Vikan - 04.11.1928, Blaðsíða 5

VIK AN
\
OBJBSENBIN G.
BsyaaaraTaæfftrftffiiBKsa g
Þar eð ég undirritaður hefi tekið prentsmiðjuna
á Helgafellsbr 19 á leigu og starftæki hana fram
vegis undlr nafninu: „Prentsmiðja Vikunnar"
vil ég benda mönnum á að hún veitir hér eftir
móttöku alskonar smærri pren'tutr. Prentsmiðjan
heíur fengið nokkuð af nýju letri o. fi.
Mánaðarblöð
Bréfsefni
lteikningsciðublöð.
Grötuaugiýsingar
Umslög
Erfiljóð
Aðgöngumiðar
Nafnspjöld
Lyfseðla.
Kvittauir
o. sv. frv.
bjsr á iandi, annað á Siglu
firði, hitt í Hafnarfirði. Er það
fyrsta blað þess bæjar.
Billj&rdborð
‘2 Billjat'dborð til sölu með
áhöldum. Stæið 4x8 f.
Tækfærisuerá
Talið við
GUÐMUND ÓLAFSSON
st. Túnsbei gi næstu daga.
Vel af hendi leyst og mun ódýrara en ef lettað
er út fyrir eyjar. — — Eflið atvinnufyriitækin
ykkar eiginn bæ. — Sýnishorn á afgr. Vikunnar
smáprentunum er einnig veitt þav móttaka.
Virðingarfylst.
MITFMECfM.
1 Ð U N N.
3. h. 12. ár
geta listeðlisöfl þau er í honum
búa aldrei notið sin þess vegna.
En það er víst að síðustu málverk
hans standa skör hærra- verkum
margra langskóla genginna lisf
lærlínga og við góð skilyrði er
enginn vafi á, ;:ð þessi maður
ta?ki sér á skómmum . tíroa
sæti meðal fremstu isíenskra iista
manna.
V I K A M
Steindör Sigurösson.
við Kuskin Collidge íOxford. Mun
hér óvenju gott tækifæri fyrir
enskunemendur.
—o—
Sjötugur varð 27 þessa mánaðar
Astgeir Guðmundsson skipasmiður
í Litlabæ her i bænum. Fluttist
hunn liinguð tii eyj a árið 1886
Er hann meðal þektustu boigara
þessa bæjar. Munu allír er hann
þekkja þakka honum rniuið og vel
unnið starf, og' óska honum góðra
og farsælla ókominna æfidaga.
Um víðaim sœ eg liraktist ótal ár
með útlaganna söknuð, þrjósku og tár.
A ættarlandi míuu vani} ég víg, — . |
ég' varð að hverfa brott með logheit sár
En ýmsa vegu bar mig heiítug lirönn:
mitt lijarta kvaldívolksinsfriðlaus önn,
og margar álfur leit eg hafs og lands,
sá logans grund og ystu jökla fönn.
Svo hefst kvæðið „Heilög nótt“
eftir Jak. Jóh. Smára. Og næst er
þetta fagra erindi:
,F.n nú er kvöldið lilýtt sem bljónvur
b'rags.
og lijarta mitt er bljúgt 'og gijúpt ■
sem vax,
Að vitum mínnm ber hinnaldnaylm
sem endurminning liðins sólskinsdags
Mín heimajörð úr hafi lyftist rótt,
við himinbjarmans mjúku litagnótt.
A eyland vorsins hljóður hægt eg stíg
minn hugur or á þínum gríðum DÓtt
Gullfoss kom á Miðvikudag frá
Rvk. Fjöldi farþega. Þar á meðal
Finnbogi Rútur verkfræðingur.
Æfiutýiamennirnir þeir Jón Rafnsi
sou, Guðmundur Kristjánsson og
Axei Jónsson, komu hingað
með Gullfoss, úr Leós förinni. Hefur
blaðið haft tal af einum þeirra, en
sökum rúmleysis er ekki hægt að
birta neitfc af frásögunni.
—o—
Blaðið vili vekjá athygli á auglýs
ingunni frá Andiés J. Straumland
kennava. Er hann nýkominn og
mun setjast her að í vetur. Hefur
hanti síðastliðið ár stundað nám
— o—
Vitabáturinn Hermóður kom hingað |
á fimtudaginn frá Dyrhólaey.
— o—
íþróttafjeiagið „Týr“ heldur 6 ára
afmæli sitt í dag. Fer afmælishá
tíðin frani í Góðtemplarahúsinu.
Úr öllurn áttum.
»
Innlent.
Byrjað er að grafa fyrir grunni
Stúdentagarðsins þessa dagana.
Tvö ný blöð er.u nú í fæðingu.
Pað er fremur hljótt um Smára
sem skáld, — margir þeir sem
varia þekkja t.il hans. Pó er Smári
eitthvert ljóðt ænast.a. skáldið sem
við eigum rtú, spakur maður dul-
rænn og djúpur, næmgeðja hugur
sem dvelur í litaríkum drauma
löndum. — Kvæði hans skipa
honum framatlega og bera þann [
svip er gefa þeim sérstöðu í ný<
íslenskum bókmentum. Einhver
misskilningur hlýtur nð vald a því
hve iitiil gaumur hortum er gefinn.
í þessu hefti Iðunnar eru einnig
þrjú kvæði effcir Huldju „Úr göml-
um blöðutn:" Eru það svipir einir
í samanburði við kvæði Smára.—
Bulda ei' qdfeaf fremur btagðdauí
og litlaus. Best er „Hemingur.*
„í skóginum er dansað" er laglegt
léttmeti, hundalgengt efni og þjóð-
sagnablærinn, sem því er ætlaður,
nýtur sín ekki. Um „Stjörnur"
er ekkert að segja, kvæðið er
ekki neitt.
Ég vildi óska að tímaritin okkar
fjyttu meira af kvæðum, góðum
kvæðum. Engin orð hafa jafn-rík
áhrif á tilfinningaeðli vort, sem
hin stuðiabundnu, þar ræður skyld-
leiki söngsíns. Pau eru og verða
mái hjartans og geta fremur öðru
vafið djúpsæja og dýrmæta speki
i fagrann og ástúðlegann búning.
En svo mun vera, þrátt fyrir
aldagamlar fullyrðingar um „Ijóð-
elska þjóð, “ að mikiil hluti íslensku
þjóðatinrtar metur litt kvæði, —•
kann ekki að lesa þau. Og mun
þetta frekar vera að fara í vöxt.
Ritstjóri Iðunnar sagði mér fyrir
skörnmu þegar þetta barst í fcal,
að hann hefði fengið margar áskoij-
anír um að flytja engin kvœði í tíma
ritinu,
„Engínn gerir svo öllum líki
og ekki Guð í Himnaríki."
Mun þetta meðfram stafa a
ótta við þá hræðilegu grýlu(!) sem
sumir andans menn(?) eru búnir
að skapa, með því sínkt og heil
agt að fárast yfir skáldafjöldanum;
— fórnað híitidum í skelfingu
frammi fytir aiþjóð, yfir meðal-
menskuuni og svipleysi allra þess-
ara síyrkjandi sálna.
Heist hafa þeir menn stundað
þsssa, bókmentaiðju, sem aldrei
hafa getað bögglað saman vísuparti
áti þess að verða sór til skammar,
uppgjafaskáld og fáeinir öfundsjukir
byrjendur.
Ef til vill endar þetta svo að
engir iesa ný Ijóð, nema þeir sem
„gera í því sama.“ Og svo lifa
hinir frá etlífð til eiKfðar, á þeim
„gömiu og góðtt," — Jóni Mýrdal
og Guðmundi Bjaltasyni með-
töldum. —
Jóhannes úr Ivöt.lum, skrifar
ágæta grein um Aiþingishátiðina.
Hann er bráðólmur i að fiytja
alþingi upp í sveit, þ. e. a. s. til
Þmgvalla, og hlakkar fjarska mikið
fil hátíðaiinnar. — Petta er alt
gott og blessað og ávalt gaman
aó hlýða skáldlegri andagift og
fógru máli. — En yfirleitt virðis
bernskuminningarnar að þakka. —
Ett bæði er rúm blaðsins lít.iö og
hans verið áður ininst, svo að orðin
xverða færri og fátæklegri en skyldi.
En ég get ekki sfe.ilt mig um
að minnast á ltve mér virðist
þjóðitt — æskulýðurinn, hefur verið
honum vanþakklát.
Houum eins og fieiri listamönn'
um hefur verið svo litill sómi
sýndur að varla er vansalaust. —
Þurfum við altaf að láta grafirnar
varða grónar, áður en við færum
sniliingunuin fulla viðurkenning?
Hví að syngja þeim dánu lof á
kostnað hirma lifandi? —Og hvor
vogar að neita því að Sigurbjörn
sé snillingur á sínu sviði. „Bernsk
an“ er sígilt listaverk og einstæð
í íslensktim bókmentum og þó
víðar væri leitað. Sú bók er eigi
aðeins meistaiavork í frásagnarlist
við batnahæfi. IJar eru raargar
hreinustu perlurnar meðal allra
íslenakra smásagna. Afarnæmur
skilningur á sálariífi barna og frá
bær bæfileiki tii að gera smávið
burði að ljómandi æfintýrum, sem
við allir sjáum og könnumst við
eru sérkenni þeirra; og svo þessi
óviðjafnanlega brosandi stilsnild,
þrungin af hlýju og áslúð.
Pví verður ekki neitað, að allar
seinni sðgur hans, st uida „Bernsk
unni“ langt að baki,. •— Og til
að fyrirbyggja þann misskilning
að ég segi roeira eu óg meirta,
vil óg taka það ffam, að kvæði
hans, þau er ég hefi séð, álít ég
fremur lítilsvirði.
En nann er hinn mikli meistari
í landi æfinfcýranna.
Pað er nokkuð fljótíær hugsun
sem kemur í ljós hjá þeitn, sem
eru að Itkja homlm við H. C,
Andersen. — Að vísti oru þeir
báðir meistarar í æfintýrum, en
þó er, ekkt meiri svipur eða
skyldleiki með sögutn þeitra. en
með tslenskum útilegumannasögum
og „Púsund og einni nót,t.“ —
Æfintýri eru fjóiþætiari- en nokkur
öiinttr grein skáldskapar.
H. C. Andersen er „rómantiker. “
Pað má segja að með hooum nái
hugsæisstefnan svokallaða hámarki
sínu með Dönum. Pví má hver
andmæla sem vill.
Sigurbjörn er „realistinn" í orðs
ins fegurstu metkingu.
Petta verður að nægja, en ég
árna snillingnum ailra heilla, með
þökk fyrir það sem hann var mér
sem barni. Og nú hefi ég séð
hann í fyrsta sinni og mér fanst
hann bera með sér eitthvað af
sögunuin sínum, þetta hlýja og
og barnslega glaðværa.
Og að síðustu vil ég skora á
Vestmannaeyinga að þeir fyrstir
kalli til þjóðarinnar, svo húnminnist
hans sem gaf börnunum „Berns i
una„ og launi honumað verðleikun
— Launi honum svo að hann geti
framvegis heigað sig listinni.
Steindór Sigurðsson.