Nálar-Oddur - 01.11.1933, Blaðsíða 4

,!j?ykir mér vistu, svarar Guðnundx ok varc |
Þá svá at vera.,
Býst G-uðmundr nú af sfcað dk segir okíd.
r.f ferðum hans fyr enn hann kemr til
borgar. ’ Leifcast hann nú um inntoku i skóla
Þana, er Þeir einir sækja urtg er hyggjs
vilja afc háttum barna, en sá skóii hafði Þá
gefcit sér mikinn orðstúr ok góðan.
5. Þar réð fyrir maðr at nofni Fraysteinn.j
Var hann höfðingi mikiil, ok svá visr, at
fár var honum jafn snjhll.
Guðmundr spyr mann Þenna hvárt hann v.lII
3/eifca honum viðtöku.
V Freysteinn nrelfci: "Þat hef ek ætlat at
fylla eigi hús mitt óvitrum mönnum, eðr
hvert er nafn Þitt.
Guðmundr mælti: "Guðmund nefnda mik fað-
ir minn, ok em ek kallsðr skáldi. Hánn
kvað Þs vísu:
Bjöð sá ek víða. Bragar
hekk satk með gildum rekkum
Kneifði, st Inknum kvseðum
kliðsnjöllum, ■ ‘‘t á irh.ði.
Blóð knái ek buðlungs geyma.
Brand kun ek reiða at grahdi.
Þykjumsk ok fræði Þekkja.
Þuadir 'mik nefna Guðmund.
Preysteim mælti: !1Þat æfclo e ., sfc Þú
yr’d.r betr enn Bauta-Steim ok skaitu með
mér vera.
4. Maðr er nefndr Þórðr. Kann hafði geng-
it á Svartaskóla ok var hverjum manni fjöl - j
kUi'inigri. Ha m hafði j'fir afc ráða bókum Þeirn,
er allr vísdómr var í skráðr, ck höfðu rnenn
Þat fyrir satt, afc hsnn hsfði gefit fyrir
sál sina. Eigi bitu hárx' jám ok var hann
mörgum manni óttaefni.
Maðr hafði fyrir kunnáfcfcusakir verit
fenginn til at kenna heilsufræði vifc skóla
Þennan, er fyr er gefcic um.
Líða nú dagar nökkvurir ok ber ekki til
tíðinda. Kemr Þórðr öðruhverju í mkólann
og Þylur fræði sín. Þorðn menn eigi til
andsvare, en sátu jafnan hljóðir og höfðust
■eigi at.
5. Þá var í skólanum kona ein væn, hún
hét Dóra. Eún var í beinan kvenlegg kornin
af Guðrúnu GjúJcsdottur, en forðfeður hennar
höfðu iengi herjaó á austurveg og jafnan
fengit sigr. j
Þennan vetr sat Guðmundr skáldi j'afnan á !
tali við Dóru, ok var all dáfcfc með Þeim.
Þótti mjök: jafnt á komit neð Þeim, Þar et
bæói voru kynstór ok'mannvænlig.
6. Þar cr nú til at fcaka, afc fólk allfc i i
skólanum er samankomifc ei'nn morgunn snemma j
ok bíður Þess afc fræðsla hofjisk. Eigi hafði
löng stund liðið, er menn hegsra undirgang
mikinn. Verðr mönnum litit á götuna ofan
ok s.já Þar til ferða Þoróar. Fer hann sva
mikinn at svá virðisk sem Þrír færu^hver
s annars hæla. Þcrð gekk Þegar í skólann
inn ok hafði fyrir sér bók Þa hina góðu.
Hann gekk til sætis ok mælti: "Nú em ek
reiðr. Komi nú hverr, er Þoran hefr ok etji
vit tnik vitraunir nökkvarar. Sn ekki veláur
sá er varar, ok skulut Þit Þafc vita, at eigi
hefr sá fyrir gerfc nema fjöri sinu, er
ráðfátfc verður í leik Þeim.
Sló Þá ótfca milcium é fólkið allt, ok
^ . f *
kona ein úr Hafnarfirði hne ur sæti sxr.u a
gólvifc nið’or ok var hún Þegar dauð. Neitti
Þórðr Þá fjölkyngi sinnar ok oauð at konan
skyldi hanga á fótunum nökkvaro stund, Þann-
ig at skörin snerti skarnit, Var svá gert
sem Þórður bauð. :Eftir skamma stund tók
hin dauða kona at mælo, ok var hún Þegar
a.l heil„
Þá mælti Guðmundr skáldi: Mikxl er fjöl-
kyngi Þín, en annat Þófctumsk ek vísarx til
enn renna at óreyndu ok mun ek ohsetta at
eiga vit Þik ncikkva t"
\-»il X-fcV O
po msö-Loi Porör: pat er vel,
mun Þér nú duga ættgöfgi Þín eðr kvensemi
Tck Þá Þórðr bók sína ok hristi ákaflega.
Hljóp Þá út af henni své nikill mckkur
bakteríja, at eigi ss til veggja x skólanum.
"Eigi mun Þér Þetta ci.uga'*, segir Guðmundr.
Tekr haun Þá lifclar öskjur upp úr pússi
sínum, en feer váru fullar bióðvatns úr stóru
portæð Sleipnis hests Óðins, ok stráir úr
Þeim yfir ófögnuð Þennon. Varð nú atgangur
horðr ok langs, en Þar kom ura siðir, at
vorgar Þessir snöru aftr ok hurfu inn í bók-
ina sömu leið.
Var Guðmundr Þá móðr ákaflega, en eigi
sár. Gerðist nú hareisti nokkur um sætin.
Þa raælti Þórðr;:Engimi manni ertu líkr at
kunnáttu, Þeirra er ek áðr Þekki, eðr
hvert er nafn Þitt. Eigi heyrði Guðmundr
spurningu Þessa, Því honn gætti Þá fast at
konu einni nýkominni er svá var mikil ok
fögr, at hann Þóttisk aldrei slxka sýn hsfa.
Þetta sér Þórðr at Guðmundr stendur her-
skjsldaðr fyrir næsta skeyti, er hann hafði
eigi svarat hinu siðasta.
i’ekur hann Þé taksting eiun mikinn tvx-
®g3Daðann út úr bók sinni, ok skýtur at
GuðmuncLi. Kom stingurinn á hann miðjann ok
hljóp i gegnum, ok varð af 'gat mikit.
Guðmundr vafði Þá at sér skykl junni fast
ok lefc eigi é bera, at hann væri sár. En