Grautarpottur - 01.11.1937, Qupperneq 2

trauði einu saman. Eins er því -varið með
Jjóðfélagið - þessa miklu samsteypu af
ei nstaklingum. Það fær ekki nægan líf#
gjafa úr Jjvu trauði, sem innih.eld.ur þa
fræðslu, sem almennin^ur er fær um yfir-
leitt að afla sér, fjarhagsins ve§na,
Það er uppeldisfræðin og hi ð salræna,
sem ]:arf að veita meiri athygli en gert
hefir verið. Það £arf að koma á almennri
ókeypis fræðslu í þessum efnizm, er allir
sem komnir væru af bamsaldri, ættu að-
gang að.- Fræðslu, sem ekki endilega
væri b-undi n við vísindalegar staðreynd-
ir, heldnr fræðslu, sem miðaði að því,
að opna augu manna til skilnings á þess-
um málum.
Það er ekki nóg þo að uppalandinn -
maðurinn, sem er að byggja upp hið mikla
musteri - þjóðfélagið,- viti eitthvað
um legu landa eða því um líkt, eða þó
hann hafi til brunns að bera þá verklegu
þekkingu, sem nauðsynleg er, ef hann v
vantar samuð og skilning ti 1 miðlunar
þeim, sem hann umgengst.
Hver sá er vi11 leggja fallega og
slípaða steina í fyrnefnda musterisby^g-
ingu, verður að byrja á því að ala sjalf-
án sig upp - slípa sína eigin skapgerð.
TJm. sálu hans þarf að leika við og við
silfurskasrijfcrstrí ðir straumar fra
fræðslulindum hinnar sönnu menningar.
St-ríðir straiamar, sem rnegni að rífa x
burtu svefn og sinnuleysi og £voi glugga
sálar hans, svo að ljominn fra yndisleik
lífsins nái að skína þar inn.
B j ö r k.
HE 3 M S Ó O 1 N.
Það fréttist eitt kvöld um haustið í
kvennaskólanum á Felli að læknirinn væri
kominn og ærtlaði að gista, sömuleiðis að
hann ætlaði að skoða alla nemendurna
morguninn eftirj
Hann hafði gert sér það að skyldu á
undanförnum árum, enda voru það ekki svo
litlar auk§.tekj-ur.
Stúlkurnar voru minna hrifnar af hei m-
sókn þessari, Þær höfðu allar fengið
læknisvottorð fyrir rúmxim mánuði og
fannst það harla ósanngjarnt að fara. að
borga skoðun aftur.
Þser söfnuðust þvaía..saaian3--um kvöldi ð
og hugsuðu ráð sitt.
Lækninum lei ð vel, hann hafði fengið
yndælt rúm, var vel saddur og þreyttxæ.
J'Hann leið því brátt á örmum svefnsins inn
í dulárfull draumalönd.- NÓttin leið
hægt og hljótt. sál læknisins reikaði
víðai, Hann þottist sitja á tunnu í ein-
hverju meinlausu ti lgangsleys i , í auðri
óþekktri skemmu. Það var hálfrokkur, allt
í einu fyltist skemman af einhverjum
hvítum verum, sem ógna og ixmlcringja hann.
í angist sinni ætlar hann að hljóða, en
getur ekki. sálin leitar til baka í sitt
forna hæli, likamann,- og hann opnan aug-
■un. En hvað er þetta? Þarna standa þess-
ar hvítu vofur í þyrpingu fyrir franan
rTÓmið. í sömu andránni kveður við í kór:
"Þíú eðaL aldrei doktor".
Ringlaður af draumnum og hálfvaknaður
þýtur hann upp í ^rúminu og æpir : "Yæ^ð" ,
grípur fötin sín á stólnum og flýjir a
namklæðunum einum.
J forstofunni smeygir hann sér í föt-
in, og strengir þess heit að gista aldrei
framar í þe s su draugabæli.
Ég veit ekki hvað þið gerið, en þann
dag var hlegi ð á Felli.
X.
HVhE ER VERESY3Ð KOMJÞiEiiR?
Það er oJctóberdagur., kaldiœ og grár
og þó ekki frost, einhver hrásalagaúði,
sem hvorki gat heitið rigning eða snjo-
koma. Það var eins og veslings sumarið,
sem nú var komið í tölu þess^ sem einu
sinni var, vildi ekki láta ser skiljast
að skei ð þess var runnið, valdi þess
lokið^og ahrif þess áhrifalaus. Og jafn-
vel þo að það væri hið margþráða og
dýrkaða sunar, þá var það þo ekki undan-
þegið hinu algilda lögmáli, að verða
þreytandi og leiðxnlegt þegar það skilun
ekki kall tímans og treður sér fram eins
afturganga. Veslings sumarið, það
retti nú fram sinabera hendina, ^sem. þegar
lagði nályktina af, og ætlaði sér að
takast á við helkrumlu vetrarins, sem
lagði hið unga afl sitt fram með sínu
kalda valdi. Veslings haustið að vera
kaðallinn í reipdrastti þessara andstæðu^
afla. 0g veslings mennirnir, sem attu nu
einu sinni enn að lifa kaldan vetur við
dapurt líf'. Það var eins og allt legðist
á eitt með að gera tilveruna sem yndis—