Jólasveinninn - 19.12.1931, Side 1

Jólasveinninn
Laugardaginn 19. desember 1931-
I' vwvw wwwwwtww

lllllllllilllllIilllilUHIIIliHlli
Jóhanna bjó sig undir gleðisnauð jól. í
mörg ár hafði hún annast föður sinn veik-
an, og lifað að öllu leyti fyrir hann, en
nú fanst henni hún ekki vera lengur til
neins gagns.
Ekki bætti það úr, að þau höfðu skömmu
áður en gamli maðurinn dó flutst í ókunn-
ugt hjerað, það var að vísu ágætt hús, sem
þau höfðu fengið í arf eftir gömlu frænku,
og heimskulegt hefði það verið, að flytja
ekki í það, fyrst hún tók það svo skýrt
fram í erfðaskránni, en samt var það slæmt
fyrir Jóhönnu, að vera hjer vinalaus og
öllum ókunnug. Heima voru það margir,
sem litu inn á fátæklega heimilið og heils-
uðu gamla veika manninum. En hjer þekti
Jóhanna engan nema póstinn, en hann
hafði strax orðið vinur hennar, og hún
hlakkaði til þeirrar stundar, er hans var
von. En gömlum venjum er erfitt að breyta,
og Jóhanna bjó því húsið undir hátíðina,
bakaði og brasaði, enda þótt hún segði oft
við sjálfa sig, að það væri tilgangslaust
að fórna allri þessari vinnu, bara handa
sjálfri sjer. —
Á þorláksmessu var alt tilbúið, jólakveðj-
ur sendar gömlum vinum og öllum störf-
um lokið og þá varð Jóhönnu þungt um
hjartaræturnar og hún fór að iðrast eftir,
að hún hefði ekki farið til gömlu átthag-
anna, jafnvel þó enginn væri til að gæta
hænsnanna, kisu ©g blómanna á meðan
hún væri í burtu.
Pósturinn kom seint þennan dag, það
höfðu svo margir tafið hann með góðgjörð-
um og færðin þar að auki slæm. Jóhanna
hafði líka góðgerðir tilbúnar handa honum,
en hún vissi að hann átti mörg börn og
því bjó hún út böggul handa honum. „Það
eru fyrirmyndarbörn, þó að jeg segi sjáliur
frá\ hafði Hans póstur sagt. Loksins kom
hann.
„Hjer eru brjef til yðar\ sagði hann,
„þjer getið ekki sagt að þjer eigið enga
vini“. „Nei\ sagði Jóhanna og tók við
brjefunum, „en þeir eru svo langt í burtu“.
„Það er náttúrlega slæmt“, sagði Hans
póstur, „en ef yður leiðist mikið, þá getið
þjer litið inn til okkar, því að þó við sjeum
fátæk, erum við öll glöð og heilbrigð“.
„En það er ekki hægt að segja um beykis-
fjölskylduna“, bætti hann við, „þar er aumt
ástand. Konan er fárveik af influensu, og
veslings maðurinn verður að gæta bús og
barna, auk þess sem hann verður að hjúkra
henni, því að hjúkrunarkonan verður að
vera hjá Pjetri Níelssyni nótt og dag og
hjúkra móður hans, sem líka er fárveik“.
„Konan mín getur kanski skroppið þang-
að ( fyrramálið, en á jólunum er ekki hægt
að vera lengi í burtu frá mörgum börn-
um“. Svo kvaddi hann og Jóhanna sat
eftir í þönkum.
„Verst er að vera ekki nógu kunnugur
fólkinu til þess að geta boðið fram aðstoð
sína“, hugsaði hún. En næsta morgun fanst
henni engin ástæða til að setja það fyrir
sig.
Svo gekk hún frá öllu heima og lagði af
stað. Hún staðnæmdist við dyrnar á beykis-
húsinu og leit inn, hún sá sjúklinginn í
rúminu og grátandi hvítvoðung, sem hún
var að reyna að hugga, en í eldhúsinu var
húsbóndinn að smyria brauð handa hóp af
krökkum, sem voru eins og gráðug hænsni
í kringum hann. Án þess að hika var Jó-
hanna komin að rúmi veiku konunnar og
búin að taka hvítvoðunginn í fangið og
hugga hann. Hún sá strax að konan hafði
háan hita og að heimilið var alt á öðrum
endanum. En Jóhanna var æfð hjúkrunar-
kona og kunni til verka. Hún hresti við
eldinn í ofninum, tók til og hreinsaði húsið
og þvoði börnunum. Það kom íljótt í ljós,
að þau vantaði aðeins foringja, því að þó
lítil væru, gátu þau hjálpað mikið til. —
Því næst leit Jóhanna á matarforðann og
sá þá að fátt var þar ætilegt annað en sfld
og kartöflur, og þegar hún hafði orð á því,
Frainh. á bis, 3