Gægir - 01.11.1930, Blaðsíða 7
GrÆGIR
23
Laugardagshugleiðing.
Eftir prédikara Gægis.
Framh.
menn almennt sluppu óskemdir.
2. prédikun.
Dægurdómar og bæjarmál.
I Gægis nafni!
þaö eru erviðir tímar nú, hvað skildum við
liafa Iengi efni á því að halda dýra hreinsara. þó
tala menn hér í bæ meira um þann óþverra er
hér hefur þrifíst í tugi ára.
Hversvegna þarf að hreinsa þennan gamla
óþverra, má hann ekki bíða enn í nokkur ár
og ávaxtast?.
Eg get ekki svarað þessari spurn. á annan veg, en
það sé þörf á að hreinsa mesta óþverran. Koma
þá til greina tvær spurningar. Hverjir hafa ðþrif-
ið? og hverjir eiga allan þennan óþverra?.
Hversvegna eru menn ekki eins miklir íhalds-
menn á þessum sviðum og öðrum ? ? Og þessa
menn kalla þeir íhaldsmenn, sem fúslega vilja
láta alt þetta af hendi, sumir án nokkurs endur-
gjalds. Oss finst það hart að þessar fornu bygg-
ingar skildu verða fyrír þessum svokölluðu nið-
urrifsmönnum og á þær ráðist af mikilli grimd,
þær rifnar að heita má endurgjaldslaust.
Hvaða vit er í slíku ?
En bíðum við! Einn góður og gildur borgari
keypti sér eitt af húsum þessum, (er hann smekk-
maður mikiil) þótti honum leitt að húsin skýldu
vera barinn niður svo að ekki stóð steinn yfir
steini. Flutti hann svo hús þetta heim til sín,
með aðstoð smiðanna Puðrirí & Redd og
fleiri manna. Gekk það alt að óskum, og stendur
hús þetta tignarlegt og fagurt í garði eigandans.
Er nú eðlilegt að menn vilji gefa eða selja fyrir
lítið verð slík hús nú í hallærinu. Mér finst það
hart ef eitthvað skildi nú lagast hjá þessum ves-
alings mönnum, sem vandræða vegna verða að
þola slíka plágu í xrám sínum, að krærnar séu
miskunarlaust rifna niður.
Nú er samt búið að hreinsa mikið þrátt fyrir
alt það mikla sem eftir er. Manni verður því ó-
sjálrátt á að spyrja I ! Hvað kostar hreinsunin ?
Var hreinsun nauðsynleg ? Hver á óþverran ?
A eg að borga ?
Framh.
Bréfskriftir!
Nokkrar meyjar á þrítugs aldri tóku sig sam-
an nýlega og ætluðu að hafa með sjer skemtun.
Skrifuðu þær ungum manni hjer í bæ sendi-
brjef, og stálu auðvitað nafni einnar laglegustu
stúlkunnar hjer, undir það,?því sennilega hafa þær
ekki búist við að þeírra eigin nöfn myndu trekkja.
Brjefið var á þessa leið:
»Að þar eð hún hafi árangurslaust reynt að ná
í hann nokkur kvöld, taki hún það úrræði að
biðja hann að hitta sig upp hjá kirkju kl. 10
e. m. og svo fr.v.
þessi ungi maður, sem var einn af Gægis-
mönnum. hafði vaðið fyrir neðan sig, og sendi
út nokkra gægja á tilteknum tíma, er skyldu
rannsaka stað þann, sem stefnumótið var mælt.
Sáu þeir þar aðeins mættar hinar áður umgetnu
kryddmeyjar, er biðu þar eftir samfundi, sem
þær hugðu að myndi verða þeim ógleymanlegur.
Gægarnir fóru nu að þenkja yfir því, hvort
dömunum væri virkilega alvara með að ná sér
á strik, og virtist þeim alt benda til þess, þar
sem þær voru mikið púðraðar, og vinnukonu-
lyktin angaði langar Ieiðir af þeim, en það sem
frekast benti í þá átt var það, að þær léku við
hvern sinn fingur, skimuðu í allar áttir, og and-
litinn ljómuðu af tilhlökkun.
Ekki ætlum vér að kæra þessar dömur fyrir
borgaralegum dómstól, fyrir það lagabrot að falsa
nöfn undir sendibréf til manna, heldur munum
vér sjálfir hafa hendur í hári þeirra og draga þær
fyrir okkar eigin dómstól og hegna þeim sam-
kvæmt lögum Gægismanna.