Stjarna - 05.11.1932, Blaðsíða 4

AÐ LEITA ÖÉR FJÁR 0 G FRAllk,
Það var airiu girni k.ongur > sem
‘át.ti son, og Þegar sonurinn var
far.inn að stá.lpast bað hann föður
, sinn að l'öfa sér aS leita sér fjár
* g fr am a; kongur g e r i r Þ að» kTú
ieggur kongsson 4 sta.S ;cg kou.gur
gefur hcnurn ship ' o.g ■ l4nar. hoiuan;
menn. A5ur er hann 'leggur 4 stað
segir ktngur honum»ga5 hanh verSíl
að firna sverðið sitt", sem hann p
•h.afi mist fyrir löngu. Leggur ý.,
kong-s.so'nur nú. af stað og sigiir
til fJarlfflgra lan’cia. Okipið
str.an.daði. undir fjalii'einu, enJ
ménn komust af, syntu tii lands.
Þegar n eir komia í •’l.and' kveiktu
Þeir c-ál til að orna sér við; 3?4
heyra-Þeir gelt og kemur. til
Þ eirra méranður hundur, sem var í
4lÖgum. peir tgefe. '* honum bein
og hann fer. Þ4 kemur til Þeirra
Kóngsson býður hor.ua 1
nia.
’ann
s.efur. p.ar.-um novtina,
og mðraúci hundur’inn viö hlíð
hans. Legar harui vaknar um fet.org-
uninn, ’ser 'hann hvar ung og fríð
stúlka er hj4 honua. Eongsson
spyr hana hvort hiln vilji koma
heim me.8: sér og j 4tar hún Því.
Sér h-"irr þ4 að skipið er að lo sna
af skerinu. Kallar hann Þ 4 4'
faenn s’ína og synda Þeir fram í
Það og stúlkan meS Þeim. Hú- sigla
Þ eir hé.im., og Þggar Þeir koma Þang-
a8 Verður 'mikið um dýrðir.og kor.gs-
,s;on::£ár.;.f öður ' sínum sverðið. . -
.^iúaí svo' Þessi saga. :
r" Magnús’ Guðlaugsson (13 4ra) g
:öMALARRKM 'GÍ.JRI IflST.
- ri sx
gl'ímu og fel.'Lir kongsson hann rg
stingur upp i harn steini, svo
hann geti'' ekki lagt, 4 hann. P4
sér kxngsson að Það liggur sverð
við dcs.íð risí-uas. (kípur kchgsson
Það e|c heggur af ri sanun höfuðið.
Svo sofna Þeir um réttina og kong
•son dreymir að i-hýliu fyrir ofan
sig búi'..dr.ftn.ing 1 ýLlögum'V sém
" heiti 1 ý6' 1 í;s 'pg hún hafi 4tt m4-
..raixða hundir.ii> og Þakkar hon-um
fyrirc að' gefa■ honum beinið og
drépa..' r i 'sann. Þ4 spyr kongsson
' Mjöli hvort htin viti hvað hafi
ofði'ð' saf svérði föður síns. Þ4
segi'r'hún honum að hér fyrir innan
'sé oí fhyllu ri si eirn, -sem haf i
tekið Það. Þá spyr kóngsson han.a
hvernio hahh 'eigi--að- ná i Það;
Þ 4 f-:lr hún honum rautt drylckj ar-
horn og segiu-henuix.'að. færa ris-':
anum Þe.ð. '" Köngsstn gerir Það og
h.efir með sé.r Þrjá menn. Þeim
■- hf 4 heidur. en ekkí í örúr ] egar
þ e.ir sáu ri.saían.’ '•Kéngssqú ogéfur
hynym' að dhekka, og drekkur .hann
. ailt .úr hr'rnini ö'g sofnar' svo : ■ •j:'
Yœx't > .að kongsyöh" téku.r •’áf hqnum
syer’ i.ð. £Í ð afi. f er hann • t il: 1Q.aíL
ar .ipgv segir hehni úpp alla o.ög- .
•;'k köinu -
dr engur,
har.ður í
:h'arin var
sir.u var 12 4ra gemall
sem var .fenginn .1 sve-it
land. : á Þeim b?e., som
4, var fcert fr4 4C 4m.
Xtti': hann að sitja hj-4 Þeim um
.oumarið. Leiddist hqr.um nj'p'.g mik-
i ð, hj '4- s et.án. Kv öTd: nokkurt er
hann kon h.eim neð •'V'nnar vantaði ö
af Þeim, ; Srœnma n.esta moggun 'var
har.h vakirn tik'cað -fara að leita;
en .1 stað Þ e s s að leit a að kindun-
:um, 'úsetti hann sér að stri.úka
heim_til sin . Þeg'ah ■ hann hafði
"engið 1 - ö tíma, sér harrn að mað
ur kemur ‘riðandi
n o kku ri fjarlæg ð.
4 eftir honum .í
Kar.n t ekur þ að
4
Þa til bragð.s að leggjast niðu
4 mil.Ti tveggja stórra Steina.
Þggar maður.inn nAlgast, sér ' hann
að Þetta er .húsnéndi ainn, og 'var
hann 4 leið til næsta bæjar.
Kann bíður rúlegur Þar til maður-
inr - er liórf inn. I-eggur hann r.ú aí
stað' aftur. . A milli bæjanna var
'ly •*. 13 tíma gangur, og var því
:f.ari;| ae halla degi er harn ,f<5r •að,
n 4lg ast bæinr. Lagðist hann. Þv í
niðúr skammt fr4 túninu og 14 Þar
Þangað til'. fólkið var söfnað. Þeg
h. .þótti st viss um- að fðlkið værii
ýPfr.að., lædaict hann heim í fj4r-
ög i.ágðist; Þar til svefns, Að" 4iið-
i. hhi-. .n.ó t,tu;, vaknað i hann við v^ndan
.dr.áumy rís upp og leggur 4 ot að.
kh fyrir neðar. túngarðinh var . k
I

T T \ 4^'Vm;j