Vikan - 04.11.1928, Síða 3

[lANiJSaÖKASAPN
' yj 1.2S099
'Æ- '
1. árgangur.
Sunnudagiim 4. noycmfoer 1928.
• >
1. tölublað.
Vestmannaeyjar vid fyrstu sýn.
—o-
llt til eyja.
Skipið blæs til biottferðar. —
Landfestar eru losaðar. —- Múgur-
inn á hafnarbakkanum sundrast.
Hægt og hátiðlega líður skipið aí
stað út úr höfninni. Svo er stefnt
út til eyja. —■ Að loknum kvöld"
verði er gengið til sængur, en
svefnin er ó’ór. Hugurinn fer
hamförum aftur og fiam um tím
ann. — Til Vestmannaeyja; —
knörrinn klýfur sjóana, jafnt og
þétt, svo skella þeir saman á bak
við og hyija slóðina. —Út til eyja
hefur margur stefnt í leit gæfu og
gulls, — til fanga og baráttu, —
til friðar — hvíldar, og leið þeirra
þangað er hulin hrönnum..........
Skipið er fult af farþegum, ef til
vill inargir þeirra á leið út. í hið
óþekta eins og ég.------fín það
er eitthvað svo hlýlegt yfiv nafn
inu þínu; bær undir Helgafelli, —
og skyldleiki æskunnar sem tengir
okkur nær hvorn öðrum, þaggar
kviða óvissunnar. — Við höfum
alist upp sainan. .Yfir landið og
jöklana sá ég þig stækka og breiða
þig yfir láglendið við rætur fjalls-
ins.
Á rnorgun mun ég'stíga á land
og leita mér nýrra heimkynna
meðal barna þinna. — Á morg
unnn kemur gestur til þín, sem
leitar hvíldar sem hann hvergi
finnur.
Fyrsta sýn.
Uppi á þiljum næðir um mann
kaldur andrrvali rnorgunsins. Myrk'
ur næturinnar og blár bjarmi
dagboðans er kempt saman í kujda'
gráa slæðu sein liggur yfir öllu.—
Sælóðrið ymur ömurlega við kinn'
ungana. — — —
Svartir hamraveggir stíga fram í
hólugtáaun morguns bjarmann. —
Áfanginn virðist kpma á móti
manni.........
Skipið nemut' staðar, það nötrar
eins og hlaupaþreitt dýr við and-
köf vélarinnar.
Bátarnir koma írá landi, koma
og fara.
Ég sé ferðafélaga mina þyrpast.
bátana; raddir þeirra renoa saman
við brimniðinn. Iíugsanir augna
blíksins ieita sér fi amráaar í 0i 8
nm. — Eg þekki ekki leiðir þein a.
Ég veit ekki hvaðan þeir koma
eða hvert þeir faia. — Ég þekki
ekki hugsanir þeirra cg áhyggjur
En hlýleiki samverunuar hefúr
klofið sig inn í hug tninn. —
Menn mætast og heilsast sem ald
rei hafa séðst áður og aidrei sjást
framar. — Ég kveð ykkur félagar.
í nokkrar klukkustundir áttum við
sama heimilið, sátum við sama
borðið. —
Ég fer ofan í einn bátinn. Þib
farið er troðfult af andlítum, loftið
bylgjast af málkliði.— Og andlitin
streyma frarn og aftur, — kulda
leg og fölleit eru þau öll í morg-
unskímunní. — í augum allra er
eftirvænting.......Hvers vænta
þeir? Mér er aðeins eitt Ijóst; nýr
morgunn er að risa upp í lífi okkar
allra. — Kaldur hélugrár morgunn
Stigið á land.
Bátutinn rennir að bryggjunni.
Farangrinum er varpað á land. —
Nú fyrst finn ég hve buldinn er
napur. — — Hér eru einnig and-
lit á stjai, þreytuleg hálfsyfjuð
andlit. -— Ég þekki ekkert þeirra
Bg sé þrönga götustigi hvíslast
upp og inti á milli húsajina. —
Mér má vera sama hvern þeirra
ég geng.
Bærinn er ekki vaknaður til
fulls enri. — Aðeins nauðsynin
hefur skipað þeim iyrstu á fætur.
Við göngum inn í húsaþyrping-
una fjórir talsins, — þrir kaldir,
og fórvitnir ferðamenn og innlendur
leiðsögumaður. —Mér finst bær-
inn Ijótur, það er eitthvað svo
mikill hroðvirknís svipur yfir hon1
um. — Mér finst sem húsunum
hafi verið fleygt í flýti hinga.ð óg
þangað. — Hór hefur hin kný,
andi nauðsyn kvatt of ört til verka.
— Og húsin eru sviplaus og ólund
arleg. - - íslonskar sjóbúðir. Engin
tilbreyting. Alstaðar sami svipurinn
„hver mannsandi hlaut vist að
hugsa þar eíns
„hver hönd vera álíka töm.
. . . . Ég sakna fegurðar í línum
og litum. ... Ég sakna búðar
arskiltanna. Stórra skrautlegra
skilta með gulum stöfum og hvít-
um, mér þykja gulir og hvítir bók
stafir svo fallegir. — Og mér þjkja
leiðinlegir aJlir þessír bröndóttu og
og krössuðu hrói’. .ppar sern klíst.iað
hefur verið alstaðar á húsveggi
og staura: N '
„Ódýr svuntueíni fást hjá
„billegustuf!) kaupin hjá mér“
„Rúsínur og haframél hvergi
betra o. s. frv.
Hugheilar þakkir til ykkar allra, sem
sýnduð mér sóma og senduð mér
hlýjar kveðjur á 50 ára afrhæli mínu.
oigurBjörn Svainssoti.
IBNáSIEOU
kennir Andrjes J. Stramland.
Til viðtals daglega 4—6 e.
h. á kaffihúsi Vestmannaeyja.
Einnig í síma 57 A (Ofanleyti)
kl. 12—1 e. m.
Veggfóður
Fjölbreitt úrval sýnishorna frá
Mataramim í Rvk., til sýnís f
Drifandi.
Mór íinnast þessir páruðu 'lappar
hlægilegir — — —
En ef £ÍT vilrgérir kuldinn og
óvissan skap mitt ömurlegt, og
villir mér sýn.
Svo Iíf ég upp fyrir bæimr — úpp
úr þrengslunum. — Bg horfi t.il
fjallanna og fyliist gleði. Dýrlegri
,sjón 'hefi ég;.ekki séð lengi. — Ef
það ætti við gæti ég.kropið á knó
f lojtningu. Fegurð-.þessara fjalla
er óviðjafnanlegv -r- Ég ■sé gamla'
eldf:ýginn gnæfa yfir þorpið. —
Hel ;afell! Ef til vili byltist eld
TFnnn enn djúpt Ttndú' rótuin þirr
um,j meðan bærinn sefur rólegur
yip jbrjóst þín. Rað heljarafl sem
Sij,ajíiaði þig, leynist úiWif fótum
ok,kþr og .þar hefur því verið
haldið í fjötrum hundruð eða þús
undjr ára. . , . . Gamli eldjötunn
er liú máttur þinn rénaður að fullu?
Og hinumagin, — yfir Klifið. og
Dalfjall —r legst einkenriileg lit-voð
ofin rósastrengjum fyrstu g«islanna
— en - gjálfrandi smáöldur bylta.
sór iindiv hengiflngi Heiinakietts
------Og alt í einu finst mér
bábrinn verða litið og hlýlegt töíi a
þorp, inn á milli fjallanna, en andlit
dverganna alvarleg og svipmikli
eins og fjöllin. — — —
En draumórar eru réttlausir, —
þvi miður. Ég er stadúur í ís-
iensku ajóþorpi sem á fám árum
hefur skapað sér merkiloga sögu
um framtak og baráttu, starf og
sigra. Bæ, sem á óteljandi óséða
mögule.ika,. bæ, sem ér fyltur orlcu
ókannaðra mannsálna.
Ég er kominn til Vestmannaeyja-
Eiðis bryggja.
Jeg srkifaði fyrir nokkru grein í
. Morgunbiaðið um bryggju á Eiðinu
í sambandi við beinabraut inn í
'næinn mönnum hjer til sparnaðar
og þæginda. Áður hafði jeg lítis-
háttar minst á betta á fundi um
hafnannálin, sein félagið Hörður
hjelt í sumar. Enda þó'tt ekki
hafi komið mikil hvatning annars-
staðar frá og enda þótt hvorki
haínainefnd né bæjaistjóni telji
hugmyndina þess virði að taka
hana upp, ætla ég þó ekki að
láta málið detta niður stíáx held
ur nota mjer af þvi að við erum svo
heppnir — óverðskuldaðir — að
hafaj fengið blað, að rita una þetta
nokkur orð í framhuldi af áður
nefudri blaðagrein.
ÉaÖ segja sumir að hugmynd
þessi sé barnaskapur, en aðrir að
hún sé sjalfsögð og rétt. Sjalfur tel
óg þetta svo mikils vert, ef þetta
er framkvæmanlegt, að skyldugt
sé að gera tiiraun í þessa átt.
Mér virðast menn helst hafa
það á móti þessu]að bryggja— ég
stakk upp á flotbryggju — muni
ekki standast hin miklu vestari-
brim. Bæjaistjóri hefur eftir eiu-
hverjum verkfræðing að það sé
vitleysa að hugsá til slíks á Eiðn u
Hvorugt þetta sannfærir mig og
síst þó einhver einn vetkfræðiugm'
vantreystí sínum eiginn ^vísindum.
Tillögur þeirra hafa ekki ávalt.
reynst hór heilladrjúgar.
Annars mundi vart frágangssök
að byggja þarna brýggju í, líkingu
við járnbrautarbrýr yfir firði og
ílóa — ef fé er tíl þess.

y