Jónas - 28.05.1936, Blaðsíða 4

4
jónas
rræiv
(Sjóarasöngur a la Einar Ben.)
Á hvítfextum toppöldum togarar vængina penja
og titrandi skrúfurnar snúast, — í himininn grenja.
A Halanum par eru norölægu miöin og markiö
og mennirnir íslenskar hetjur á leiöinni í slarkiö.
En kyrrar í landi, eru pýlyndar Baunverja blækur
Hver bröðir í Kvöldúlfi af jörð vorri gjör skyldi rækur.
því hungraður porskurinn bíður með gapandi ginin
og grindhoraö fólkiö í landi, með beinin nakin og skínin.
Ásmunda skufsa
Dáleiðsla.
Jón Norðland læknir og vísinda-
maður, búsettur hér í borginni hefur
undanfarið læknað svo marga of"
drykkjumenn með dáleiðslum, að
pað horfir alveg til auðnar á ofdrylckj-
sviðinu er petta eins og allir sjá
stórhættulegur hlutur bæði fyrir ríkis-
sjóð peningalega séð og eins fyrir
heiður pjóðfélagsins í heild sinni, —
pví á hvaða menningarstigi mundi
sú pjóð vera álitin, sem ætti enga
ofdrykkjumenn? — Mér er spurn? —
Er sjálfsagt fyrir landstjórn vora að
taka hér í taumana, borga fyrnefnd-
um lækni svo ríflegan lifeyri að hann
hætti við pessar lækningar og geti
lifað áhyggjulausu lífi pað sem eftir
er æfinnar, ættum við pá eftir 3—4
ár að vera búnir að eignast efnileg-
an ofdrykkjumannastofn, engu minni
en aðrar pjóðir, hlutfallslega eftir
fólkstölu.
Og verður pað svo sem aldrei nóg-
samlega brýnt fyrir íslendingum að
vera ekki eftirbátar annara pjóða í
einu eða neihu.
FRÁ »JÓNASI«: Það skal tekið fram
nú pegar, að næsta tbl. „jónasar%
mun í einu og öllu taka pessu fram
stórkostlega. Svo ef peir eru ein-
hverjir, sem ekki hefur íundist „jón-
as„ nægilega líkur sjálfum sér að
pessu sinni, skulu peir gladdir með
pví, að næst verða rögurinn og slef-
sögurnar bæði fleiri og margfalt
magnaðri. Auk pess verður all sóða-
leg hneykslissaga um velmetinn borg-
ara og miklu logið. — Myndir af
peim er rógbornir verða, munu líka
fylgja o. fl.
Að lokum er skorað á alla jónas-
arlega menn í bænum. að taka nú
höndum saman og stuðla að pví að
„jónas“ geti orðið tvöfaldur næst
pegar hann læðist út í borgina.
Útgef,: G. Guðmundsson og P. Sigurdsson
svo að neinu nam; en runnu út frá svefni til
girnda sinna; jrömbuðu »fjanda« þar til náðu, og
leituðu sér beðbráðar. Karldýrin lögðust hvert
með öðru; og var enginn endir á j>eirra aðförum.
Sumir tóku og dýr fil samneytis; svöluðu sér
pannig. — En hjá þeim, sem alsýkstir voru, hljóp
kroppurinn svo til, að nú varð fram pað, sem fyr
var aftur; og gerðist einskyns nýtt andlit um pjó-
ar. Mjakaðist nú mannskepnan ötug áfram (eða
má segja, aftur á bak) mikils til óklædd, svo að
afturhlutinn lafði aftur. Skriðu dýrin pannig öf-
ug við vanalegan mannagang. Einkum voru pað
mjög sýkt kvendýr, er svo fóru. Snérist pá svo
til, að karldýr með jafnri sóttarhæð mjökuðu sér
við pjórnar; og varð sú aðför eða munaður nær-
ing peirra og líf, en höfuðhlutinn varð til afkasts
parfinda, svo sem bakhluti annara manna. En
karldýrin lögðu að höfuðhlutanum, (sem nú var
bakhluti orðinn) og sugu j sig kvoður pær er par
út fóru. Petta varð aftur peirra næring. Pá mynd-
uðust og sauraugu í miðju enni. Pví sólgnari
urðu manndýr pessi í slíkt hátterni, er ég frá
greindi, sem sýkin magnaðist í eðli peirra. Fátt
eða eigi mælti pessi lýður; pataði aðeins og prik-
aði, og var pað peirra mál. Hrein aðeins og
skríkti; svo ómannlega sem vera mátti. Að síð.
ustu varð »fjandinn« peim óparfur; og kom purfta-
nautnin hvcrs af annars útrensli, til fulls á við
mat og drykk allan, — varð aðal-næring peirra og
líf. Mesta tilhneigð hafði lýður pessi af, að fremjá
petta ólifnaðar athæfi sitt úti eða par sem aðrir
menn til sáu. Ei var mjög um svo freksýkta í
höfuðborginni; pá helst í aumustu útkjálkum henn-
ar. En í öðrum bæjum og bygðum, alls ekki lítt
Sumir létust áf ofnautn péssa lífernis. Og var
mælt að nokkrir peirra gengi aftur síðar, til að
halda munaðinum áfram. — Verst var sýkin sögð
í Soramýrum sjálfum, meðal par fæddra Saur-
manna. Par var jarðvegur slíks öfuglifnaðar
mestur og bestur. ........
Þorstcinn Björnsson, úr Bæ
(Birt með fullu leyfi hðfundar.)
V Í K I N(fs P R E N T