Bæjarins besta - 21.12.1994, Side 15

Verkamaðurinn, fisksalinn, vita-
vörðurinn og tónlistarmaðurinn
Guðni Ingibjartsson heimsóttur
Eg var
bara
gutlari
Fyrir tveimur vikunr var blaðamaður BB á göngu um miðbæ
ísafjarðar. Hann gekk inn í Sjallann og fékk sér kaffi og meðlæti.
Þetta var á miðjum laugardegi. Inni í Sjallanum hanga myndir á
veggjum. Myndir af ísfirskum tónlistarmönnum, bæði gömlum
og þeim sem yngri eru. Ein myndin var af einni af hljómsveitum
Asgeirs Sigurðssonar, sem var aðal danshljómsveitin á Isafirði
unr árabil. I einni fyrstu útgáfu af hljómsveit Ásgeirs var ungur
nraður nreð gítar, maður senr blaðamaður vissi ekki að Irefði verið
tónlistarmaður. Hann var í augum blaðamannsþekktursem Guðni
í fiskibúðinni. Guðni Ingibjartsson lreitir maðurinn og er íbúi á
Hlíf, íbúðum aldraðra á Isafirði. Hann var tregur til viðtals,
sagðist ekki hafa frá neinu að segja, enda aldrei verið tónlistar-
maður, einungis gutlari sem fengið hefði að vera með. Og það er
rétt hann fékk að vera með og það í þrjátíu ár. Það er laugar-
dagurinn 17. desember. Blaðamaður er á leiðinni upp á Hlff. Það
er norðaustan stormur, svo slæmur að varla sést úr augum en
innandyra er hlýja, bæði frá hitakerfi hússins sem og við-
mælandanum. Spurt var, hvenær hófst áhuginn á tónlistinni?
Mandólínið vakti
áhuga
„Tónlistaráhugi minn hófst
eftir að elsti bróðir minn, Anton,
trúlofaðist stúlku sem hét Efe-
mía Hafliðadóttir. Þá var Toni
kyndari á togara frá Isafirði og
í einni siglingunni keypti hann
mandólín handa henni. Þau
komu oft í heimsókn til pabba
og mömmu, en ég bjó þá hjá
þeirn, enda aðeins tólf eða
þrettán ára. Hún spilaði fyrir
okkur og mér þótti hljóðfærið
sniðugt og fór að fikta við það
eftir að hún skildi það eftir í
einni heimsókninni. Síðan þá
hefur hljóðfærið verið hjá mér
og er enn þann dag í dag.
I fyrstu spilaði ég bara með
tveimur fingrum en nokkrir hafa
bæst við st'ðan þó svo að ég sé
enginn spilari. Þetta kom bara
smátt og smátt en ég fór ekki að
spila á böllum fyrr en löngu
seinna, kannski tíu árurn seinna,
ég bara man það ekki, ég er
orðinn svo gleyminn enda að
verða 78 ára gamall,” segir
Guðni og hlær og vill lítið gera
úr spilamennsku sinni.
„Ég fór sjálfur ekki á böll
fyrr en ég var orðinn tvítugur
en þá var Daníel Rögnvalds-
son, pabbi Hauks Daníels aðal
spilarinn ásamt tveimuröðrum.
Þá voru aðal böllin haldin í
Gúttó, sem var aðaldanshúsið
ásamt Alþýðuhússkjallaranum.
Ég byrjaði að spila á skemmt-
unum með Árna Jónssyni,
bróður Samúels í Smjörlíkis-
gerðinni þegar ég var kominn
rétt undir tvítugt. Ég spilaði á
mandólín og Árni á gítar. Við
spiluðum um tveggja ára skeið
og þá aðallega þau lög sem
gengu í þá daga. Áður hafði ég,
Toni bróðir, Daníel og ÓIi Sig-
mundssynir og Hrólfur Sigur-
jónsson stofnað hljómsveit sem
aldrei lék opinberlega. Við
komum saman heima hjá Danna
og Óla í Tangagötunni og
æfðuin okkur en spiluðum
aldrei á böllum, við vorum bara
að leika okkur.
Hljómsveit Ásgeirs Sigurðssonar. F. v. Trausti Siguriaugsson, Guðni ingi-
bjartsson, Ásgeir Sigurðsson og Heiga Heigadóttir.
Guðni ieikur fyrir biaðamann og féiaga sinn, Þórð Einarsson, á munn-
hörpuna.
Dansað á móti sól
En á böllum byrjaði ég að
spila með Þórði Péturssyni, sem
spilaði á nikku og Níelsi Guð-
mundssyni sem spilaði á
trommur. Við spiluðunt saman
í nokkur ár, mest á Isafirði og í
Bolungarvík. Síðan stofnuðum
við hljómsveit, ég, Níels, Kalli
heitinn Tomm, Pétur Geir og
Alfreð Alfreðsson. Þessi hljóm-
sveit var kölluð Mánakvart-
ettinn og var nokkuð vinsæl
þrátt fyrir að hún hafi ekki
starfað nema á annað ár. Við
spiluðum aðallega í Gúttó og
þaðan fer ég yfir til Geira, Ás-
geirs Sigurðssonar, sem var
með aðal hljómsveitina á Isa-
firði um margra ára skeið.”
-Byrjaðir þú að spila á gítar
með hljómsveit Ásgeirs Sig-
urðssonar?
„Nei, það var ekki fyrr en
seinna í Alþýðuhússkjallar-
anum. Þávoru íhljómsveitinni,
þau Trausti Sigurlaugsson,
heitinn, ég og Geiri. Við spil-
uðurn í nokkurn tíma í Alþýðu-
húskjallaranum, aðallega eftir
félagsvistar. Síðan bættistokkur
liðsauki þegar Helga Helga-
dóttir, dóttir Helga í Odda kom
í hljómsveitina. Hún spilaði á
píanó. Trausti og ég á gítar og
Geiri á harmonikku. Síðan var
ég í nokkrum hljómsveitum,
aðallega með Geira eða í 15-20
ár. Ég hætti ekki að spila fyrr en
eftir að ég var orðinn fimm-
tugur. Það var rétt áður en Bítla-
tímabilið hófst. Síðan þá hef ég
lítið tekið í gítar eða mandólín,
en aðeins leikið mér með munn-
hörpuna.
Það var gaman að spila á
böllunum í gamla daga, þá voru
gömlu dansarnir við lýði og þá
voru aldrei neinir árekstrar á
dansgólfinu eins og virðist vera
í dag en fallegasta ballið sem
ég hef spilað á var í Víkinni.
Það var á þorrablóti og þá var
dansaðallan hringinn íkringum
dansgólfið svo að autt var í
miðjunni og það skrýtna var að
allir dönsuðu á móti sól. Það
var lítið um fyllerí í þá daga, þó
svo að einn og einn hafði fengið
sér aðeins neðan í því. Fólk
kunni að skemmta sér í þá daga
en þeir eyðilögðu gömlu dans-
ana eftir að farið var að halda
böll eftir félagsvistarnar. Þá var
farið að hleypa inn unglingum
sem voru að dansa nýju dansana
og það hafði það í för með sér
að gamla fólkið fannst það vera
fyrir og hætti að koma á þessar
skemmtanir.”
Vitavörðurinn
á Galtarvita
Guðni hefur gert ýmislegt
annað um ævina en að spila
með hljómsveitum. Stærstan
hluta ævinnar hefur hann starf-
að sem verkamaður hjá Ishús-
félagi ísfirðinga og kannski er
hann þekktastur fyrir að hafa
séð um fiskbúð fyrirtækisins um
árabil enda af mörgum kallaður
Guðni í fiskibúðinni. Hann
reyndi einnig fyrir sér á sjó og
þá aðallega á færum yfir sumar-
tínrann en hætti því vegna sjó-
veiki. Um þriggja ára skeið var
hann vitavörður á Galtarvita og
lítur til þess tíma með söknuði.
„Þetta var einn besti tími minn
enda varla hægt að framfleyta
fjölskyldu á ísafirði í þá daga.
Þetta var á árunum 1950-1953
og þá var fátæktin mikil á Isa-
firði,” segir hann hugsi.
Guðni er kvæntur Guðrúnu
Veturliðadóttur. Þau hafa búið
lengi saman enda eiga þau gull-
brúðkaupsafmæli á næsta ári.
Þau hafa gengið í gegnum súrt
og sætt í lífinu. Þau hafa lifað
mikla fátækt. Þau hafa þurft að
horfast í augu við erfiðan sjúk-
dóm sem varð einurn sona
þeirra að falli. En þau hafa líka
átt sínar ánægjustundir og
kannski eru þau að upplifa þær
hvað sterkast í dag enda ham-
ingjusönr og líður vel í ellinni.
Fjögur barna þeirra eru á lífi.
Elst er Sólveig Bára, þá kemur
Veturliði. þá Guðni Marinó og
Bjarnfríður Andrea er yngst.
Eitt barn misstu þau í fæðingu
og son sinn Sævar, sem var sá
þriðji í röðinni, misstu þau fyrir
nokkrum árum en hann dó úr
eyðni.
Erfiðir tímar
„Sævar var einn fyrsti Is-
lendingurinn sem var með eyðni
og lét taka viðtal við sig um
sjúkdóminn. Hann bjó í Dan-
mörku um þrettán ára skeið,
hann var samkynhneigður og
lést úr þessum hræðilega sjúk-
dómi. Mér brá auðvitað mikið
þegar ég frétti að hann væri
samkynhneigður og kannski
enn meira þegar ég frétti hvaða
sjúkdóm hann hafði fengið.
Þetta voru erfiðir tímar.
Ég heimsótti hann á sjúkra-
húsið í Kaupmannahöfn og það
tók mikið á mig. Það hjálpaði
mér kannski einna mest að
MIÐVIKUDAGUR 21. DESEMBER 1994
15