Sólskríkjan - 01.05.1934, Blaðsíða 8

-6-
tjörn, en í Tootninum á to'örninni er mikil leðja og Gvendur festist í
leöjunni, og ætlaði varla að losna, encia náði hann varla í hotn, Þó
grunnt væri, Því svo var hann lítill, Bræðrum hans var nú farið að lengja
eftir honum og gáðu út, sáu Þeir Þá gæsarmömmu og unga hennar langt út
á. túni. Póru Þeir Þá að veröa hræddir og hlupu úh, ú tún til að gá að
Gvendi og komu alveg mátulega til að hjarga honum Jurukknun úr tjörninni.
Þoir fóru nú heim með Gvend og háttuðu hann ofan 1 rúm. Síðan fóru Þcir
að feyna aftur að finna mat og fundu Þeir hrauðhita, sem Þeir skiftu á
milli sín og átu Þurran, Því Þeir fundu ekkert smjör, en ekki er getið
urn að Gvendur hafi áreitt gæsarmömmu aftur.
Pálína Eggertsdóttir.
I
I
EITT KVÖI.D í HAMBORG.
Það var eitt kvöld 1930, að ég var í Hamborg meö pahha og mömmu
og hræðrum mínum tveimur. Mamma og bræður mínir áttu að fara með járn-
hraut til Danmerkur kl. 8. næsta morgun. Um kvöldið fóru hræður mínir
að hátta og ég var látinn sitja hjé Þeim, Þar til að Þeir voru sofnaðir,
en mamma og pahhi og fleiri skipsmenn voru hjá skipstjóra í hoði, En
Þegar hræður mínir voru sofnaðir Þá leeddist ég upp ó Þilfar og inn til
skipstjóra, Eg fókk Þar kökur og mjólk, og svo var farið að segja
draugasögur og aðrar svakalegar sögur. En um morguninn kl. 7 fórum
við pabbi, majm;a og hræður mínir í land. Við ókum í híl til járn-
brautarstöðvarirmar og Þar fórum við út úr og upp í járnbrautina. Síðan
kvaddi ég og pabbi bræður mína og mömmu og fórum út úr. Þá hlés járn-
hrautin til hrottfarar og menn komu og lokuðu hurðunum á lestinni. Hún
fór hægt og sígandi út og alstaöar voru vasaklútar á lofti út um glugg-
ana. Eg gat varla tára hundist, Þegar ég sá, aö Þetta stóra ferlíki fór
með mömmu og bræður mína í maganum og hvarf út úr húsinu. En ég stilti
mig strax og fór með pahha og öðrum manni í veitingahús og fókk öl og
kökur.
V E T R A R D A G U R.
Það var vetrardcgur. Hríð var og rok. Það var hátur að koma úr
Roykjavik ti1 Viðeyjar. Þaö var mótorhátur nokkuð stór. Þegnr háturirm
1-0jn‘ Viðeyjar, komst hann ekki að bryggjunni* en hann reyndi og
reyndi, og Þá komst hann að henni, en Það var vont við hana, Mamma mín
og pabDi minn, bróðir minn og systir mín voru meö. Nú fóru Þau að re-yna
aó komast upp, en gátu Það ekki, Það var svo vont við hana. En hróð-
ur mmum var kastað upp á hryggjuna. Þá fór háturinn að nesi , sem hét
Þorsnes. Þar komst fólkiö unp.
Þórir ólafsson.