Skessuhorn - 29.07.2020, Blaðsíða 13

MIÐVIKUDAGUR 29. jÚLÍ 2020 13
Pstiill - Ásta Kristín Guðmundsdóttir
Fyrstu ferð mína á topp Hafnar-
fjalls fór ég einsömul snemma sum-
ars árið 2006. Frá þeim tíma hef ég
ekki tölu á fjölda þeirra ferða sem
ég hef farið, hvorki á toppinn né
mislangt upp í hlíðar fjallsins, en
víst er að þær eru orðnar fjölmarg-
ar. Sjálfsagt gæti ég með grúski í
rafrænum myndaskrám fundið út
með nokkurri vissu fjölda ferðanna
á toppinn, en enn sem komið er
uni ég vel við mitt án þeirrar vitn-
eskju. Ég minnist þess tíma þegar
ég fann fyrir þörf að hafa einskon-
ar tékklista í farteskinu, í upphafi
þeirrar vegferðar sem fjallgönguá-
hugi minn síðar varð. Ég fann fyrir
einskonar söfnunaráhuga, að gam-
an væri að krossa við hvern tindinn
á fætur öðrum. Þegar ég horfi til
baka sé ég að löngun þessi varð ekki
lífsseig, ekki ef miðað er við fjölda
þeirra ferða sem ég hef farið upp
sama slóðann og sömu hlíðarnar á
topp Hafnarfjalls. Mjög snemma á
þessum ferðum mínum fann ég að
það var leiðangurinn sjálfur sem
skipti mestu máli fyrir mig en ekki
endilega áfangastaðurinn, þó vissu-
lega hafi markmiðið í sjálfu sér, að
komast á toppinn, knúið mig áfram
lengi framan af.
Mér er minnisstætt að á mér
hvíldi hugarvíl þegar ég fór fyrstu
ferðina á topp Hafnarfjalls. Það var
ákveðið umrót í gangi í mínu pers-
ónulega lífi, margt sem ég þurfti að
takast á við að mér fannst, gamalt
og nýtt og það vafðist fyrir mér.
Rödd hjartans, sem oft var veik-
róma á þeim tíma, hafði eitthvað til
málanna að leggja þennan dag og
hvatti mig til að ganga í fyrsta sinn
á fjallið fagra, sem ég einatt kalla
svo. Ég verð að segja eins og er að
þrátt fyrir að sú ferð hafi vissulega
verið áskorun og frumraun, þá er
hún mér ekki sérstaklega minnis-
stæð sem nein sigurganga, þar sem
vanlíðanin sem ég lýsti hér á undan
virðist hafa verið fyrirferðarmikil í
upplifun dagsins. En gangan sem
slík varð mér til góðs og skildi eft-
ir gott veganesti fyrir mig og fyrstu
árin á eftir fór ég stöku ferð, oftast í
samfloti með öðrum.
Þegar ég horfi til baka sé ég að
líkamleg virkni hefur einatt verið
mér nauðsynleg. Þetta var ekki eitt-
hvað sem ég gerði mér grein fyrir
þegar ég bjó í sveit og stundaði þar
af leiðandi hin ýmsu bústörf með
tilheyrandi líkamlegri áreynslu.
Það var einhvernveginn tilheyrandi
partur af daglegu lífi og ég veitti því
ekki sérstaka athygli að sú virkni,
umfram annað, hefði jákvæð áhrif
á sálartetrið. Hinsvegar eftir að ég
fluttist úr sveitinni, fór í nám og
síðar í kyrrstöðuvinnu gerði ég mér
grein fyrir því að hreyfing og úti-
vist var mér nauðsynleg. Ekki ein-
göngu til að styrkja kroppinn held-
ur ekki síður til að halda andlegri
líðan innan ákveðins ramma. Ég
get hugsanlega talist heppin að vera
þannig úr garði gerð að taugakerf-
ið mitt biður um þessa afþreyingu
og ég þarf sjaldnast að rökræða við
hugann að drífa mig út undir bert
loft, í líkamlega virkni. Sumir tala
um að ég hafi sjálfsaga en orðið agi
hefur á sér hörkulegt yfirbragð og
gagnvart hreyfiþörfinni minni upp-
lifi ég enga hörku í eigin garð. Það
að sinna henni upplifi ég frekar
sem sjálfsást eða sjálfsumhyggju.
Ég fæ mikla næringu út úr þeirri
iðju og þar með ekkert sem ég tel
eftir mér.
Fyrir mig hefur verið mikil bless-
un að hafa heilan fjallabálk nán-
ast við bæjardyrnar. Úrval göngu-
leiða um svæðið er óþrjótandi þar
sem Hafnarfjall stendur ekki eitt og
sér heldur á það sér fjölda bræðra
og systra. Eins og áður sagði veitti
ég þó til að byrja með Hafnarfjalli
sjálfu hvað mesta athygli og gekk
einatt sömu leiðina, ýmist að hluta
til á toppinn eða alla leið. Ég fór
að ganga mikið til einsömul, fannst
það nærandi og fann að upplifun-
in var aldrei sú sama, þrátt fyrir að
ganga sömu leiðina aftur og aft-
ur. Ég fann fljótlega að með þess-
um göngum mínum gerðist eitt-
hvað innra með mér. Það var eins
og eitthvað færðist úr stað, eins og
ég kæmist nær sjálfri mér. Það eru
svo sem engin ný vísindi að hreyf-
ing eykur framleiðslu á hormónum
sem kalla fram gleði og vellíðan
og algjörlega rökrétt að þau efna-
skipti hafi haft þessi jákvæðu áhrif
á mig. Verandi á þeim tíma með
viðvarandi kvíða og allskyns rang-
hugmyndir í eigin garð þá var frels-
andi að finna allt í einu nýja líðan í
garð sjálfrar mín. Finna allt í einu í
hlíðum fjallsins hvernig umvefjandi
þægindatilfinning tók mig í fangið
og settist að innra með mér. Hvern-
ig allt í einu var eins og allar öld-
ur hugans hefðu lægt, gruggið sest
til botns og myndin varð skýr. Ég
fann skyndilega til mikils öryggis
og sáttar og allur efi og ótti sem oft
var svo ríkjandi var horfinn á braut.
Mér fannst allt í einu eins og ég
stæði í algjörum samhljómi við allt
og alla. Ég fann fyrir einlægu þakk-
læti. Í þessu ástandi veitti ég því at-
hygli að ég fékk ríkulega þörf til að
gefa af mér, fann fyrir örlæti. Mig
langaði til að deila þessari einlægu
tilfinningu með öðrum. Breiða
hana út sem ljós sem ég upplifi svo
stórt að það gæti rúmast um allan
heiminn. Mér skilst nú að þetta
ástand sem ég upplifi oft á mínum
göngum sé einskonar uppljómun. Í
mínum huga er það einmitt sú til-
finning sem nær út yfir allar aðrar
tilfinningar, er einskonar alsæla. Í
fjallinu hef ég oft fengið innblástur
til skrifa og ýmsar hugmyndir hafa
kviknað sem ég finn í hjarta mínu
að eiga erindi til annarra. Það
eru hins vegar allskyns huglægar
bremsur og hindranir sem hafa ver-
ið ríkjandi og komið í veg fyrir að
ég leyfi mér að birtast á þann hátt
sem nærir mig mest. Hins vegar
hef ég í samveru minni við fjallið
fundið tilfinninguna um traust, sátt
og samhljóm. Ég hef náð að tengj-
ast sjálfri mér og er meira að segja
farin að trúa því að það sé ekkert
að óttast og að ég hafi jafnvel gjaf-
ir til að gefa. Það er stórt skref að
finna og er ég nú oftast nær full
tilhlökkunar um hvað hver dagur
beri í skauti sér. Það er því senni-
lega gott að minna sig á í leitinni
að velsæld að hamingjan er sjaldn-
ast langt undan, því hún býr innra
með hverjum og einum. Tilveran
og trúin á okkur sjálf getur verið
hlaðin skuggum og þoku eins og á
stundum þegar horft er til Hafnar-
fjalls. En þegar birtir upp sjáum
við fjallið í allri sinni fegurð, með
öllu sínu. Það hefur hvergi færst
úr stað og er jafnvel stöndugra og
kraftmeira en nokkru sinni. Það
sama má segja um svarið við krefj-
andi spurningum sem knýja dyra
hjá mörgum okkar. Hver við erum
og hver er tilgangur okkar? Svar-
ið finnum við einungis innra með
okkur en til að sjá það þurfa öld-
ur hugans að lægja og gruggið að
setjast til botns. Þá fyrst sjáum við
svarið og uppgötvum að það hefur í
raun hvorki komið né farið, heldur
einfaldlega verið, eins og Hafnar-
fjall, á sínum stað.
Ásta Kristín Guðmundsdóttir
Samvera við fjallið kveikir tilfinningu
um traust, sátt og samhljóm
Mynd tekin af Gildalshnúki, hæsta toppi Hafnarfjalls-fjallbálksins.
svar fljótlega, en aldrei kom það,
þrátt fyrir að ég hafi skrifað nokkr-
um sinnum,“ segir hún. „Það var
ekki fyrr en ég hitti sveitarstjórn-
arfulltrúa sem kvaðst ætla að sjá til
þess að ég fengi svar, sem barst 6.
janúar 2020. En það svar var al-
veg út í hött, tilboð um lóð fyrir
500 fermetra hús á samtals 1700
fermetra lóð. Ég skrifaði strax til
baka hvort það væri möguleiki að
fá minni lóð, en fékk ekkert svar.
Ég skrifaði því aftur og bað um
svar, því það lægi á að flytja í sum-
ar. Það næsta sem gerðist var eft-
ir að ég hitti ættingja eins sveitar-
stjórnarfulltrúa. Þá kom símtal frá
sviðsstjóra skipulags- og umhverf-
issviðs og mér var sagt að ég fengi
tilboð. En þá var ég eiginlega búin
að ákveða að fara annað, en sagð-
ist vera til í að sjá tilboðið ef það
væri ekki of mikil vinna fyrir þá.
Það kom til okkar 14. febrúar, en
þá vorum við í raun farin af stað
á Akranes,“ segir hún. „Skömmu
eftir að ég sá að lítið væri að ger-
ast hjá Borgarbyggð ákvað ég að
senda bréf á nokkur sveitarfélög
á suðvesturhorninu, þar á meðal
Akraneskaupstað. Ég sendi bréf-
ið á laugardagskvöldi og fékk svar
frá bæjarstjórnarfulltrúa á Akra-
nesi sama kvöld. Þar var mér tjáð
að ég þyrfti ekkert að hugsa um að
setja fyrirtækið niður annars stað-
ar. Ef upp kæmu vandamál þá yrðu
þau leyst. Það hafa vissulega kom-
ið upp ýmis vandamál, en þau hafa
öll verið leyst,“ segir Elísabet og
kveðst ánægð með skjót viðbrögð
af hálfu Akraneskaupstaðar.
Langur tími eða stuttur
Sem fyrr segir er staðan sú í dag
að stefnt er að opnun rannsókn-
arstofu Efnagreiningar á Akranesi
15. ágúst næstkomandi. Elísabet
segist gera sér grein fyrir því að í
raun verði skammur tími liðinn frá
því hún byrjaði að spyrjast fyrir um
lóðir í Borgarbyggð þegar starf-
semi hefst á Akranesi eftir rúm-
ar tvær vikur. „Mér fannst þetta
kannski taka allt of langan tíma,
enda lá okkur á að geta hafið starf-
semi fyrir hausttörnina, sem stend-
ur undir 70% af tekjum fyrirtæk-
isins,“ segir Elísabet. En flestum
sem þekkja til skipulagsmáls- og
byggingarmála þykja hlutirnir hafa
gengið hratt fyrir sig. „Það er auð-
vitað ekki hægt að kenna Akranes-
kaupstað eða þeirra fulltrúum um
hvernig kerfið er. Það er heilmik-
ið torf að komast í gegnum þetta
allt saman. Varla fyrir venjulegt
fólk eins og okkur. Það þarf að ein-
falda hlutina í kringum þetta,“ seg-
ir hún.
Horfa björt fram veginn
Elísabet segir að mikið álag hafi
fylgt flutningum rannsóknarstof-
unnar. „Það er heilmikil vinna að
setja upp svona stofu og að gera það
tvisvar sinnum með fárra ára milli-
bili, það er náttúrulega bilun,“ seg-
ir hún hlæjandi. Samhliða flutning-
um fyrirtækisins standa þau hjón
einnig í búferlaflutningum, frá
Hvanneyri til Akraness. „Við erum
að skipta húsinu okkur upp í tvær
íbúðir sem við erum búin að leigja
út og erum sjálf að flytja í leiguíbúð
á Skaganum,“ segir Elísabet. „Það
hefur ekki verið auðvelt að taka
sig svona upp og flytja,“ segir hún.
„En það þýðir ekkert að vera að
væla yfir þessu, við ætlum að vera
ánægð með þetta. Börnin okkar og
barnabörn búa flest í Reykjavík eða
á Akranesi, við erum nær þeim fyr-
ir vikið,“ bætir hún við og kveðst
líta björtum augum til framtíðar.
„Kannski verður bara betra þeg-
ar upp er staðið að hafa fyrirtæk-
ið á Akranesi. Nú er staðan þann-
ig að við höfum mest af tekjunum á
haustin. Við þurfum að jafna tekj-
urnar yfir árið og erum í vottunar-
ferli núna og ætlum að vera búin
að tryggja okkur vottun samkvæmt
ISO-9000 staðli í síðasta lagi í byrj-
un næsta árs. Þá ætlum við í mark-
aðssetningu og með því reyna að
fá til okkar sýni frá matvælafram-
leiðendum og aðilum úr fæðubóta-
geiranum,“ segir Elísabet. „Þannig
að við teljum að framtíðin sé björt
og að þessu leyti er kannski bara
jákvætt að vera komin aðeins nær
höfuðborginni. Heilt yfir erum
við því mjög bjartsýn og líklega er
þetta bara farsæl lending. Auðvitað
hafa verið erfiðir tímar í þessu ferli
en okkur hlakkar orðið til að flytja
á Skagann og takast á við nýja tíma.
Lífið er kaflaskipt og nú er nýr kafli
að byrja,“ segir Elísabet Axelsdótt-
ir að endingu.
kgk/ Ljósm. kgk.
Heyrúllur. Stærsti einstaki þátturinn í rekstri Efnagreiningar er greining hey- og jarðvegssýna fyrir bændur á haustmánuðum.
Ljósm. úr safni.