Blik - 01.12.1941, Side 5

B L I ,K
19
hönd konunnar. Þær bar hratt yfir
og innan Iítillar stundar námu þær
staðar fyrir utan lítið hús í út-
jaðri þorpsins. Þær stöppuðu af
sér snjóinn og gengu inn.
Að innan hljómuðu glaðværir
barnahlátrar. Þeir þögnuðu samt
brátt, þegar umgangurinn heyrðist.
\ Þrjú börn komu hlaupandi á móti
ferðafólkinu.
Þau heilsuðu mömmu sinni og
litu forvitnisaugum til Söru.
Eftir vanalegum mælikvarða
hefði þetta ekki þótt fínt hús. En
í augum Söru var þarna allt mjög
ríkmannlegt.
Á hillunum stóðu látúnsstjakar
oig skinu og ljómuðu, nýfægðir og
gljáandi.
í einu horninu stóð grenitré og
beið eftir að verða skreytt.
Við eldavélina stóð gamáll mað-
ur og hellti uppá könnuna.
“Gott kvöld, Anna mín,“ sagði
hann “hefir þú jólagest með þér?“
“Já, pabbi, ég fann hana liggj-
Andi í ;s\kafli við veginn. Þar hefði
hún sjálfsagt helfrosið, hefði ég
ekki fundið hana.
“Guð blessi litla jólagestinn okk-
ar,“ svaraði gamli maðurinn og
kinkaði kolli til Söru. Nú
koru ejnhver inn. “Guðs frið í bæ-
inn,“ sagði hajin. Þetta var maður
Önnu.
“En hvað þú hefir skemmtilega
jófagjöf með þér,“ mælti hann og
leit vingjamlega til Söru.
Hún hlustaði á allt þetta og vissi
hvorki í þennan heim né annan.
Hversvegna voru al'lir svona góð
ir núna? Jú! Mamma hafði ein—
hverntíma sagt, að á jólunum væru
allir menn svo góðir, af því að
þá fæddist Jtsú-barnið.
Kannske var þetta ástæðan.
En þetta var allt of dásamlegt,
til þess að það gæti varað lengi.
En Sara litla var orðin alvarlega
veik og varð að 'Uggja í rúmjnu.
En |hú skulum við hverfa frá
þessum litla hamingjusama hóp og
líta inn í annað húd í bænum'.
Á hverju aðfangadagskvöldi var
það alvanalegt í Straumvík, að
heyra fátæku börnin segja hvert
við annað: „Bráðum kemur seðill-
inn frá Helgu frænku.“
En hver var svo þessi frænka,
sem átti svona marga litla frænda
og frænkur?
Jú, það er einmitt hún, sem við
skuhim heimsækja.
Hún var skipstjóraekkja og bjó
í stóru húsi í miðju þorpinu á-
samt dóttur sinni.
Á hvetjum jólum sendi hún fá-
tækustu börnum þorpsins 10 kr.
seðil hverju.
Þetta var kærkomin gjöf, og
fyrir þetta hlaut hún nafnið
frænka.
En eitt var sérstakt við þessa
gjöf. Sá, sem bezt notaði hana,
Framhald á 31. síðu