Vorboði - 01.04.1936, Side 3

IJtgef'andi: 12. ara bekkur F. April 1936.
V 0 R B 0 ð I.
Viö börnin í 12 ára bekk F. gefura Þetta blaö ut, til
styrktar ferðasjóði okkar. Við ætlum að ferðast austur i Fljots-
hlíð í vor og skoöa ýmsa merka sögustaði t.d. Hlíðarenda, sem
Gunnar Hamundarson bjó á, og margt^fleira. í^fyrra vetur heldum
við tv?3r skemmtanir, en fyrir Það fekkst ekki nóg fe til ferðarinnar.
Reðum við Þvi af að gefa Þetta blað ut, m^ð aðstoð- kennara okkar.
Við höfum sjálf skrifaö Það, sem stendur i blaöinu, 1 stilatimum.
En kennarinn hefir leiðrett helstu villurnar. Við vonum, að Það,
sem við höfum skrifað í blaðið, verði að minnsta kosti einhverjum
til skemmtunar, Þo að Það se auðvitað hvorki merkilegt ne fjöl -
breytt. Við getum Því miður ekki öll skrifað í blaðið, vegna Þess
hve við erum mörg. Við nefnum blaðið Vorboða. Okkur Þykir Það
nafn fallegt-, og svo á Þaö vel við, Þanísem vorið fer í hönd, og
við ætlum að nota ágóðann af Þvi, til Þess að ferðast í vor.
Vorboði óskar öllum lesendum sínum gleðilegs sumars.
Knutur Hallsson.
FYRSTa V E I ð IFÖRIN.
Óli var svo kátur^að hann reði ser varla fyrir gleði.
Hann hafði fengið leyfi hjá mömmu sinni til að fara niður á
bryggju^og veiða í soðið. Nu var hann á leiðinni heira aftur með
tvær stórar kippur af kola^ og var nu heldur hróðugur yfir veið-
inni. Óli var aðeins lO^ara, en hann ætlaði að verða sjómaður,
Þegar hann^væri orðinn stor. Kann gat ekki hugsað ser neitt, sem
jafnaðist á við Það., að dorga með færi . Þegar Óli átti^aðeins
eftir spottakorn heim til sín, mætti hann litilli telpu á að giska
8. ara.' Hun var fátæklega buin, fölleit og veikluleg, og Óla sýnd-
ist augu hennar full af tarum, Þegar hun leit á hann. " Fn hvað
hun er raunaleg", hugsaði Óli, " henni hlýtur að lxða eitthvað ílla,
eg verð að reyna að komast að Þvi, hvað að henni gengur". Svo fór
hann að tala við litlu telpuna, en hun var mjög dul og fátöluð, og
vildi sem minnst um sxna hagi segja. Þo komst hann^loks að Því^
að pabbi hennar var dainn og mamma hennar var mjög^fáfcæk, og sjalf
hafði^hun engan miðdegismat fengið^Þennan dag. Óli komst mjög viö
af Þvi að heyra, hve litla telpan átti bágt. Hann spurði hana,
hvort^hann mætti ekki gefa henni aðra kippuna, sem hann væri með.
Það hyrnaöi nu heldur en ekki yfir telpunni og litla föla andlitið
ljomaði af fögnuði,^ Þegar Oli retti henni stærri kolakippuna, sem
var svo Þung, að hun gat varla borið hana. Hun Þakkaði honum inni-