Morgunblaðið - Sunnudagur - 06.12.2020, Qupperneq 12

H
elga Rósa og Rögnvaldur buðu
blaðamanni inn á fallegt heim-
ili þeirra í Garðabænum einn
dimman og kaldan eftirmiðdag
í nóvember. Á heimilinu er líf
og fjör, enda búa þar þrír fallegir bræður, þeir
Bjartur þriggja ára, Ari fimm ára og Már sjö
ára. Drengirnir fóru upp að leika til að gefa for-
eldrum smá næði til að spjalla við gestinn.
Hjónin hafa staðið í ströngu þetta árið og þurft
á öllum sínum styrk að halda, en bæði eru þau í
krefjandi störfum þar sem kórónuveiran hefur
leikið stærra hlutverk en hjá okkur hinum.
Náðu saman í Eyjum
Helga Rósa hefur unnið á bráðamóttökunni,
með nokkrum hléum, frá 2003 þegar hún byrj-
aði þar sem hjúkrunarnemi. Á þeim tíma kom
hún einnig við á þeim ólíkum stöðum Neskaups-
stað, Indlandi og Kanada þar sem hún kláraði
meistaranám. Helga Rósa tók við sem aðstoð-
ardeildarstjóri 2012 en í mars á þessu ári tók
hún við sem deildarstjóri og er þar með orðin
yfirmaður um þrjú hundruð manna.
„Ég tek við í mars og við tekur Covid og verk-
föll.“
Rögnvaldur, sem þurfti að taka stutt símtal,
er sestur hjá okkur. Hann er alltaf á vaktinni,
enda nóg að gera í almannavarnadeildinni um
þessar mundir. Við hefjum spjallið á léttari nót-
um; látum Covid bíða um stund. Blaðamaður vill
vita hvernig parið kynntist, en þau hafa verið
saman frá 2008, en höfðu rekist á hvort annað
löngu áður, með reglulegu millibili.
Rögnvaldur segist fyrst hafa séð Helgu Rósu
þegar hún bjó í Neskaupstað, en hún ekki tekið
eftir honum þá.
„Við vorum með stóra æfingu á Seyðisfirði;
æfingu fyrir ferjuslys. Við vorum búin að und-
irbúa það í langan tíma og fara nokkrar ferðir
austur og hitta alla aðila sem hægt var. Ég hélt
ég væri búin að hitta alla sem kæmu að æfing-
unni en á þessari æfingu komu fjórar konur,
hjúkkur frá Neskaupstað,“ segir hann.
„Og björguðum öllu,“ segir Helga Rósa og
brosir.
Svo liðu tvö þrjú ár og aftur lágu leiðir þeirra
saman á æfingu á Sauðárkróki.
„Þá kom þyrlan með greiningarsveit frá
Landspítalanum og hún var þar á meðal. Þá
kveikti ég og vissi að ég hafði hitt hana áður,“
segir hann.
„Ég hafði líka eitt sinn farið í heimsókn niður
í samhæfingarstöð og þar man ég eftir þér en
þú ekki eftir mér,“ segir hún og hlær.
„Síðan var það augnkontaktið í Vestmanna-
eyjum árið 2008; við munum bæði eftir því,“
segir Helga Rósa kímin. Sú ferð varð þeim ör-
lagarík.
„Hún kom inn á veitingastað og ég man ég
starði,“ segir hann og Helga Rósa segir vini þeirra
hafa í kjölfarið plottað að koma þeim saman, en
þarna var hópur fólks á almannavarnaæfingu.
Hún segir það hafa verið augljóst; þau hafi verið
látin sitja saman og send saman að ljósrita gögn.
„Ég fattaði ekki neitt; það er ástæða fyrir því
að ég er ekki rannsóknarlögreglumaður,“ segir
hann og brosir.
Fáum borgað fyrir svartsýni
Rögnvaldur hefur verið í lögreglunni í 28 ár, þar
af síðustu fimmtán ár í almannavarnadeild.
Hann segir að í starfinu felist að halda utan um
æfingar og þjálfunarmál fyrir alla viðbraðsaðila
eins og lögreglu, slökkviliðsmenn, björgunar-
sveitir og Rauða krossinn. Einnig sinnir hann
gerð áætlana, kennir námskeið og sækir fundi
og námskeið á erlendum vettvangi.
„Við gerðum heimsfaraldursáætlun árið 2006
og þurftum að nota hana 2009 þegar svínaflens-
an gekk hér,“ segir hann og segir þau hafa til
dæmis skoðað vel spænsku veikina.
„Við fáum borgað fyrir að vera svartsýn. Við
hugsum um allt það versta sem gæti gerst og
reynum að undirbúa okkur fyrir það, en það er
allt á bak við tjöldin. Enda er best að fólk geti
verið rólegt í sínum lífum og við getum svo
brugðist við ef á þarf að halda,“ segir hann.
Helga Rósa segir þau á bráðamóttöku hafa
þurft að undirbúa sig hratt þegar kórónuveiran
hélt innreið sína hingað til lands.
„Það var rosalega vinna í upphafi því þetta
var svo óþekkt. Þetta var kapphlaup að fá nýjar
upplýsingar, teikna upp verklagið, búa til leið-
beiningar og breyta húsnæði. Þegar maður
hugsar til baka sér maður að þetta var tryllt
vinna. Manni leið eins og maður væri í mara-
þonhlaupi þar sem maður vissi ekki kílómetra-
fjöldann og maður hljóp í spretti,“ segir Helga
Rósa.
Í vor þegar fyrsta bylgjan gekk yfir unnu
bæði hjónin mikið. Helga kom þá heim upp úr
sex á kvöldin og Rögnvaldur dreif sig þá aftur í
vinnu, en auðvitað þurfti að sinna þremur litlum
drengjum heima fyrir.
„Svona gekk þetta í margar vikur.“
Flækjustigið jókst
Helga Rósa var sem fyrr segir nýtekin við sem
yfirmaður, en segist hafa dyggan stuðning sam-
starfsfólks.
„Ég er aldrei ein og þarna eru aðstoðardeild-
arstjórar og margir aðrir sem ég get leitað til.
En auðvitað var það heilmikil áskorun að standa
í brúnni og kollsteypa bráðamóttökunni vegna
Covid. Plássið hefur ekkert stækkað en verk-
efnunum hefur fjölgað,“ segir Helga Rósa en
segir að komur á bráðamótttöku hafi minnkað
verulega í faraldrinum, enda fólk ekki að koma
með minni háttar vandamál.
„Flækjustigið jókst, því við þurftum að taka á
móti öllum í raun eins og þau væru með Covid.
Við fengum inn í upphafi nokkra sjúklinga með
ódæmigerð einkenni Covid sem reyndust síðan
vera með Covid og misstum því starfsfólk í
sóttkví. Þá tókum við ákvörðun um að sinna öll-
um í fullum hlífðarfatnaði. Það gerðum við
þarna í upphafi. Það var mjög erfitt, en velvildin
sem okkur var sýnd var ótrúleg. Það rigndi inn
gjöfum til okkar á kaffistofuna; ís, drykkjum,
prótínstykkjum og fleiru. Það gerði mjög mikið
fyrir andann,“ segir hún.
„Ég er enn að fóta mig í þessu stjórnunar-
starfi sem ég er í og finn alveg að ég er enn
hjúkrunarfræðingur. Það eru tæplega þrjú
hundruð manns sem vinna undir minni stjórn
þannig að ég geri ekki annað en að vera stjórn-
andi, en sakna þess að vera líka á gólfinu því það
er mest gefandi,“ segir Helga sem segist hafa
ákveðið strax sem barn að verða hjúkr-
unarfræðingur eins og móðir hennar.
Snjóflóð, jarðskjálftar, Covid
Vinnan hjá Rögnvaldi tók einnig snarpa beygju
við tilkomu Covid.
„Hjá okkur var allt annað sett til hliðar og öll
orkan fór í þetta. Við færðum samhæfing-
arstöðina upp á efri hæð í Skógarhlíð og hólfa-
skiptum rýminu. Svo bjuggum við til rakn-
ingateymi. Ég er enn að vinna að Covid-málum
og hef verið að hlaupa í skarðið fyrir Víði og
þarf því að sækja alla fundi. Ég þarf að vita
hvað klukkan slær ef ég þarf að stíga inn,“ seg-
Rögnvaldur Ólafsson og Helga Rósa
Másdóttir hafa staðið í ströngu á
þessu ári. Bæði leggja þau mikið á sig í
sínum störfum í þágu almennings á
þessum skrítnu kórónuveirutímum.
Morgunblaðið/Ásdís
Það situr stundum hryllingur í manni
Hjónin Rögnvaldur Ólafsson og Helga Rósa Másdóttir hafið staðið í framlínunni nú í kórónuveirufaraldrinum, hvort á sínu
sviði. Hann er aðstoðaryfirlögregluþjónn hjá almannavarnadeild; hún hjúkrunardeildarstjóri hjá bráðamóttöku í Fossvogi.
Faraldurinn hefur ekki bara litað alla þeirra daga í starfi heldur einnig bankað upp á heima, en öll fjölskyldan fékk Covid í
október. Í sama mánuði lést faðir Helgu Rósu og fékk hún að reyna á eigin skinni að þurfa að vera fjarri veikum ástvini.
Ásdís Ásgeirsdóttir asdis@mbl.is
’Við fáum borgað fyrir að verasvartsýn. Við hugsum um alltþað versta sem gæti gerst og reyn-um að undirbúa okkur fyrir það,
en það er allt á bak við tjöldin.
Enda er best að fólk geti verið ró-
legt í sínum lífum og við getum
svo brugðist við ef á þarf að halda.
KÓRÓNUVEIRAN
12 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 6.12. 2020