Þjóðólfur - 02.07.1942, Blaðsíða 2

2
ÞJ ÓÐÓLFUR
Fimmtudagur 2. júlí 1942»
íður erlend kúgun -
nú innlent ofriki
Framsöguræða Bjarna Bjarnasonar I úf-
varpsumrædunum s. L mánudagskvöld
A RIÐ 19 18 urðu tímamót í íslenzkum
þjóðmálum. Þá var fengin viðurkenning
þess, að Island er frjálst og fullvalda ríki. Oll
þjóðin fagnaði því, að hinni löngu baráttu lauk
með sigri íslenzks málstaðar, en ósigri aldagam-
allar réttarskerðingar, kúgunar og einokunar. Is-
lendingar horfðu björtum augum á framtíð sína
og voru einráðnir að vinna aftur sess sinn meðal
hinna frjálsu þjóða af eigin verðleikum, en styðj-
ast ekki að öllu við forna bókmenntafrægð. Við
og við voru menn minntir á það, að sambands-
lögin áttu eftir að gilda í 25 ár, en ávallt voru
undirtektirnar slíkar, að vitað var, að þegar þau
væri á enda, yrði engin bönd á sjálfsforræði
þjóðarinnar.
BJARNI BJARNASON,
ejsti maSur á lista
En íslenzka þjóðin var ekki öllu
lengur í Paradís en Adam forð-
um. Á þessum árum, sem liðin
eru síðan, hafa risið upp í land-
inu magnaðar afturgöngur, draug-
ar frá Sturlungaöldinni. Lands-
mönnum hefur verið skipað í
margar fjandsamlegar fylkingar,
sem berjast innbyrðis af ofur-
kappi um hylli kjósenda og um-
ráð þjóðareignarinnar. í þessum
ófriði eru fá vopn ónotuð, sem
líkur eru til að megni að blekkja
einstaklingana, kaupa þá eða
hræða til fylgis.
Islendingar eru ekki
lengur til,
heldur heita íbúar landsins nú
Sjálfstæðisflokksmenn, Fram-
sóknarflokksmenn, Alþýðuflokks-
menn, Sósíalistaflokksmenn eða
flokksmenn einhverra annarra
flokka. Þeir, sem ekki fylgja ein-
hverjum þessara flokka að mál-
um, eru óalandi og óferjandi, ut-
an við þjóðfélagið. Upp úr því
að börnin læra að lesa, hefst á-
róðurinn gagnvart þeim og áður
en varir, eru börnin komin í ungl-
ingadeild einhvers flokks, nær-
ast þar á flokkspólitískum slag-
orðum og gleyma smám saman
að hugsa með sínum eigin heila.
— Hlutdrægni og hleypidómar
verða aðalsmerki hvers manns,
sem ánetjast, þröngsýni og van-
þekking um landsmál verða hin-
ir æskilegustu kostir flokks-
mannsins. Ávextirnir eru síðan
skoðanakúgun og andlegt ófrelsi
allra landsmanna. Hagsmunamál
þjóðarinnar verða í hvívetna að
sitja á hakanum fyrir flokks-
ávinningi. Heilar atvinnugreinir
eru ofsóttar þar til við auðn ligg-
ur, ef mennirnir, sem stunda þær
snúast ekki til skilorðslausrar
hlýðni og undirlægjuháttar við
hina ráðandi flokksstjórn. Allir
hlutir, menn og verk þeirra eru
metin eftir því einu, hvers flokk-
anna þau mega teljast til, og af-
rek listamanna þykja nú því að-
eins einhvers virði, að höfund-
urinn sé í réttum herbúðum. Hitt
þykir skipta talsvert minnu máli,
hvort þau séu að gagni fyrir land
og þjóð. Enginn landsmanna er
óhultur fyrir klóm flokksofbeldis-
ins; fyrr en varir er að honum
komið, réttur hans skertur, kvað-
ir á hann lagðar og athafnafrelsi
stýft.
Landsmenn vakna upp
við vondan draum
Eftir að hafa dyggilega og
samvizkusamlega unnið að þessu
með atkvæðum sínum og á ann-
an hátt, vakna landsmenn upp
við vondan draum, og sjá að þeir
hafa afsalað sjálfstæði sínu í
hendur blindum pólitískum víg-
vélum, sem geisast áfram í þjón-
ustu nokkurra valdafíkinna
manna, og merja í hjólförunum
sjálfsbjargarviðleitni einstakling-
anna, sómatilfinning landsmanna
og viðhaldsdyggðir þjóðarinnar.
Kröftum þjóðarinnar, fé hennar
og tíma er eytt til ónýtis í fá-
nýtri valdastreitu flokksstjóranna,
menn eru látnir fórna viti sínu
og þekking til framdráttar sínum
flokki, drengskapur og löghlýðni
gerast fornar dyggðir, þjóðrækni
og ættjarðarást verða bannvara
eða dýr munaðarvara, samheldni
og samstarf um þjóðþrifamál
verða að bera lægra hlut fyrir
fjandskap og rógi.
Herkostnaðurinn
Það er kostnaðarsamt að halda
uppi slíkum valdastreituflokkum.
En klíkurnar á bak við flokks-
stjórnirnar vita, að það er arð-
söm fjárnotkun, að styðja slíkan
flokk. Undir eins og flokksstjórn-
in kemst til valda í þjóðfélaginu,
er herkostnaðinum jafnað niður
á þá, sem í lægrá haldi lutu og
hina saklausu meðborgara þeirra.
Þá verður úthlutað arðinum til
þeirra, sem lögðu í fyrirtækið.
Þá eru nefndir settar á laggirn-
ar, nýjar stöður stofnaðar handa
stuðningsmönnunum, fé ríkis-
sjóðs misnotað til styrktar flokks-
blöðum, hlúð að allskonar óráð-
vendni um meðferð opinbers fjár
ef það getur orðið flokkunum
styrkur og efling og treyst fylgi
hirðmanna flokksstjóranna. En á
meðan mega heilar stéttir svelta
og stynja undir okinu, án þess að
eiga nokkurn þann vettvang, er
þeim væri auðið að leita réttar-
bótar. Þegar að kosningum líður
er keppzt við að þurrausa alla
sjóði, bæði til þess að afla fylgis
og ekki síður til. varúðar, ef svo
færi, að aðrir kæmust til valda,
því að þá má helzt ekki standa
steinn yfir steini, í opinberum
sjóðum má ekki vera eftir eyris-
virði, sem næsta flokkastjórn geti
notað til að treysta fylgi sitt með
og festa sjálfa sig í sessi. Hin
nýja ofbeldisstjórn verður því
fyrst að snúa sér að því, að finna
nýjar leiðir í skattaálögum á
landsmenn. Fjárþörfin eykst í
sífellu og sjaldan bregst hugvitið
til að finna nýjar og nýjar leiðir
til að pína herkostnaðinn, bitl-
ingana og atkvæðaveiðaútgjöldin
út úr landsmönnum. Vegna þessa
er ástandið hér í skattamálum
slíkt, að tekjur, sem varla nægja
mönnum til þess að geta rétt
dregið fram lífið, eru skattlagð-
ar verulega, og af nauðsynjavör-
um verður að greiða tolla.
Ríkisstjórnin óhæf til að
vinna landi og þjóð gagn
Ríkisstjórn sú, sem flokkarn-
ir setja á laggirnar, er aðeins háð
stjórn síns flokks, og viðhorf
hennar til landsmála markast af
dægurþrasi flokksstjórnanna og
hræðslu þeirra um kjósendafylg-
ið í landinu. Ef líklegra þykir til
atkvæðaveiða, fleygja ráðherrar
öllu frá sér og hlaupast á brott
frá starfi sínu, enginn þorir að
takast á hendur ábyrgð á þjóð-
þrifamálum af ótta við að styggja
einhvern kjósenda sinna. Slík
ríkisstjórn er verri en engin
stjórn, landsmenn treystast ekki
til neinna framkvæmda í skjóli
við slíka stofnun, sem hvorki get-
ur stjórnað svo, að réttlæti eða
öryggi ríki í landinu, né heldur
áunnið sjálfri sér traust hjá þjóð-
inni eða aukið traust þjóðarinnar
með öðrum þjóðum. Slík ríkis-
stjórn, sem er máttlaust verk-
færi í höndum nokkurra valda-
sjúkra manna í innstu flokks-
klíkunum, getur aldrei unnið
landi sínu og þjóð nokkurt gagn.
Allar framkvæmdir verða hálf-
kák og hindurvitni.
Athafnaþráin drepin
Óvissa landsmanna um
stuðning ríkisvaldsins til fram-
kvæmda, drepur niður athafna-
þrá þeirra, dregur úr starfs-
löngun og á endanum er svo
komið, að landsmenn fara að
hætta að hugsa um land sitt og
menningu, hætta að bera virð-
ingu fyrir þjóð sinni og sjálfum
sér, og í staðinn láta þeir reka á
reiðanum alveg eins og flokkarn-
ir ætlast til, og róa að öllum ár-
um. Þegar svo er komið, að ís-
lendingar hætta að hafa áhuga
fyrir málum sínum, og fela þau
algerlega á vald hinna umhyggju
sömu flokksforingja, þá er mark-
inu náð. íslendingar verða ekki
lengur sjálfstæð þjóð í frjálsu
landi. í stað erlendra kúgara eru
komnir íslenzkir valdræningjar,
sem sitja yfir hag alþjóðar, eftir
að þeir hafa á markvísan hátt
bælt niður frelsisþrá landsmanna,
sigað stétt gegn stétt og manni
gegn manni, þar til menn hafa
misst sjónar á markinu.
Þjóðin á enga þingmenn
Löggjafarvaldið og fram-
kvæmdavaldið eru bæði í hers
höndum. Á alþingi eiga sæti, að
því er stjórnarskráin hermir, allt
að 49 þjóðkjörnir þingmenn. —
Reyndar eru þessir þingmenn alls
ekki þjóðkjörnir, heldur valdir til
framboðs af flokksstjórnum. —
Kosningaréttur landsmanna er
fólginn í því að mega velja á
milli flokka, kjósa það, sem þeim
þykir skárra af tvennu illu. Þess
vegna er það, að Alþingi er mátt-
laus stofnun, þess vegna fer virð-
ingunni fyrir þeirri stofnun sí-
hrakandi hjá þjóðinni. A alþingi
eiga sæti flokksmenn, en ekki
þjóðkjörnir þingmenn. Þeir telja
sig ekki skylda til að hugsa um
almannaheill, heldur flokkshags-
muni, ekki þjóðarheill, heldur sér
hagsmunamál valdamannanna í
flokknum. Enginn flokksmaður
má viðurkenna, að á máli sé
tvær hliðar, ekki má rannsaka
neitt mál til hlítar og leita í ein-
lægni að þeim niðurstöðum, sem
réttlátar geta verið gagnvart al-
mannahagsmunum og þjóðarbú-
inu til gagns. Flokksstjórnirnar
Þjóhveldismanna.
ráðstafa atkvæðum sinna þing-
manna og verzla hver við aðra
um gagnkvæma aðstoð til fram-
gangs flokksmála.
Hvað segir Bjarni Ben.?
Ljós vottur um starfsemi
þingsins og gagn það, sem
íslenzku þjóðinni er að því,
er þessi klausa úr bók Bjarna
Benediktssonar um deildir AI-
þingis: ,,Málum er í raun og
veru ráðið til lykta á flokksfund-
um á bak við tjöldin, og sitja
samflokksmenn úr báðum deild-
um á sömu flokksfundum, og
verða með sama hætti bundnir
af ákvörðunum þeirra. Á þetta
einkum við um hin stærri mál,
en kemur síður til greina um þau,
er minni þýðingu hafa. Leiðir
það aftur til þeirrar spurningar,
hvort hér sé ekki um óþarflegt
bákn að ræða til þvílíkrar end-
urskoðunar minni háttar mála“.
Þessi bók kom út árið 1939, sem
fylgirit Árbókar Háskólans, og
ber að skoða hana sem vísinda-
rit af hálfu prófessorsins í stjórn-
lagafræði. Honum flökrar ekki
við lýsingunni, heldur dettur hon-
um hitt í hug, hvort ekki beri að
breyta þinginu frekar en að færa
þingstörfin aftur á sinn stað úr
skrifstofu flokksforustunnar.
Vitnisburður Ólafs
Thors
Á svipaðan hátt farast Ólafi
Thors ráðherra orð fyrir ári síð-
an. Þá segir hann í viðtali við
Morgunblaðið: ,,Afsökun er fyr-
ir hinu óvirðulega og óleyfilega
tali um þingið, og hún er sú, að