Nálar-Oddur - 01.11.1933, Síða 3

-3-
firakur, Þykir oss eigi ólíklegt, oð hsnn
muxii f jölkunnrgu*’ nokkuð og viti jafniangt
nefi sínu - sem raunar er sfcutt,
H.jörfcu hefir hór við marga ísfelda, er
Það hrokkið og fer ills, líkisfc einna heizt
strí-hærum skagfirzkra úfcigsngshrossa, en
saarxra væri honum sauðarhár, fyrir ýmsra r i ufc
hlufca sak::%
Hjörtur er maður • éllvíðförull. Eins og
áður er sagfc, er hann ætfcaður frá Þeim
hluta landsins er Vesfcfirðir nefnast. Þar
voru til forna finngálgn og foröð. Þar vsr j
Þorvsldur Yatnsfirðingur, Þar var Iiundtyrk-
inn og G-aldra-Leyfi, Hjálmar Goggxxr og i ).
fleyri frómar sálir. Dregur hver dám af sín-
um sessunaut og innræfci af æskustcðvum. Það
vitum vér næst um Hjört Þennan, að hann for
í Austurvíking, Reðisfc hann.Þe til Eiðaríkisl
og lenfci Þar eigi í færri æfintýrum en Örvsrj-
Oddur-, sá er fór til Bj.armalands eða Jón
Indíafari, Þótt eigi séu Þau hér skráð, Þa,ð-
an bjó Hjörtur knörr alimikinn og léfc í hsf
um. vetumætur. íireppfci hann veður stór og
hafviliur, en að lokum bar hann Þó að landi
einu og brutu Þeir Þar skip sifcfc. Það var á
skerjum nokkruro all-langt undsn landi.
Pleygðu skipverjar sér Þá fyrir borð og
freistuðu sð ná til strandar, en engi var sá
er af kæmist lí'fs, nema Hjcrtur, Því að
hann kunni hundasund. Gengur hann nú upp á
mörkina og hittir fyrir sér bæ reisu-.egan.
Stendur Þar maður úti fyrir. Hjörtur kasfcar
á hann kveðju og spyr: - Hvað nefnist land
Þeð, er vér erum komnir í?
Maðurinn svsrar:- Heitir Það Danmörk, og
rasður yfir oss konungur sá, er Kristíán
heifcir, hann er höfði hserri en'allir menn,
Þeir er nú lifa„
- En hvaða salkynni eru Þetta, er vér
nú skoðurn vorum sjónum? spyr Hjörtur.
- Heitir Það Ásaskógar, svara maðurinn,
- Og hver ræður hér húsum,?
- Hér knáfctu séa Þann sama, svarar hinn,
Hjörtui' biðst vetrarvistar. Var Það suð-
sótt, Því að Arnfreði jarli, Þeim er fyrir
Ásaskógi réði í Þann tí.ð, leizt maðurinn
vel é vöil kominn, og hugði hann duga myndi
í orustum, ef jötnar herjuðu 6 Danmörk, en
Þeir byggðu Þá Suðurveg. Um vorið lét Hjört-
UT’ í haf og sigldi ti 1 íslands. Segir svo
fátt af fer.ðum hans, fyr en hann skýtur
kollinum upp í!,Kennóu, og heykist Þar undir
ofurÞunga dyggöanna, sem lagðar eru é hons
langÞreyttu herðar.
G E G N U M N Á L A R A U G A Ð.
Préttaskeyfci úr 2.bekk.
Margt kemur f^'Tir á langri leið, sagði
Páll postuli, Þá hann fór í skreiðarferðina
vestui' undir Jökul fyrir Selómon konung. Oss
varð eigi ósvipað að orði, er vér heyrðum,
að Baunverjar hefðu brottnumið náttúrufræð-
ara vorr. til Þess að upplýsa Þorska sína.
Brottför fræðarans ætlum vér Þó eigi stafa
af Þorskleysi heima fyrir, Því að í Kennó
meðhöndlar fræðarinn, allt frá rauðbrúnum
ÞaraÞyrslingum til gamalla golÞorska. Vér
ætlum Þvrí öllu heldur, að brotthvarf hans
stafi af hinni bölvuðu baunversku náttúru
að r?ena frá’ oss öllum frr'gum mönnum, má Þvx
til sönnunar geta Þess, að Baunarnir hikuðu
ekki við að láta móöur Thorvaldsens drýgja
synd, vildu Þeir vinna Það til að dýfa
Þeirri frómu kvinnu ofan í forarpoll mórals-
ins, til Þess eins að Þvo hið íslenzka fað-
erni. af Thorvaldsen.
HÚR KEER SKáLDA-GUDIvIUI'JDÁ þáttur.
1. Maðr er nefndr Guðmundr. Hann var son
Daníels Daníelssonar ens gatnla Þorsteins-
sonar Gislasonar úr Holtum, er land nam
austan Þjórsár, ,en hann rakfci ætt sxna til
Leirulækjar-Púsa, er lengi var sambýlismað-
ur Atla jarls á Gautixm í Noregi.
2. Guðmundr var snemma sk ; 1 gott eins
og hann átti kyn til at rekja, en Þótti
fjöllyndr í ástum ok eigi dæll.
Eitt sinn kemur Guðmundr at máli vit
föðr sinn. Hann mælti: "Þat vil ek feðir,
at Þú fáir mér fé nökkvat, Þet er mér nægi
til náms ok svo til kvennafars, Þenna vetur
ok hinn næsta í borg Þeirri hinni miklu, er
at Kollafirði liggur. "
Þá mælti Daniel: "Eigi Þykir mér Þat van.i
legt ok mun Þat eigi Þér til gagns koma.
Svó segir mér ok hugr um, at ef vit skiljumsk
nú munum vit eigi finnask síðar, en eigi
mun ek Þér fjárins neits, er Þér Þykir Þat
miklu skiffca".