Lindin - 02.02.1955, Blaðsíða 11

er ekki aö pví að spyrja, Halli keyrir beint á strætisvagninn.
Strætisvagnstjórinn klossbramsaöi og strætóinn stoppaái á púnt-
inum. Halli hafði, sem betur fer verið búinn aö hægja mikið ferðö
ina svo hann slapp alveg ómeiddur. Hann hljóp bví aö framhurðinni
og spurði bílstjórann, hvort nokkur í vagninum heföi slasast.
Bílstjórinn hélt víst að Halli væri eitthvað ruglaöur og sagði
honum að aka varlegar og láta lækni athuga í sérkkollinn. Svo
ók strætóinn af stað.
Halli reisti hjólið við. Framskítbrettið hafði skekkst,
en Halli lagaði það á staðnum. Jói kom nú gangandi til hans og
bað hann að lofa sér að fara reynsluferð.
"Þú, *' sagöi Halli, "heldurðu, aö ég hleypi, ööru eins voöa-
menni og þér á hjólið mitt, það yrði nú til að gera alveg út af
við það"
"0, þú verður búinn að eyðileggja þaö fyrir kvöldið, gott
ef bú brýtur sjálfan þið ekki líkaf" sagði Jói.
Halli an^aöi pessu engu, eri fór aö reyna að koma vélinni í
gang.
"Þú kemur tíkinni einu sinni ekki í gang," sagði Jói.
Halli spratt upp, "Sagðiröu tík, engum skal lýðast, að kalla
hjólhestinn minn tík," óg hann ætlaöi að fljúgja á Jóa. En
Jói hljóp í burtu og kallaði: "fík, tík tí^, nei, sko tíkina hans
Halla."
Halli varð reyðari en orð fá lýst, en hann sat á sér og hélt
áfram að bisa við vélina. Það leið heldur ekki á löngu, þangað
til vélin hrökk í gang og svo keyrði Halli, af staö að nýju á
fína og pínulitlaskemmda hjólinu sínu. Ög nú keyrði hann hart,
lagsmaður. ^ Skyldu þær fara. hraðar f lugvélarnar, sem fara fram úr
hljóðinu,'* hugsaöi Halli með sér, og setti benzínið í botn og
keyröi enn hraðar.