Sunna - 01.06.1936, Síða 2

SUNNA
sein þá rak upp enn ámátlegra
augislar- og kvalavein tieldur en
spmgól'ð, lúbaiði stiákana fyrir
„andukotans ólætin og ónytjungs-
háttinn alla tið,-1 svo þeir hágrenj-
uðu,^ Tók síðan Pótur, fór með
hann út í bj ill, lúskraði honum
eftirminniiega — „fyrir leti og
ómennsku, og lokaði hann þar inni
háskælandi af gremju og sáisauka,
Harmönikan slapp venjulegast sem
öskemd úr hamagangi þessum með
hjálp móðurinnar, sem gaman iiaíði
af að raula undir rímnalög, sem
Pési litli kunni að spila, og gerðu
þau það, þegar karlinn var ekki
heima, og þegar hann var drukk-
inu, en það kom mjög oft fyrir.
Vat hann þá illur og hrottalegur,
braut áSlt og bramlaði, svo að
bezt var að hafa sem minnst af
lausahlutum á vegi hans, enda
gæHi þá hver að sér og sínu döti
Svona var nú barnæska Péturs.
og á þeuna hátt leið tíminn ár
eftir ár. —
Harmónika Péturs var ónýt og
flestar listhneigðir hans dauðar
fyrir löngu. Það var margt breytt.
Bræður hans höfðu farið burtu
hver af öðrum þar til hann var
ei.nn eftir hjá kaili og kerlingu.
"Nú áttu þau heiina á Kleifum.
því „Hraunhóll" var tekinn af hon-
um upp í bæjargjöld, þannig, að
hann vaið að selja t.il að geta borgað
og koypti hann þá kotið Kleyfar,
og þaðan er viðurnefni Póturs
komið.
Margt bar Pétui við að vinna,
og þótti hann dugandi verkmaður
af þeitn, sem til hans þekktu,
hagsýnn og fylginti sér. En daufur
þótti hann og fáskiptinn með af-
brigðum, og var ekkí laust við,
að sumir héldu hann vera „eitt-
hvað svona skrítinn". En sagm-
leikurinn var víst sá, ið hantt
var eyðilagður í uppvextínmn,
allir hans b‘ ztu hæflJeikar brotnir
á bak aftur og kyiktir í fæðing-
unni. Og bækur þekkti hann yatla
nema af afspurn þegar hann var
18 ára og hér er komið sögu. fá
ræðst hann vinnumaður að Mó-
jjijsum.
Þenna vetur döu foreldtar hans
og etfði hnnn það, sem þau létu
eftir sig. Kom hann því í peuinga,
sem hann geymdi mjóg vandlega.
í Móhmum var hann í 4 ár,
og haíði á þá tíma visu gott kaup,
sem hann ávaxtaði sem bezt
mögulegt var. Breyttist hann þavna
mikið til manns og las allt, sem
hönd til náði, Líkaði honum afar
vel vistin, sem og öllum við hann.
Bað kom því eins og þtuma úr
heiðskíiu lofti yfir bóndann i Mó-
húsum, þegar Pétur sagði sig úr
vistinni hjá honum.
Það var á afmælisdag Péturs,
að hann fór héðan úr Eyjum til
Reykjavíkur. Mér sagði hann, að
nú ætlaði hann að fara á skóla,
þótt seint væri, því betia væri
seint en aldrei. Segii' ekkeit af
honum við námið i Reykjavík,
aunað en það, að það gekk ágæt- _
lega, sem vænta mátti af honum.
Nokkur ár liðu, og hittist þá
svo á, að einn embættismaður
bæjarins dó, og þurfti því áð
fá mann til þess að gegna starf-
nuum. Var embættið auglýstlaust
til umsóknar, og sóttu matgirum
það. Meðal þeirra var Pétur, og
varð hann fyrir valinu. Hann
hafði þá hlotið lofsveiðan orðotir
í Reykjavik og víðar, sem bráð-
flinkur sóifiæðingur í þessari etn-
bættisgrein.
Pétur kom því aftur til Vest-
mannaeyja. En hver skyldi trúa
því, að það væri hann, sem steig
upp á bryggjuna? Stór og svait-
hærður mað lítið yfirvararskegg,
magur og fölur í andliti, kiæddur
svöitum fötum og ftakka, bar
hvítt hálslíti og gljáandi utlenda
skó á fótutn. Á höfðinu bar hann
svaita oturskinnshúfu að rikta
maitna hætti, og gekk við svait-
gljáandi göngustaf. Svipur hans
var góðlegur , en þreytulegur. —
„Já, hvílík breyting sem orðin
er á honum Pétri frá Kleifum",
sagði íólkið og starði steinhissa á
hann, þat sem hann hár og höfð-
inglegur gekk um göturnar, heils-
andi vinum og gömlum kunningj*
um sínum. Hann var heizt ó-
þekkjanlegur fyrlr sama mann,
hvað útlitið snerti, og alúðlegur
var hann I viðræbum.
Pétur tók nú við staifa sinum,
sem hann stundaði mtð tiú-
memisku og af hinu mesta kapph
Ávann hann sór fljötlega hylli
yfirmanna sínna með vel unnu
staifi í þágu embættisins. Undir-
menn hans viitu hann og báru
til hans hiýjan hug og kepptust
um að vinna honum sem allra
bezt i haginn. Eyjabuar þóttust
hólpnir að hafa fengið hann í
einbættið og var hann í þeina
augum sannkallað Valmenni.
En svo kom ógæfan allt i einu.
Hann kynt.ist systkinum frá
Reykjavík, sem dvöldu hór. Bróð-
irinn var diykkfeldur gleðimaður,
óg með honum komst Pétur inn
á vegi Bakkusar. Systirin, Jónína,
var lagleg og varð Pótur hrifinn
af henni. Hann fór að eiska hana
heitt og innilega, og endurgalt
hún tiifinniugar hans í fyrstu, svo
hann var far farinn að hugsa til
giftingarinnar og húsföðutstaifa
sinna með óumræðilegri gleði. En
margt íer öðru vísi en ætlað er
og svo fór hér. Einn góðan veð-
urdag fékk hann óvænta heim-
sókn af heitmey sinni. Það þatf
ekki að vera að tala um hvað
þeim för á miiíi, og er mér það
þó í fersku minni, þar sem ég
var einn af undirmönnuin hans
um skeið og heytði övart tal
þeirra. Bað er ekki að orðiengja
það, Jónína segir houtini upp, og
kveðst fara með næsta skipi t i
Reykjavíkur með Helga frá Lyng-
bóli, sem hún sé nú tiúlofuð.
Kastaði hún luingrium á borðið
og „liélt hann yrði vist ekki í
vandtæðum að finna aðra, sem
væri heppilegri til ásta við hann,“
Pétur stoð sem þrumu lostinu
og staiði á dyrnar, sem hún for
út um, án þess að mæl.i otð, -á
hutðina lokast á eftir henni .—
og um leið var eins og gæfndisiu
lokaði fyrir honum hnll '.rdyum
sínum, sem hann hafði í þaim
vegmn verið að fá opnaðar til fulis.
Hann sat hugsi, hailaðist fram á
borÖið á hendur írám. '