Lindin - 01.02.1958, Blaðsíða 14

12
12
inn, begar hann var lominn inn fyrir. "Nottin er köld
Og beir hafa sœrt bigl'* greip Nathan rramm í.
”Ja- á, satt er ba<5 en ég held aö batS sé nú ekkert slasmt.”
MaSurinn hlo laðvœrum hlatri. nJæja, svo beir héldu a?5 beir
myndu goma mig hérna, rsefils garmarnir. Sg haf?5i auga mec5
beim öllum, begar beir riðu upp hlííSina, bott beir heftSu
ekki hugmynd um baíS, - ertu einn heima, piltur minn?"
"Ja", svaraSi Nathan, "mamma varSur í Norfolk í einn eöa
tvo daga.
í dagstofunni settist ókunni maSurinn a st.él fyrir framan
arininn, og huldi andlit sitt a milli handanna. "Hvílík vand-
ræöi hef ég nú rataS í", sagtSi hann í hálfum hljéðum.
Nathan virti hann fyrir sér spyrjandi, "Hva!5 hefur
komiö fyrir, herra. Mig langar til atS hjalpa yt5ur, ef ég get
eitthva<5 gert til bota".
MaSurinn leit upp. "Drengur minn", sagtSi hann og toætti
viö metS mikllli sjálfsásökun. "eg hef stofnaS til mikxlla
vandræöa í sambandi viö mikilvæg skjöl. Sg var at5 flýtja
skjöl frá 'Jashington í White Plains. Þessir ébokkar gertSu
mér fyrirsát. Ég reyndi atS komast undan metS bví at5 hleypa
hestinum a háskalegan hratSa, en þeir hleyptu af, og ein
kúlan snart hársvörSin lítilsháttar, en bé nég til ’oess, a'S
ég missti stjorn a hestinum. Hann baut upp veginn, en ték
svo stefnu inn í skoginn, bar sem trjágrein svipti mer af
baki. Þeir fundu hestinn, en mig finna beir aldreil"
"NÚ - jæja", sagtSi Nathan, "ba er betta ekki svo mjög
alvarlegt".
"Skki svo mjög alvarlegt?" at harSboðinn upp eftir honum.
í sannleika sagt, gætu astæSurnar varla veri'o verri!"