Grautarpottur - 01.11.1937, Page 4

—4—
það er hægt að henda á morg dæmi um gaf-
ug-ar konur, sem unni ð hafa allt sitt
starf á einu heimili og ávaxtað vel sitt
pund, en það er vegna þess mjög oft að
andi þeirra er svo óbrotgjarn, að jafn—
vel lii ð seigdrepandi pauf hversdagslif s-
ins gat ekki unnið bug á honum. En hve
margar konur setli að hafi fundið anda
sinn og upprunalegt eðli smá þynnast, ef
svo mætti segja, ei ns og grautur, sem
oft er hitaður upp og brenna við hleypi-
dóma, hræsni, smámunasemi og agnúahátt
við það að verða að gegna störfum, sem
voru fjarlæg upplagi og hæfileikurn.
Iionur eru nú að öðlast réttinn til
víðtækari starfa í lögum þjóðanna,. fyrir
starfsemi beztu fulltrúa. En hún á að
skilja það sjálf - allar - og meta það
og nota, þá fyrst skilur, almenningur s
það og viðurkennir. Ég efast ekki um að
alltaf verða til^konur, sem kjósa að
starfa einungis á grundvelli heimilisins
og það er gott og sjálfsagt, en ég von-
ast eftir því, að sá tími komi að konan
verði fyrst og fremst sjálfstæður ein-
staklingur, sem ekki þirf að hlíða öðrum
lögum en ovansköpuðu og óbældu eðlí sínu
og svo auðvitað aðstæðum lífsins, sem
allir verða að hlýta. Ef öll siðmenning
ferst ekki í því brimlöðri, sem tortým-
ingaöfl tuttugustu aldarinnar skapa, kem-
ur árei ðanlega sa tími að konan verður
sjálfstæður einstaklingur,^sem krefst
róttinda sinna og stendur ábyrgð á þeim
skyldiam, sem á henni hvíla og með óveikl-
aðan anda, sem tekur skýlausa afstöðu til
alls J;ess, sem vitund þeirra skynjar.
k • R.
FER Ðn SA G- A.
Fyrsta skipti £egar ég fór í réttirn-
ar heima, var ég atta ara gömul. Heiman
frá mér og í réttirnar er rúmlega tveggja
tíma reið.
Ég sofnaði snemma \am kvöldi ð og vakn-
aði líka snemma um morguninn. Við fengum
ágætt veður, aðeins lítinn rigningarúða,
sem gerði enn þá betri lykt af skoginum,
sem er báðu meginn vi ð veginn, alla lei ð—
ina. legar vi ð komum fram eftir var ]jar
mar.gt af fólki, bæði xmgu og gömlu. Rett—
in var full af fé, sem verið var að
draga ^fram og afttxr og allir ^kepptust
við. Ég átti eina kind á afrétt, hiín f'ór
með líti ð lamb og átti að koma aftur með
stórt lamb. NÚ langaði mig voðalega. mik-
ið til að sjá kindurnar ipínar, en ég var
alls ekki vi ss urn að þekkja ]>ær. Ég mundi
að kindin átti að vera óvanalega hvít í
framan og hafa mikinn og fallegan f jár-
topp á nefinu. Ég horfði lengi yfir al-
menninginn, en þekkti hvergi andlitið a
kindinni minni.
í vandræðum mínum snéri ég mer ti 1
þabba og spurði hann hvort hann hefði
seð mínar kindur. jú, þær voru komnar í
di^lkinn. NÚ fór ég að leita og fann þær
her um bil strax. Ærin var komin með
stóra gimbur, sem líktist mömmu sinni
mjög mikið. íessi gimbur fékk að lifa um
veturinn og á morgnana fór ég út í hus
til hennar með rúgmjölsdei g, sem hún
borðaði úr lófa mínum.
tegar reksturinn var kominn heim ur
rettinni höfðum vi ð systkinin nóg að gera
og tala um næstu vikur. Ennþá jjjykir mer
gaman að fara í réttimar, en nu heilsa
mer ekki kindurnar mínar, því ólukkans
mæöuveikinn hefir tekið Jiaar báðar.
S.S.
nndrés mælti allt í kring
annað böl jþó stærra.
Sykurköku siðspilling
svífur fjöllum hærra.
B.
R ð S A.
Síðustu geislar kvöld sólarinnar voru
að hverfa bak við hæstu hnjúka fjallanna.
Himininn var sem eitt glóandi eldhaf og
endurvarpar geislum sínum á sæinn, sem
þa stundina var kyrr og slettur sem
speglll.
Pað var einmitt þetta fogra haustkvöld
^ð gufuskipið brunaði út þangafjörð
aleiðis til Reykjavíkur. A þalfari skips-
ins stoð ung stúlka., á að gi ska um *v-t
tvítugt, og mændi tárvotum augum til
lands. í huga hennar brann sár söknuður,
en hvað þýddi það. Skipið var komið a
fulla ferð og hún vissi það líka. fullvel
sjálf, að hún varð að fara þetta. Það
hafði verið löngu fyrirfram ákveðið,
þegar hjónin, sem hún ætlaði til, voru