
fá hann til að skrifa nafnið sitt
undir yfirlýsinguna.
það er minst á það þar, að
Jsleífur Itafi hjálpað honunt um
efni í leigulausa ibúð. þar sýndi
hann honum þriðja vináttumerk-
ið,- sem er fólgið í þvf, að Isleif-
ur lætur Tómas gefa Dríftnda til
tryggingar fyrn skuld sinní, sern
var kr. 670, veð í húsinu Vatns-
da!, en samkvæmt veðmálabók-
um bæjarfógeta er Högni Sig-
urðsson eigandi Vatnsdals, en
ekki Tómas og það viia allir
hér
Sjálfur kaupfélagsstjórinn Isleif
ur ríögnason, veit ósköp vel hvaÖ
á því scgist, að veðsetja annars
trtanns eign, og hefði því sem
sannur vinur og félagi, ekki átt
að teyma Tómas út í það; Tóm-
as hefur íreyst honum of vel, og
skrifað undir það veoskjal án
þess að athuga, hvað hann var
að gera, fanð þá setn oftar eftir
ráðum síns sanna vinar og fé-
laga.
Tómas hefur sjálfsagt haldið,
að af því að hann hafði lagt efni
og vinnu í hús tengdaföður síns,
þá gæti hann veðsett það f'yrir
því sem hann hafði lagt í það.
Hann hefi.tr því ekki gerí annað
en þab, sem hann hefur álitið
leyfilegt, en ckki varað síg á, að
ef msðurinn, sem hefði umráðin
yf'ir veðskjalinu væri ófyrirleitinn,
þá var hann ofurseldur honum
upp á náð og ónáð, þangað til
veðið væri iosað.
Og hmn sanni vinur slefti hon-
um við veðið, a'veg utn sama
leyti, og Tórnas skrifaði undir
vináífuvottorðið í Eyjablaðinu.
þeir sem viija, geta haldið að
það sé tilviijun ein, að þetta tvent
gerðist á sama ííma.
Eg veit að Is'eTur hcfur ætlað
að gera mig ómerkan ntann nteð
dylgjum sínum í yfirlýsingunnl,
en það er víst vináttumerki til mín
að láta bróður minn skrif.a und-
ir þær. Eg hefi neyðst til að svara
þv', en allir geta skil ð hversu
Ijúft það hefur verið. Eg geri
það af því að það er ekki rétt
að láta liggja í þagnargiidi, hvern-
ig Isieifur hefur reynst, sem sann-
ur vinur og félagi; en eg hefði þó
þ-agað, ef hann hefði ekki sjálfur
sýnt þá frekju, að láta IkcIs sér
fyrir það.
Sá maður, sem gerir það að
starfi sínu að sá hatri og iíiiridutn.
hlýtur að hafa tvöf'alda ánægju
af' því, að etja bræðrum saman.
Hinn sanni vinur tná því vei við
una.
Eiríkur Jónsson.
Ejóslð A-listánn.
allan daginn á morgun í