Framtíðin - 04.06.1929, Blaðsíða 4

4
FRAMTIÐI'n
mestum hluta ársins sem leið. Sér-
lega þægiíegur vegur til pess að
drepa tímann! Þá fáu daga, er
hann lét svo lítið að vera í Rvík,
svaf liann vel og lengi dags, og
kom fyrst á vettvang pegar komið
var kvöld. Sat hann svo dálitla
stund við skrifborð sitt, hreytti úr
sér skömmum sitt á hvað, bann-
færði auðkýfinga og slæpinga og
sendi pá til neðsta vítis, par sem
hans útvöldu ríkisreksturspostular
skulu aldrei koma; stóð svo upp,
teygði úr öllum öngum, ýtti svo
hinni rauðu gluggablæju til hliðar,
teygaði svalt og hressandi kvöld-
loftið, og sagði: »Eg held að nú
sé mál komið að taka á sig náðir«.
-----•-U-ÍSt-"--
Til gamans.
Sveitakennarinn við barn: »Hver
var Magnús sálarháski?«
Barnið: »Magnús docent«.
Sveitakennarinn: »Rað geturblátt
áfram ekki átt sér stað. Hann er
ennpá bráðlifandi«. i
Barnið: »So! Er hann pað? Eg
las um hann í Speglinum. Og pað
var hvorki getið um að hann væri
lifandi eða dauður«.
Signý: »Mikið einstaklega er
hann efnilegur, hann sonur pinn;
hann kvað hafa bestu matarlyst«.
Ólöf: »Já, hann prífst vel. Og
eg má pakka guði fyrir pað, að
hann skortir ekki gáfnaleysið«.
Sálarástand
»hans hágöfgi«.
»Megalómanía« er grískt orð, -
sem pýðir mikilmenskubrjálsemi.
»Ríkið, pað er eg sjálfur«, sagði
Lúðvík 14. Frakkakonungur. Hann
pjáðist af pessum andlega kvilla.
Mörgum virðist einræði, ofsókn-
aræði og einveldisbrölt Hriflu-
Jónasar benda ótvírætt á, að hið
andlega ástand »hans hágöfgi« sé
óvenjulega afbrigðilegt. Hver efast
um að Jónas pjáist af mikilmensku-
4)rjálsemi og að ástand hans sé
svo alvarlegt, að um skaðræðis-
mann sé að ræða!
Flestir kannast við »frægan«
keisara, er Caligula hét. Var hann
látinn ganga laus um tíma.
. En »guð 'ög menn og alt er orð-
ið breytt«. Nú er Kleppur til. Par
væri hægt að geyma alvarlegá
andlega gallaðan mann (skaðræðis-
mann) — mikilmenskutruflað af-
brigði, svo að ekki hljótist af pjóð-
arógæfa.
Ritstjórnaræfintýri
H. G. árið 1928.
I-Iaraldur nokkur Guðmundar-
prestssonuf er einn hinna pólitísku
grísa Hriflu-Jónasar. Enda hefir
»hans hágöfgi« ýtt hausnum á
honum djúpt ofan í bitlingatrogið
stóra. Og bræður hans eiga að
komast í pað líka.
Munnur eða réttara sagt kjaftur
Har. er nokkurs konar strokkbulla.
Freyðir mjög pað sem út úr mann-
inum kemur. En pað er einmitt
sú froða, er hefir stigið mörgum
lítilsigldum og andlega léttvægum
vesalingum svo, til höfuðs, að peim
sýnist svart vera hvítt, og vænta
óvina úr öllum áttum, nema paðan
sem peirra er helst að vænta —
frá leiðtogum eins og Har. og
hans líkum.
Saga pessa erkihræsnara, Har-
aldar Guðmundarprestssonar, er —
svo maður taki sem dæmi að
eins eitt ár úr lífi hans, — í
stuttu máli pessi:
Manni, greindari, mentaðri og
ritfærari honum var vikið frá rit-
stjórn Alpýðublaðsins (á yfirborð-
inu var hann látinn segja af sér,
eins og gengur í svona matarstappi),
til pess að koma Har. par að stór-
um ritstjórnarlaunabita.
Pessi blóðsuga verkamannahreyf-
ingarinnar svokölluéu parf að sögn
um púsund krónur minst á mán-
uði, til pess að sökkva ekki í botn-
lausar skuldir. Og pó er hann einn
um hituna að eyða peningum sín-
um. í pað minsta hefir hann hvorki
konu né konum og krökkum fyrir
að sjá opinberlega. Sparnaðarfyrir-
mynd Haraldur!
Auk allra púsundanna frá Hriflu-
Jónasi purfti hann að gæða sér á
ritstjóralaunum Alpýðublaðsins. En
hann komst mjög auðveldlega út
úr pví að purfa að vinna nokkuð
verulega fyrir peim. Hann var
óratíma að »sýna sig og sjá aðra«
á isafirði, sigldi til Svípjóðar og
fleiri landa. Og pannig eyddi hann
»Ofskynjanir«
Morgunblaðsins.
Pað er eins og Morgunblaðið hafi
»dellu« með köflum. í’að rausar
feiknin öll um Bolsa á meðal vor.
Hverjir eru pessir Bolsar? Ekki
eru pað auðkýfingarnir Héðinn, Sig.
Jónasson og Jón Bald., né blóð-
sugurnar Haraldur, Sigurjón, Er-
lingur, Einar Öl. ®g aftaníossar
peirra, Sig. Jóh., V. S. V., Guðm.
Grindavík og yfirleitt alt hyski
jafnaðarklikkunnar. Ef bolsar pýða
á Morgunblaðs-íslensku jafnaðar-
menn, pá nær engri átt að nefna
pá pví nafni. Sjálfir hafa peir í
danska gullinu skírt sig »hægfara«
(p. e. jórtrandi) jafnaðarmenn. Peir
eru andlega náskyldir Júdasi nokkr-
um Iskariot. Verkin sýna merkin.
Prátt fyrir gullfogur nöfn eru peir
í reyndinni ójafnaðarmenn. Og
pannig verður peirra getið fram-
vegis í pessu blaði.
Framtíðin.
Gert er ráð fyrir að Framtíðin
korni út framvegis tvisvar í mánuði.
Ella: »Eg er ógæfusöm«.
Vinkonan: »Hvers vegna?«
Ella: »Vegna pess að eg hefi
komist að raun um, að Karl hefir
gengið að eiga mig auðæfa minna
vegna«.
Vinkonan: »Pér ætti pó að vera
nokkúr huggun í pví, að hann er
ekki eins grænn og hann virðist
vera«.
Húsbúndinn við betlarann: »Eg
ætla nú að sýna pér einstaka rausn
Eg er nýbúinn að eignast barn.
Hérna eru fimmtíu aurar«.
I sömu andrá ber pernuna par
að. Og pá gellur hún við og segir:
»l’að eru tvíburar, herra«.
Betlarinn: »Nú, fyrst börnin eru
tvö, setti rausnin að tvöfaldast!
Fimmtíu aura í viðbót, herra!«
En pá aura fékk hann ekki.
Faðirinn: »Eg hefi boðið unga
manninum, er sat við hlið mér í
gærkveldi, til kveldverðar núna.
Eg sagði honum, að hann skyldi
ekki hirða um að koma í neinum
viðhafnarbúningi, heldur í starfs-
fötum sínum«.
Dóttirin: »Pá kemur hann nú
léttklæddur eða hálfnakinn. Petta
var sundkennai'inn«.
Klerkur nokkur var sóttur til
manns, er var að dauða kominn,
en pafði pó haft sinnu á pví að
tæma flösku með allmiklu af brenni-
víni í. Prestur leit feimnislega á
flöskuna, pví hann langaði í raun-
inni í bragð, ræskti sig og spurði
svo: »Hafið pér enga aðra huggun
en pessa á svona alvarlegum augna-
blikum?«
Maðurinn: »Jú, blessaðir verið
pér. Eg á tvær fullar flöskur í
skápnum parna. Yður er velkomið
að fá í staupinu«.
Klerkur páði boðið. Og lét svo
gott heita. Sáluhjálp mannsins var
samdrykkja. Svo dó hann daginn
eftir.
Blindfullur maður: »Pú finnur
sem sé ekki skráargatið. Fáðu mér
lykilinn«.
Ennpá blindfyllri maður: »Pað
er parflaust. Bara haltu húsinu
kyrru — pað ruggar svo fjandi
mikið — og pá skal eg hitta gatið«.
Spyrjandi (í síma): »Er Jensen
heima?«
Svar: »Nei«.
Spvrjandi: »Hvenær kemur hann
heim? Getur maðurinn sagt mér
pað?«
1 Svar: »Pað er ekki maður, sem
svarar. Pað er guðfræðiskandidat«.
Strákurinn: »Ég skal hengja mig
upp á pað, mamma, að pabbi kem-
ur heim svínfullur í kvöld«.
Móðirin: »Jæja, hengdu pig pá
bara. Pað verður pá einum drább-
aranum færra á heimilinuv.
Ur flugfrétt, Morgunblaðsins:
....... »Er í ráði, ef gott verð-
ur veður, að peir komi ekki við í
Bergen, heldur fljúgi í stryklotu til
Reykjavíkur og komi hingað um
kvöldið eða eftir 17 ólukkustunda-
flug ......
Ritstjóri: J. S. Birkiiand.
Prentsm. Jóns Helgasonar,
V alrós.
Arah'ós — pað var nafnið hennar. Hún var
að eins sextán ára. Hún var fegurðin sjálf og
yndið í blóma. Hún bar af öllum liljum og rós-
um, sein lilja af liljum, sem rós af rósum í Skjól-
dalnum.
Dalurinn var pröngur. Há fjöll með bröttum
hlíðum g'iiæfðu beggja vegna. Hið efra voru
hlíðarnar hamrar og hengiflug. Skriður og snjó-
fllóð voru alltíð.
Og föðurbróðir Yalrósar varð snjóflóði að bráð.
Hann var að eins prjátíu ára að aldri. Gifting
hans átti að fara fram hálfum mánuði síðar.
Petta var fyrir mörgum árum, jafn mörgum og
pau árin voru, sem liðin voru frá pví hún
fæddist.
Meðan hún enn var barn — of ung til að
pekkja og skilja sorgina, pá varð bróðir hennar,
hinn eini, sem hún átti, drengur tólf ára að aldri,
er hann var að smala síðdegis, fyrir stórum
steini, sem langvarandi rigningar höfðu grafið
undan. Ilann losnaði hátt upp í fjalli og va-lt af
stað viðvörunarlaust og hentist eg sentist og
stöðvaðist að lokum og brotnaði að mestu, í
stórri grjóthrúgu, sem hafði orðið til af fallandi
' 4
björgum. Fallhraði klettsins óx feikilega er á
leið. Drengurinn sá hann, varð afskaplega hrædd-
ur; reyndi að komast undan; en í skelíingu
peirri er gagntók hann, hljóp hann beint í veg
fyrir bjargið og beið bana samstundis.
Sorgin ríkti á heimili Yalrósar. Foreldrarnir
Ieituðu huggunar í tárum. Pungar harmstunur
og ekki fyltu líf peirra. Pau kvöldust af eftir-
sjá yfir pví að hafa nokkru sinni búið á pessari
jörð, sem hafði litlar nytjar nema að par voru
góðir sumarhagar fyrir mjólkurær.
Pegar söknuður peirra var sem sárastur pá
ákváðu pau að fara brott úr dalnum. Pau álitu
að • með pví gætu pau kornið í veg fyrir að slíkt
endurtæki sig. Pau gerðu sér og í hugar-
lund að með pví að dvelja svo langt frá peim
átthögum er práfalt mintu pau á sorg peirra,
mundu pau betur geta afborið harma sína. En
pau höfðu pegar keypt jörðina, og jafnvel pótt
pau auglýstu hana til sölu innan héraðs og ut
an tókst peim samt ekki að fá nokkurn kaup-
anda að henni. Að lokum hættu pau svo við að
reyna að selja hana. Jafnframt ákváðu pau að
pau skyldu pví sætta sig við kjör sín par og
bera byrði sorgarinnar með allri peirri hugprýði
og pví polgæði, sem pau ættu til, og að mæta
með djörfung hverju pví sem falist gæti í skauti
framtíðarinnar. Á hverju vori gróðursettu pau
liljur og rósir á leiði drengsins síns. Og með