Lindin - 04.02.1953, Blaðsíða 12

8
"Ég held nú þrátt fyrir allt, að þó ssttir að taka þátinn,"
sagði pahbi. "Þaö verður ekki sem verst að hafa hátinn, þegar
við förum til baka. Þá sleppum við við að ganga fyrir vatnið,"
sagði hann.
Og ég lét ekki bíða lengi eftir mér. "Já, en heldur þtj
*
ekki, að kýrin kunni þá að fara að streýtast á móti," sagði ég.
"Ég get ekki trúað því," sagði hann pabbi.
Svo lagði ég leiö mína yfir hæðirnar niður að ósnum og
leysti bátinn. Ég vissi að vísu, að mamma var ekki hræödari
við neitt, en að ég, vesall strákangi, væri einn á bátnum.
En hvað um það, þetta var svo sem engin hætta. Ég hafði svo
oft verið í bátnum. Og ég hafði lært að róa. Ég vissi, hvernig
ég átti að fara að. Og veðrið var ekki annarlegt. Blæjalogn
og spegilslétt vatn. Ætli það gæti verið nokkur hætta?
Það var fagurt síðsumarskvöld. Grenitrén böðuðu sig í
sólskininu og vörpuðu löngum skuggum á vellina. Það heyrðist
bjölluómur frá nautpeningnum, sem skundaði heim fyrir kvöldið.
Birkitrén,voru þ'egar farin að ±x gulna, því að það leið að
hausti.
Okkur gekk báðum vel, bæði mér og pabba. Kyrin hafði
í'ylg't með, róleg og þolinmóð. Hann hafði ekki átt í hinu
minnsta erfiði með hana.
Við lukura erindinu og lögðum svo aftur af stað suður á
bóginn. Og nú vorum við ánægðir yfir að hafa bátinn, því að
hann stytti okkur leið, svo að um munaði.
En þegar við vorum komnir út á vatnið, hvessti hann snögg-
lega. sólin var sigin til viðar. Fyrst kora kaldur gustur af