Gægir - 01.11.1930, Blaðsíða 2

18
GÆGIR
B r j e f

Hrunið á flaggstöngunum!
Hr. ritstjóri Helgi M. S. Bergmann!
Að gefnu tilefni neyðist ég til þess að ávíta
yður fyrir allskonar óhróður, sem þér leyfið
yður að láta prenta um heiðvirða menn í þess-
um bæ.
Sem dæmi má nefna Psálm um hinn góða
tnann Guðmund í Viðey, og einnig má álíta
það vítavert, að sýna Móakotsbóndann teym-
andi á eyranu meinlausa kaninu, þar sem önn-
ur kanina af hinu kyninu eltir, og ætlar að
sýna hinni stóra óvirðinðu í margra manna
viðurvíst.
Haldið þér þessu áfram valdið þér hinni
mestu óreglu i útjaðri bæjarins, því saunanlegt
er, að bæði menn og meyjar hafa dregið sig
saman út i svokallaðri »Kinn«, setið þar að
sumbli, rætt um Kanínur, brugðið sér á sýn-
inguna í Móakoti og leikið sér likt og kanínur
á eftir.
Ekki er annað sennilegra, en að vesalings
kanínurnar verði brátt leiðar á þessum skrípa-
leik og leggist í óreglu, því sagt er, að bóndi
standi fyrir beina, þeim er þess óska,
hvort sem er á nótt eða degi, og veiti helst
egg og dropa, sem hvort tveggja æsir hinar
lægstu hvatir þeirra er neyta þess.
í von um að þér etjið ekkí til slíkra ódáða
kveð ég yður með mátulegri virðingu.
(ZZZ).
Athugasemd ritstjóra.
Gægir heldur þvi fram að þetta „Móakot“,
sé á Mars eða annari stjörnu, er því varla hægt
að teija — fréttina um Móakot — víta verða,
og ekki hægt að álíta að slík frétt geti valdið
óreglu hér á jörð.
Þessa „Kinn“ hefur Gægir ekki hugmyndum
hvar er, enda hefur hann ekki minst á hana.
Er því þessi ávitun ZZZ. algjörlega óþörf.
Birti eg þetta bréf til að sýna fólki hvað
ýmsir menn geta verið rangsleitnir og haft
vondan hugsunarhátt, er færa alt út á verri veg.
------CKX)-----
Þann 7. nóv. s. 1. gjörðust hér undur mikil í
þessum bæ.
Veður var mikið af suðvestri, svo að hús
hristust, bílar „tommuðu* varla og menn sem
vildu áfram, gengu aftur á bak þá er mest lét.
Með þessu ofsaroki var ýmist snjókingi mikil,
eða skafrenningur, sem gjörði vegfarendum
þeim er í veðrið sóttu mun erfiðari sóknin.
Þann 7. nóv. fyrir nokkrum árum siðan,
braust út óveður mikið austur i löndum. Þar
kvað svo mikið að, að víða flaut blóð úr mönn-
um og dýrum í stórum lækjum, og svo mikill
trillíngur greip hinn vesæla skríl, sem býr þar
austur frá, að þeir tóku að drepa hvern annan
af kappi miklu. Svo mikill var ofsinn, að hin-
ir bestu menn, prestarnir, voru líka drepnir.
Þetta ógurlega veður austur í löndum kom
úr suðvesturátt.
Ekki var laust við að óhug slægi á ýmsa
hér, þann 7. nóv. s. 1., því að þegar bjart var
orðið af degifsafnaðist hópur manna, hálft hundr-
að eða meira, fyrir utan hús eitt reisulegt og
létu einkennilega, hringsnérust í kringum sjálfa
sig, hoppuðu í loft upp, hristu sig og hlógu
dólgslega.
Þegar þessi leikur, eða hvað það nú var,
hafði staðið litla stund, varð oss litið í loft upp.
Sáum vér þá mikinn fána rauðan sem blóð
fœrast upp eftir flaggstöng á fyrnefndu húsi,og
um leið og fáninn kom að hún gullu við húrra
hróp og háreysti svo að bærinn titraði, og tvær
flaggstengur brotnuðu og féllu niður í herbúð-
um óvlnanna.
Því verður ekki með orðum líst hver áhrif
þessi undur og teikn höfðu á margan góðan
mann i þessum bæ, flestlr voru ýmist hræddir,
hryggir eða reiðir, en hópurinn sem dáði rauða
fánann ljómaði allur af gleði, horfði til himins,
sýnilega að þakka einhverju óséðu fyrir hið
mikla teikn, er að þeirra dómi boðaði þeim
fullkominn sigur í næstu orustu.
Dagurinn leið að kvöldi og meiri hluti bæj-
arbúa fór að hátta og sofa í þeirri góðu trú að
alt gengi Binn vana gang framvegis, en litli
hópurinn, sem dáði rauða fánann, sló upp veislu,